Το Σάββατο πρωί βρίσκομαι σε μια περιοχή όπου ένας κύριος με σταματάει: -Καλημέρα σας! Σύνταγμα, σας παρακαλώ! -Καλημέρα σας, κύριε!
Στο ραδιόφωνο μόλις που ακουγόταν η λειτουργία. Μου λέει ο κύριος:
-Συγχαρητήρια , κυρία μου!
-Για ποιο λόγο μου λέτε συγχαρητήρια;
-Γιατί ακούτε λειτουργία.
-Ευχαριστώ πολύ- εσείς πάτε στην Εκκλησία;
– Όχι, δεν έχω χρόνο.
-Αν δεν είμαι αγενής, πρέπει να είστε συνταξιούχος.
-Ναι, συνταξιούχος είμαι.
-Άρα, έχετε χρόνο απλά δεν αισθάνεστε την ανάγκη να πάτε στην Εκκλησία. Συνήθως στην Εκκλησία πάνε οι φτωχοί, οι πλούσιοι δεν πάνε! Και δεν πάνε, γιατί υποσυ¬νείδητα αισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και φοβού¬νται, μην πέσει κανένας πολυέλεος στο κεφάλι τους και τους σκοτώσει!
Ο κύριος γύρισε προς εμένα και μου λέει:
-Με ξέρετε;
-Όχι κύριε, δεν σας γνωρίζω- εσείς με γνωρίζετε;
-Όχι! Όμως γιατί μου είπατε αυτά τα λόγια;
-Δεν ξέρω κύριε, ο Θεός μού έβαλε αυτά τά λόγια στο στόμα μου. Αλλά εσείς γιατί πειραχτήκατε; Είστε τόσο αμαρτωλός;
Λίγα λεπτά σιωπή.
-Κυρία μου! θέλετε να καθίσουμε κάπου, να σας κε¬ράσω έναν καφέ και να μιλήσουμε;
-Όχι, κύριε, είναι ώρα εργασίας.
-Σας παρακαλώ, κυρία μου, κάντε μου τη χάρη.
-Ωραία! Θα σας κάνω τη χάρη, γιατί αισθάνομαι πως η ψυχούλα σας είναι πολύ βαριά από προβλήματα και αμαρτίες. Θα σταματήσω εδώ δεξιά στο δρόμο και θα μι¬λήσουμε μέσα στο ταξί.
-Έστω κι’ έτσι, το δέχομαι.
Σταμάτησα.
Ο κύριος αυτός είναι συνταξιούχος δικηγόρος, με άλλα τέσσερα πτυχία και πέντε πτυχία ξένων γλωσσών. Όμως η ψυχούλα του πολύ βαριά από θλίψη, μοναξιά, απογοήτευση, παρ’ ότι έχει οικογένεια και πάρα πολλά χρήματα. Ο άνθρωπος αυτός είχε πιστέψει πως, όσο πιο ψηλά θα ανέβαινε, όσο πιο πολλά χρήματα θα αποκτούσε, και όσο πιο μεγάλη θα ήταν και η ευτυχία του, γιατί θα είχε, νόμιζε, όλο τον κόσμο στα πόδια του. Όμως δεν είχε κατα¬λάβει πως η αγάπη κι η ευτυχία δεν αγοράζονται. Του είπα κάποια στιγμή:
-Η ευτυχία, κύριε, δεν αγοράζεται, η ευτυχία δωρίζε¬ται. Και μόνο ένας μπορεί να μας την δωρίσει, ο Θεός!
Αυτό του άρεσε και μου είπε:
-Πού μπορώ να βρω τον Θεό σου;
-Είναι πολύ εύκολο• Τον φωνάζεις κι έρχεται.
-Δηλαδή, αν φωνάξω, Θεέ μου έλα, θα έρθει;
Μου το είπε με τέτοιο τρόπο, που νόμιζα πως μιλούσε ένα παιδί.
-Ναι! θα έρθει, αρκεί να μην τον φωνάξουν τα χείλη, αλλά η ψυχή! Αν η ψυχή νιώσει την ανάγκη να Τον φωνά¬ξει, αυτή η ψυχή θα έχει ξεκινήσει για το δρόμο της μετα¬νοίας. Οπότε, αν κι εσείς έχετε πάρει το δρόμο της μετα¬νοίας, της αναζήτησης του Θεού, που είναι η πηγή της αγάπης και της ευτυχίας, δεν έχετε παρά να Τον φωνάξετε, και Εκείνος, να είστε σίγουρος ότι θα έρθει. Και τότε, ω! τότε, θα γευθείτε τους γλυκύτατους καρπούς της ευτυχίας, που δωρίζει ο Θεός!
Ο κύριος με κοιτούσε μεσ’ στα μάτια.
Το ίδιο κι’ εγώ τον κοιτούσα και προσευχόμουν.
Ο καθένας μας προσπαθούσε να διεισδύσει στην ψυ¬χή του άλλου.
Ξαφνικά, βλέπω να κυλούν δάκρυα από τα μάτια του. Μου έπιασε τα χέρια και τα φιλούσε, με τον σεβασμό που φιλούμε το χέρι του ιερέα, ενώ τα δάκρυα του συνέχιζαν να βρέχουν τα χέρια μου. Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, αισθανόμουν αμήχανα απ’ αυτήν του την κίνηση.
Όμως δεν μίλησα, δεν κινήθηκα. Σεβάστηκα τη συντριβή του. Μυστικά προσευχόμουν με θέρμη: Θεέ μου, αλλοίω¬σε την καρδιά του. Οδήγησε τον στο φως του δικού σου δρό¬μου. Οδήγησε τον στη σωτηρία!
-Μην αλλάξετε, μην αλλάξετε, μου ψιθύριζε. Έχου¬με πολλή ανάγκη από ανθρώπους του Θεού!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
