Προς Εβραίους επιστολής Παύλου: Κεφ. ΣΤ, 13-20.
«Τω γαρ Αβραάμ επαγγειλάμενος ο Θεός, επεί κατ’ ουδενός μείζονος είχεν ομόσαι, ώμοσε καθ’ εαυτού, λέγων˙ η μην ευλογών ευλογήσω σε και πληθύνων πληθυνώ σε. Και ούτω μακροθυμήσας, επέτυχε της επαγγελίας. Άνθρωποι μεν γαρ κατά του μείζονος ομνύουσι, και πάσης αυτοίς αντιλογίας πέρας εις βεβαίωσιν ο όρκος».
Καθαψάμενος γενναίως των Εβραίων και φοβήσας αυτούς ικανώς, πρώτον μεν τοις εγκωμίοις παραμυθείται, δεύτερον δε, ο και ισχυρότερόν εστί, τω πάντως επιτεύξεσθαι αυτούς των ελπιζομένων. Και την παράκλησιν ουκ από των ενεστώτων ποιείται, αλλά πάλιν από των παρελθόντων, ο δη μάλλον αυτούς έπειθεν. Ώσπερ γαρ εν τη κολάσει δι’ εκείνων μάλλον φοβεί, ούτω και εν τοις επάθλοις δια τούτων παρακαλεί, το του Θεού δεικνύς έθος˙ τούτο δε εστί, το μη ταχέως επάγειν τα επηγγελμένα, αλλά δια μακρού του χρόνου. Ποιεί δε τούτο, της τε αυτού δυνάμεως μ μέγιστον τεκμήριον εκφέρων, και ημάς εις πίστιν ενάγων, ίνα, οι εν θλίψει ζώντες και τας επαγγελίας μη λαμβάνοντες μηδέ τους μισθούς, μη απαγορεύωσι προς τους καμάτους…
«Όταν ο Θεός έδωσε υπόσχεση στον Αβραάμ, επειδή δεν είχε κανένα ανώτερο για να ορκισθεί, ορκίσθηκε στον εαυτό του λέγοντας˙ ΄υπόσχομαι ότι θα σε ευλογήσω πλούσια και θα πληθύνω πολύ τους απογόνους σου΄. Και έτσι με την υπομονή του, πραγματοποίησε την υπόσχεση. Οι άνθρωποι ορκίζονται σε κάποιον ανώτερό τους και ο όρκος θέτει σ’ αυτούς τέλος σε κάθε αμφισβήτηση και δίνει επιβεβαίωση».
Αφού επέκρινε σφοδρά τους Εβραίους και αφού τους φόβισε αρκετά, πρώτα τους κατηγορεί με τους επαίνους και ύστερα με το ότι θα πραγματοποιήσουν οπωσδήποτε τις ελπίδες τους, πράγμα που είναι και ισχυρότερο. Δεν τους παρηγορεί όμως από τα παρόντα, αλλά πάλι από τα περασμένα. Αυτό τους έπειθε περισσότερο. Όπως δηλαδή στην τιμωρία τους φοβίζει περισσότερο μ’ εκείνα, έτσι και στα βραβεία τους παρηγορεί μ’ αυτά, δείχνοντας ποια είναι η συνήθεια του Θεού. Και αυτή είναι, να μη δίνει αμέσως τις υποσχέσεις, άλλ’ ύστερα από πολύ καιρό. Και το κάνει αυτό, και φανερώνοντας μέγιστη απόδειξη της δύναμής του, και οδηγώντας εμάς στην πίστη, ώστε όσοι ζουν σε θλίψεις και δε λαμβάνουν τις υποσχέσεις ούτε τους μισθούς, να μην αποκάμουν από τους κόπους τους…
Η/Υ επιμέλεια: Ελένης Χρήστου, Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
Κυριακή Δ. των Νηστειών: η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., ομιλία Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, Περί επιμελείας των εσωτερικών λογισμών.
Η θεραπεία του παιδιού με το δαιμονικό πνεύμα και, ο Ιησούς προλέγει για δεύτερη φορά το Πάθος και την Αναστασή Του – Ιερομ. Κοσμά Δοχειαρίτου.
Κυριακή Δ. των Νηστειών: Που οδηγούμε τα παιδιά μας; (Θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου) Μητροπ. Νέας Σμύρνης Συμεών.
Κυριακή Δ. των νηστειών: το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., ο κεραυνός, λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Πρέπει να ορκιζόμαστε, ή όχι; – Χάρης Ανδρεόπουλος, Θεολόγος.
Κυριακή Δ. των νηστειών: μνήμη του Αγίου Ιωάννου του συγγραφέως της Κλίμακος: Συναξάριον, υμνολογική εκλογή.
Αγίου Ανδρέου Κρήτης – Μέγας κανόνας. Εισαγωγή, Κείμενο, Νεοελληνική απόδοση, Ξανθής Φ. Συριοπούλου.
Η μετάνοια κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος – ηχογραφημένη ομιλία του ομοτ. καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιωάννου Κορναράκη (αρχείο ήχου, mp3).
Κυριακή Δ. των νηστειών: Οσίου Ιωάννου της κλίμακος: Συναξάριον, Ακολουθία, Χαιρετισμοί, Παρακλητικός Κανών.
Του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά – ομιλία ΙΒ’, εν τη τετάρτη της Αγίας Τεσσαρακοστής Κυριακή.
Κυριακή Δ. των νηστειών: του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου (videos).
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος 20-ος, περί Δειλίας.
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος πρώτος, περί αποταγής.
Κυριακή Δ. των Νηστειών: μνήμη και του Οσίου Θεωνά, Αρχιεπισκ. Θεσσαλονίκης: Βίος, Ασματική Ακολουθία.
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος ένατος, περί μνησικακίας.
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος δέκατος, περί καταλαλιάς.
