Μμπαίνουν στο ταξί δύο κυρίες, η μία Πρόεδρος και η άλλη Εισαγγελέας. Ακούστε διάλογο. Δεν θα αναφέρω το θέμα τους, απλώς την απόφαση τους:
-Τι θα κάνουμε με αυτήν την περίπτωση; Σημειωτέον ήταν απόγευμα και τις πήγαινα να πιουν καφέ.
-Έλα μωρέ, θα δικάσουμε αυτήν και να κλείσει η υπόθεση.
Εγώ βέβαια είχα ακούσει κατά τη διαδρομή όλο το θέμα. Είδα πως πήγαιναν να κάνουν αδικία. Είπα:
-Συγγνώμη, επειδή άκουσα τη συζήτηση, μπορώ να πω την γνώμη μου;
-Ναι, πέστε μας.
-Είστε παντρεμένες;
-Ναι.
-Έχετε παιδιά;
-Έχουμε.
-Λοιπόν, αν ήσασταν στην θέση της κυρίας, που αύριο θα καταδικάσετε, θα θεωρούσατε πως δίκαια σας καταδικάζουν;
Και τους εξηγώ πώς τα βλέπω εγώ τα γεγονότα. Ύστερα από λίγα λεπτά σκέψης, μου απάντησαν:
-Ναι, έχετε δίκιο, θα κάναμε αδικία αύριο σε έναν άνθρωπο που πραγματικά άξιζε άλλη αντιμετώπιση. Σας ευχαριστούμε.
Οι κυρίες κατέβηκαν από το ταξί. Εγώ όμως προβληματίστηκα πάρα πολύ.
Δεν ικανοποιήθηκα που μου είπαν οτι έχω δίκιο, γιατί, αν δεν έμπαιναν στο δικό μου ταξί, αύριο η γυναίκα θα καταδικαζόταν άδικα. Αραγε πόσοι δικαστές παίρνουν αποφάσεις του ποδαριού, χωρίς να μελετήσουν την υπόθεση, χωρίς να έχουν έναν πνευματικό καθοδηγητή, χωρίς να είναι κοντά στον Θεό, χωρίς να είναι σωστοί με τον εαυτό τους; Πώς μπορούν τόσο επιπόλαια να παίρνουν τη ζωή του κάθε ανθρώπου στα χέρια τους;
-Κύριοι δικαστές, πριν αποφασίσετε να εκδώσετε κάποια απόφαση, ελάτε πρώτα στη θέση αυτού που δικάζετε και ύστερα πάρτε την απόφαση σας.
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
