«Δεν είναι που δεν θα γεννηθεί και φέτος ο Χριστός. Δεν είναι που δεν θα μοιράσει στα παιδιά τα δώρα του ο σπλαχνικός άγιος της Πρωτοχρονιάς.
»Είναι που ανάμεσα σ’ αυτούς και σε μένα υπάρχουν εμπόδια με διάφορα ονόματα: πόλεμος, φτώχεια, ανεργία, ανισότητα, αδιαφορία…
»Και μπορεί κανένας από τους δυο να μη φτάσει ως εμένα. Και να μείνω και πάλι στην οδυνηρή αναμονή ενός ολόκληρου κόσμου».
Κατι τέτοιο θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος στα ματάκια και την καρδιά της μικρής Βολιβιανής, που ζητάει μια μπουκιά ψωμί, μα πιο πολύ, αγάπη και ασφάλεια για να ζήσει. Και να ταν μόνο αυτή που δύσπιστα κοιτάζει γύρω της τούς περαστικούς. Εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο με το ίδιο παράπονο θα γείρουν το κεφαλάκι τους την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, και μόνο στα όνειρά τους θα έχουν το δικαίωμα να δουν τον Υιο του Θεού να γεννιέται, μικρός σαν κι αυτά, για να φέρει τη χαρά και τη λύτρωση σ ὅλους τούς ανθρώπους.
Τουλάχιστον, ας μάθαιναν κάποτε πόσο τα αγάπησε και πόσο μοιάζει η ζωη τους με εκείνη που έζησε ο Ιδιος στη γη. Ζωη φτωχική, ζωη διωγμού, ζωη προσφυγιάς και κόπου. Κι ας άνοιγαν τις καρδιές τους να Τον δεχτούν με ελπίδα και τη ζωντανή προσδοκία της αληθινής χαράς, της βαθιάς ειρήνης, της καταλλαγής που φέρνει ο Υιός του Θεού στον άνθρωπο. Αυτή είναι και η δική Του αιώνια επιθυμία, για να είναι ευτυχισμένα όλα τα παιδιά του κόσμου.
Ε. Βερονίκη
Από το περιοδικό: “Η δράση μας”, τεύχος Δεκεμβρίου 2005.
