Λίγο προτού ξεσπάσει η Επανάσταση του 1821, ένας ιερωμένος απ’ την Κουκουβίτσα της Δωρίδος, ο Παπανδρέας, είχε ατυχώς σκοτώσει έναν Τούρκο επίσημο και για να γλιτώσει, βγήκε Κλέφτης στα βουνά. Όλη η τουρκιά των Σαλώνων βάλθηκε να τον εξοντώσει.
Με αγωνία παρακολουθεί την τύχη του, μεταξύ των άλλων, και ο πατριάρχης ΆΓΙΟς Γρηγόριος ο πέμπτος, και στέλνει γράμμα, γραμμένο με τα ίδια του τα χέρια, στον δεσπότη των Σαλώνων Ησαϊα, να προσπαθήσει να σώσει τον Παπανδρέα. Ανάμεσα στα άλλα του έγραφε:
«Η πράξη του Παπανδρέου, είναι πράξη πατριωτική για όσους γνωρίζουν τα μυστικά. Την κατακρίνουν όμως εκείνοι, που δεν γνωρίζουν τον άνδρα. Κρυφά να τον υπερασπιστείς, στα φανερά όμως να υποκρίνεσαι άγνοια, ακόμα και να επικρίνεις και τους θεοσεβείς αδελφούς και προπαντός τους ομόφυλους. Να καταπραΰνεις το βεζύρη με λόγια και υποσχέσεις, αλλά να μην παραδοθείς στο στόμα του λιονταριού. Φίλησε μου μαζί με τις ευχές μου τους ανδρείους αδελφούς, προτρέποντας τους να φυλάγονται για το φόβο των Ιουδαίων. Ας ανδρωθούν σαν λιοντάρια και η ευλογία του Κυρίου θα τους δυναμώσει, κοντά δε είναι το Πάσχα του Σωτήρος…»
Ο Παπανδρέας σώθηκε, έγινε οπλαρχηγός της Παρνασίδος και πρωτοπαλίκαρο του Διάκου. Το γράμμα όμως αυτό του Πατριάρχου φανερώνει τη σχέση του με τη φιλική Εταιρεία, γιατί ο Παπανδρέας ήταν φιλικός. Και ακόμα φαίνεται καθαρά η τακτική του Γρηγορίου απέναντι στην Επανάσταση.
Από το βιβλίο: «Στα δοξασμένα χρόνια», των: Κώστα Δ. Παπαδημητρίου και Γιάννη Σμυρνιωτάκη.
Αθήνα, Νοέμβριος 1985
Παράβαλε και:
Το πρώτο ελεύθερο Πάσχα στην Αθήνα.
Το καταματωμένο Πάσχα του 1941 στα Ιωάννινα.
