«Λέγω δε, εφ’ όσον χρόνον ο κληρονόμος νήπιός εστίν, ουδέν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ων˙ άλλ’ υπό επιτρόπους και οικονόμους εστίν, άχρι της προθεσμίας του Πατρός. Ούτω και ημείς, ότε ήμεν νήπιοι, υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεν». Νήπιον ενταύθα ου την ηλικίαν φησίν, αλλά την γνώμην, δεικνύς ότι ο μεν Θεός εξ αρχής εβούλετο ταύτα χαρίσασθαι˙ επειδή δε έτι νηπιωδέστερον διεκείμεθα, αφήκεν υπό τα στοιχεία του κόσμου είναι, τουτέστι νουμηνίας και Σάββατα˙ αύται γαρ ημίν αι ημέραι από δρόμου σελήνης και ηλίου γίνονται. Ει τοίνυν και νυν υμάς υπό νόμον άγουσιν, ουδέν έτερον ποιούσιν, άλλ’ ή και εν τω χρόνω της τελείας ηλικίας εις τουπίσω πάλιν υμάς απάγουσιν. Οράς όσον εστί παρατήρησις ημερών; Τον Κύριον, τον οικοδεσπότην, τον πάντων κρατούντα εν υπηρέτου καθίστησι τάξει.
«Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν». Δύο τίθησιν ενταύθα αιτίας και κατορθώματα της σαρκώσεως, και κακών απαλλαγήν, και αγαθών χορηγίαν˙ άπερ ουδενί δυνατόν ην, ή αυτώ κατορθώσαι μόνω. Τίνα δε ταύτα ήν; Απαλλαγήναι της αράς του νόμου, και εις υιοθεσίαν αχθήναι. «Ίνα γαρ τους υπό νόμον εξαγοράση», φησί, και, «ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν»…
«Εκείνο το οποίον εννοώ είναι ότι, εφ’ όσον χρόνον ο κληρονόμος είναι ανήλικος, δεν διαφέρει καθόλου από τον δούλον, αν και είναι κύριος όλης της περιουσίας, άλλ’ είναι υπό την εξουσίαν επιτρόπων και διαχειριστών, μέχρι της προθεσμίας, την οποίαν ώρισεν ο πατήρ. Έτσι και εμείς, όταν ήμεθα ανήλικοι, ήμεθα υποδουλωμένοι κάτω από τα στοιχεία του κόσμου». Νήπιον εδώ λέγει όχι εις την ηλικίαν, άλλ’ εις το φρόνημα, δια να δείξη, ότι ο μεν Θεός από την αρχήν ήθελε να χαρίση αυτά˙ άλλ’ επειδή ακόμη ήμεθα εις νηπιώδη κατάστασιν, επέτρεψε να ήμεθα υπό τα στοιχεία του κόσμου, δηλαδή τας νουμηνίας και τα Σάββατα˙ διότι αυταί αι ημέραι γίνονται δι’ εμάς από την περιφοράν του ηλίου και της σελήνης. Εάν λοιπόν και τώρα σας οδηγούν υπό την εξουσίαν του νόμου, δεν κάμνουν τίποτε άλλο, παρά να σας οδηγούν οπίσω, ενώ ευρίσκεσθε εις τον χρόνον της ωρίμου ηλικίας. Βλέπεις πόσον κακόν είναι η τήρησις των ημερών; Τον Κύριον, τον οικοδεσπότην, τον κυρίαρχον πάντων, υποπιβάζει εις την τάξιν του δούλου.
«Όταν όμως συνεπληρώθη ο χρόνος, τότε έστειλεν ο Θεός τον Υιόν του, ο οποίος εγεννήθη από γυναίκα και διετέλεσε υπό τον νόμον, δια να εξαγοράση εκείνους, οι οποίοι ήσαν δούλοι κάτω από τον νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν». Δύα αιτίας και κατορθώματα της σαρκώσεως θέτει εδώ, και την απαλλαγήν από τα κακά, και την χορήγησιν των αγαθών˙ τα οποία δεν ήτο δυνατόν να κατορθωθούν από κανένα, παρά μόνον από αυτόν. Ποία δε ήσαν αυτά; Να απαλλαγώμεν από την κατάραν του νόμου και να οδηγηθώμεν εις την υιοθεσίαν…
Η/Υ επιμελεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
«Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού» – ομιλίες: Α., Β., Γ., Δ. εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ιωάννου του Χρυσοστόμου (πρωτότυπη και Νεοελληνική εκδοχή).
Του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου – Ομιλίες ΣΤ. και Ζ. εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, περί της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου – ομιλία Η’, εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, (προσκύνησις των μάγων, Ματθ. Β, 11-15).
Του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου – ομιλία Θ’, εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, (σφαγή των Αγίων Νηπίων, Ματθ. Β, 16-23).
Του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του Θεολόγου – Λόγος ΛΗ., εις τα Θεοφάνια, είτουν Γενέθλια του Σωτήρος.
Του Οσίου Πατρός ημών Αθανασίου του μεγάλου – λόγος περι της Ενσάρκου Επιφανείας του Θεού Λόγου.
Οι δύο κανόνες του όρθρου των Χριστουγέννων, ερμηνευμένοι από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.
ΑΓΙΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΛΩΔΟΥ, ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ – ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Αγίου Ρωμανού του μελωδού – Κοντάκιον εις Την επαύριον της Χριστού Γεννήσεως.
25 Δεκεμβρίου, η κατά Σάρκα Γέννησις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού – τα Λειτουργικά Αναγνώσματα της εορτής (αρχεία κειμένου και ήχου, mp3).
Του Οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου – ομιλία Ε’ εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, (Ματθ. Α, 22 – 23).
