Πέντε η ώρα το πρωί βρίσκομαι στο λιμάνι του Πειραιά. Για πρώτη μου φορά μπήκα στην πιάτσα των ταξί για επιβίβαση. Έρχονται προς εμένα δυο κυρίες. Δεν είχαν αποσκευές, μπήκαν μέσα και η μια από τις δυο μου λέει κοφτά:
-Αργυρούπολη, παρακαλώ.
-Καλημέρα σας, κυρίες μου… Η καλημέρα είναι του Θεού!
-Έχετε δίκιο… Συγγνώμη, αλλά είμαστε πολύ ταραγ¬μένες…
-Γιατί, συνέβη κάτι στο πλοίο που ερχόσασταν;
-Όχι, όχι… Δικά μας θέματα, σοβαρά.
-Θέλετε να τα μοιραστούμε; ρωτάω όλο ενδιαφέρον. Μοιρασμένη πίκρα γίνεται μισή.
-Αχ, κοπέλα μου! Τι να σου πούμε; προβλήματα με τον γυιο μας.
-Και οι δύο σας τον έχετε γυιο; τους λέω χαμογελώντας.
-Όχι, εγώ είμαι η μαμμά, η κοπέλα είναι κόρη μου.
-Ωραία! Αυτό το ξεδιαλύναμε… Πάμε παρακάτω.
-Ξέρετε, κυρία μου, τι είναι να μεγαλώνεις μόνη τα παιδιά σου, να τα σπουδάζεις, και στο τέλος μια κοπέλα να σου παίρνει το παιδί; μου λέει αγανακτισμένη.
-Κυρία μου, δεν είναι ωραίο, για όσα προσφέρατε στα παιδιά σας, να θεωρείτε δεδομένο ότι θα πρέπει να εί¬ναι υποταγμένα σε σας- αυτό είναι εγωισμός.
-Μα τον πήρε και φύγανε στο εξωτερικό και ένα χρόνο τώρα δεν μας έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο.
-Αναρωτηθήκατε το γιατί;
-Γιατί του κατηγορήσαμε την κοπέλα του.
-Εσείς γιατί κατηγορήσατε την κοπέλα; Εδώ καμία απάντηση. -Έχει πολύ καιρό δεσμό με την κοπέλα; -Είναι μαζί τρία χρόνια και φύγανε και οι δυο για μεταπτυχιακά.
-Το πρόβλημα σας είναι που έφυγε με την κοπέλα; ή που πήγε για μεταπτυχιακά;
-Και για τα δύο- μπορούσε να μείνει στην Ελλάδα. Αλλά εγώ θα τον γυρίσω πίσω.
-Μου αρέσει η σιγουριά σας! Με ποιόν τρόπο θα τον γυρίσετε πίσω;
-Μας σύστησαν ένα καλό μέντιουμ, που μπορεί να καταφέρει τα πάντα!
-Α! τώρα μάλιστα! αφού έχουμε κοντά μας τον θεό, δεν φοβόμαστε τίποτε! Και πόσα λεφτά σας ζήτησε το μέντιουμ για την δουλειά που θα σας κάνει;
-Είναι αρκετά.
-Δηλαδή πόσα; επιμένω εγώ.
-Του έχουμε δώσει 1.000 ευρώ• όμως επειδή είναι μακριά, χρειάζονται περισσότερα- γι’ αυτό σήμερα του πά¬με άλλες 3.000.
– Ε, δεν είμαστε καλά! Τι τρέλα κουβαλάει ο κόσμος! μονολόγησα.
– Εσύ, κορίτσι μου, απευθύνομαι στην μικρή, με τι ασχολείσαι;
-Είμαι γιατρός.
-Ωραία! Είσαι γιατρός και πιστεύεις σε κομπογιαννίτες μάγους και μέντιουμ; Κρίμα την μόρφωση σου! Αυτά σου έμαθαν στο σχολείο, να τρέχεις σε μάγους να λύνεις τα θέματα σου; για τον Θεό σού μίλησε κανείς; Για την αγάπη του Θεού, σού μίλησε κανείς; Για τη συγχώρεση σού μίλησε κανείς;
Εδώ την αισθάνομαι πως έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της. Όμως εγώ συνεχίζω:
-Θα ήθελες κορίτσι μου, αν έκανες δεσμό με κάποιο παλληκάρι, να έμπαινε η μάννα του στη μέση να σας χωρί¬σει; Και να επιχειρήσει να σας χωρίσει με αυτό τον άσχη¬μο τρόπο, με τα μάγια, όπως κάνετε εσείς τώρα; θα το ήθε¬λες;
-Όχι, μου απαντά σαν χαμένη.
-Τότε, γιατί το κάνετε εσείς; Δεν ξέρεις πως μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις; Πως θα το πληρώσετε πανά¬κριβα το κακό που πάτε να κάνετε; Θέλει πολύ μυαλό, για να το σκεφθείτε; Και στο κάτω-κάτω, δεν έκανε τίποτε κα¬κό, ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς του. Εσείς με ποιο δικαίωμα πάτε να καταστρέψετε μια αγάπη; Ποιες νομίζε¬τε πως είσαστε; Οι προστάτες του;
Δεν μιλούσαν καθόλου. Έτσι άρπαξα την ευκαιρία και συνέχισα:
-Κορίτσι μου, έλα στην θέση αυτής της κοπέλας. Αν ο Θεός θέλει να ενώσει αυτά τα παιδιά και στην πορεία της ζωής τους μάθουν τι τους έχετε κάνει, ποια θα είναι η θέση σας απέναντι στην κοπέλα; Θα της πείτε απλά ένα συγγνώμη και θα την κάνετε να ξεχάσει; Τόσο εύκολο το θεωρείτε; Σου εύχομαι, κορίτσι μου, να μην σου συμβεί ποτέ αυτό που κάνετε εσείς τώρα. Σου εύχομαι ποτέ να μην νιώσεις την κακία των ανθρώπων. Πονάει πολύ. Δεν έχω δίκιο, κυρίες μου;
Ξαφνικά η κοπέλα μού λέει αποφασιστικά.
-Σας παρακαλώ… Γυρίστε πίσω στον Πειραιά, στο λιμάνι!
Πήγε κάτι να πει η μητέρα της.
-Σε παρακαλώ, μην πεις κουβέντα! Ξεχνάς πως έτσι χώρισα κι εγώ; Η κυρία έχει δίκιο!
Η χαρά μου για ό,τι έγινε ήταν απερίγραπτη. Τις γύ¬ρισα στο λιμάνι να φύγουν με το ίδιο πλοίο που ήρθαν. Σ’ όλη αυτή τη διαδρομή τούς μιλούσα για την αγάπη του Θεού μας. Και πιστεύω πως κατάλαβαν ότι είναι καλύτε¬ρο, αντί να τρέχουν στους μάγους και τα μέντιουμ, όργανα του διαβόλου και μάλιστα όχι χωρίς αδρή πληρωμή, να καταφεύγουν σ’ Αυτόν, σαν σε φιλόστοργο πατέρα, για τη λύση κάθε προβλήματος τους.
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
