Στο εξαίρετο βιβλίο της ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής, «ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ», γράφεται στο κεφάλαιο: «Ζηλωτής των πατερικών παραδόσεων»:
Ο Πατήρ Παϊσιος δεν συμφωνούσε να σπουδάζουν οι Ορθόδοξοι θεολόγοι στην Δύση, διότι έβλεπε τον κίνδυνο να μεταφέρουν από εκεί «πνευματικά μικρόβια» και να μολύνουν την αμώμητη Ορθόδοξη πίστη μας. «Τι θα πάτε να πάρετε από εκεί; έλεγε. Αυτοί δεν έχουν τίποτε, τα έχουν γκρεμίσει όλα». Και σε έναν Ορθόδοξο Γάλλο ιερομόναχο που τον ρώτησε σε τι διαφέρουν οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες από τους Ορθοδόξους, είπε χαρακτηριστικά: «Ας υποθέσουμε ότι η Ορθοδοξία είναι σαν αυτό το Καλύβι που βλέπεις, φτιαγμένο από πέτρες, λάσπη και ζωνάρια. Οι Καθολικοί αφαίρεσαν την λάσπη, οι Προτεστάντες αφαίρεσαν τα ζωνάρια. Μπορούν τώρα να σταθούν οι πέτρες μόνες τους;».
Στενοχωριόταν και όταν μάθαινε ότι κάποιοι Ορθόδοξοι θεολόγοι, αντί να τρέφωνται από την «δυνατή πνευματική τροφή» των Ορθοδόξων Πατερικών κειμένων και να πίνουν από τα κρυστάλλινα ύδατα της Πατερικής Θεολογίας, μελετούσαν τους αιρετικούς θεολόγους της Δύσεως και έπιναν από τις θολερές πηγές τους, με αποτέλεσμα να φθάνουν ακόμη και σε λανθασμένα συμπεράσματα για τους Αγίους Πατέρες.
Ούτε και με τους «διαλόγους που γίνονταν με ετεροδόξους συμφωνούσε ο Όσιος. Διότι έβλεπε ότι οι μεν Ορθόδοξοι που ασχολούντο με «διαλόγους» και «συνέδρια» και «προσπάθειες για ένωση» δεν είχαν προηγουμένως ενωθή οι ίδιοι με τον Θεό, και επομένως δεν μπορούσαν να πληροφορήσουν τους άλλους με ορθόδοξα πατερικά βιώματα, οι δε ετερόδοξοι που συμμετείχαν σ’ αυτὰ δεν είχαν ειλικρινή διάθεση.
Σε επιστολή του το 1978 έγραψε: «Το Ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα θέματα τα πνευματικά μπορούν και αυτά να μπουν στην Κοινή Αγορά. Όλα να ισοπεδωθούν. Οι μεν Ορθόδοξοι που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή, «Ιεραποστολή», συγκαλούν δήθεν Συνέδρια, για να γίνεται ντόρος, να γράφουν οι εφημερίδες, και νομίζουν ότι έτσι προβάλλουν την Ορθοδοξία, με το να γίνουν ταραμοσαλάτα με τους κακοδόξους. Αρχίζουν μετά οι υπέρ ζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο, να λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λ.π. και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία. Οι δε ετερόδοξοι, έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ο,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα, και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο, και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται και καταστρέφεται πνευματικά».
Ο Πατήρ Παϊσιος είχε έναν δικό του τρόπο να λέη και στους ίδιους τους ετεροδόξους την αλήθεια, χωρίς να προκαλή. Όταν το 1978 θα γινόταν η εκλογή νέου Πάπα, ένας ρωμαιοκαθολικός μοναχός του ζήτησε να προσευχηθή, ώστε ο Πάπας που θα εκλέξουν να είναι καλός. Ο Όσιος τον χτύπησε με συμπάθεια στην πλάτη και του είπε χαμογελώντας: «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, όποιος κι αν είναι, αλάθητος θα είναι».
Την δεκαετία του 70 πολλοί ζητούσαν την γνώμη του Πατρός Παϊσίου και για μία πρόταση που είχε γίνει, να μη φορούν οι ιερείς ράσα. Εκείνος τους έδειχνε μία ελιά, της οποίας είχε ξεφλουδίσει τον κορμό και τα χονδρά κλαδιά, αφήνοντας φύλλα μόνο στις άκρες των μικρών κλαδιών της. Στον ξεφλουδισμένο κορμό της είχε χαράξει: «Τα δένδρα πέταξαν την στολή τους, θα δούμε την προκοπή τους» και «Παπάς αράσωτος, άρα άσωτος». Η ελιά αυτή, όπως ήταν επόμενο, ξεράθηκε.
Την ίδια εποχή έγιναν προσυνοδικές διασκέψεις με σκοπό την προετοιμασία μιας νέας Πανορθοδόξου Συνόδου, και ανάμεσα στα θέματα υπήρχαν πολλές προτάσεις αντίθετες με την Ορθόδοξη παράδοση. Όταν ο Γέροντας τα πληροφορήθηκε αυτά, ανησύχησε πολύ και μιλούσε με πόνο ψυχής. «Καταλαβαίνετε τι πάει να γίνη; έλεγε. Θα φύγη η παράδοση και θα μείνει η παράβαση! Καταλαβαίνετε πόσο σοβαρό είναι αυτό; Είναι σαν να βγάζουμε από το σπίτι ένα τούβλο. Εκείνη την στιγμή φαίνεται ότι δεν παθαίνει τίποτε το σπίτι, αλλά σιγά-σιγά μπαίνουν νερά, βγαίνει και άλλο τούβλο, και άλλο, και στο τέλος το σπίτι γίνεται ερείπιο». Και, όταν κάποιος του ανέφερε ότι μία από τις προτάσεις ήταν να ελαττωθούν οι καθιερωμένες από την Εκκλησία νηστείες, επειδή ο κόσμος δεν τις κρατάει, ο Όσιος είπε:…
«Αν κάποιος είναι άρρωστος και δεν μπορή να κρατήση την νηστεία, αυτός είναι δικαιολογημένος αν φάη. Αν δεν είναι άρρωστος, αλλά από αδυναμία έφαγε, να μετανοήση, να πη: «Ήμαρτον». Δεν θα τον κρεμάση ο Χριστός. Αν μπορή να κρατήση την νηστεία, να την κρατήση. Αν όμως οι περισσότεροι δεν κρατάνε τις νηστείες, κι εμείς πάμε να τις καταργήσουμε, για να αναπαύσουμε τους περισσότερους, είναι σαν να ευλογούμε τις αδυναμίες τους, τις πτώσεις τους. Με ποιό δικαίωμα να τα καταργήσουμε όλα αυτά; Και που ξέρουμε; Μπορεί η επόμενη γενεά να είναι πιο καλή και να κρατήση την ακρίβεια».
Ο Πατήρ Παίσιος ήταν με την ορθή έννοια ζηλωτής των πατερικών παραδόσεων. Σε θέματα πίστεως δεν έκανε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Στην ζωή του εφάρμοζε την ακρίβεια όχι μόνον εξωτερικά, αλλά περισσότερο εσωτερικά, από θείο ζήλο. Όταν έλεγε την γνώμη του για ένα θέμα, και μάλιστα εκκλησιαστικό, μιλούσε με διάκριση, ζυγίζοντας τα λόγια του με ζυγαριά ακριβείας. Και, όταν είχε μπροστά του έναν αδύναμο άνθρωπο, έδινε πάλι με ακρίβεια, σαν καλός ιατρός, το κατάλληλο φάρμακο. Είχε ποτισθή από τον φόβο του Θεού, και γι αυτό έμπαινε στο βάθος του νόμου του Θεού. Ήταν όλος αγάπη και «σπλάχνα οικτιρμών», και γι αυτό δεν γνώριζε απλώς τους Κανόνες της Εκκλησίας, αλλά γνώριζε εκ πείρας ότι η Εκκλησία είναι μάνα, και οι Κανόνες της έχουν σπλάχνα μητρικά.
Απόσπασμα του βιβλίου: «Ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης», έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2015
Η/Υ ΠΗΓΗ:
amethystos: 17 Απριλίου 2016
