Το κείμενο αυτό οφείλεται σε τρία παράλληλα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε διαφορετικές πόλεις της Πατρίδος μας, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές από την πλευρά των υφισταμένων, αλλά με τους ίδιους πρωταγωνιστές από την πλευρά των προΪσταμένων. Οι προϊστάμενοι είναι εκπαιδευτικοι λειτουργοί και των τριών βαθμίδων της εκπαιδεύσεως και οι υφιστάμενοι είναι μαθητές και σπουδαστές και των τριών βαθμίδων της εκπαιδεύσεως. Και τα τρία περιστατικά έγιναν γνωστά σε μένα μέσα στην περίοδο των εορτών.
Στην πρώτη περίπτωση, σε συζήτηση που είχα με μία φοιτήτρια μου είπε για την επιμονή Πανεπιστημιακών Καθηγητών και Καθηγητριών να επιβάλουν στους φοιτητές τους την «Ρεπούσια» αντίληψη της ιστορίας, καθώς και άλλων θεμάτων που σχετίζονται με θέματα που αφορούν την παράδοση μας και την παράδοση της Εκκλησίας μας. Είναι αριστεροί οι περισσότεροι από τους Καθηγητές μας, μου είπε, οι οποίοι προσπαθούν να μας επιβάλουν τις απόψεις τους. Ενοχλούνται δε ιδιαίτερα όταν φοιτητής η φοιτήτρια έχουν διαφορετική άποψη, την οποία υποστηρίζουν με επιχειρήματα.
Εξήγησα στην νεαρή φοιτήτρια ότι πολλοί από τους ανωτέρω Καθηγητές οφείλουν την θέση τους εις το ότι είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα η «πνευματικά» τέκνα ανθρώπων με συγκεκριμένες θέσεις απέναντι στην ιστορία, οι οποίοι εξελέγησαν από επιλεγμένες πλειοψηφίες εκλεκτόρων και όχι για την εξαιρετική επιστημοσύνη τους και ότι υπάρχουν και μη εκλεγέντες όχι γιατί δεν ήσαν ικανοί αλλά γιατί ήταν ελεύθεροι. Αυτό δεν αφορά μόνο μία σχολή, αλλά τις περισσότερες. Εκλεκτοί επιστήμονες με εξαιρετικά βιογραφικά έμειναν απ’έξω και εξελέγησαν άνθρωποι με πολύ υποδεέστερα βιογραφικά, ως πνευματικοί καρποί επιστημόνων με συγκεκριμμένες απόψεις.
Εν πάσει περιπτώσει αυτό δεν είναι ίσως το μεγαλύτερο κακό. Πάντοτε και σχεδόν σε όλες τις Σχολές δεν εξελέγοντο πάντα οι καλύτεροι.
Το πιο σημαντικό είναι το ότι, ενώ θα πρέπει να λειτουργούν ως επιστήμονες, λειτουργούν ως κομματικοί ινστρούχτορες θέλοντας να επιβάλουν συγκεκριμένη άποψη, η οποία βέβαια αποβλέπει σε συγκεκριμένους στόχους. Το είδαμε αυτό καθαρά και στις περίφημες εκπομπές του ΣΚΑΪ για το 1821 που έβλεπε κανείς, υποτίθεται σοβαρούς επιστήμονες, να προσπαθούν να διαστρέψουν την ιστορική αλήθεια για να περάσουν μια άλλη άποψη, η οποία αποβλέπει σε συγκεκριμένους στόχους. Το Πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος ελευθέρας διακινήσεως των ιδεών και όχι επιβολής μιας συγκεκριμένης άποψης και μάλιστα με κίνδυνο στην εξέλιξη αξιόλογων σπουδαστών.
Μια τέτοια συμπεριφορά όμως, επί της ουσίας, υποβαθμίζει την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αξίζουν βέβαια συγχαρητήρια στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που αντιστέκονται, που έχουν προσωπικότητα και σθένος να έχουν τις απόψεις τους καθώς και επιχειρήματα που τις υποστηρίζουν, που δεν είναι καιροσκόποι. Το τίμημα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας είναι πάντα βαρύ.
Το δεύτερο περιστατικό αφορά μαθήτρια λυκείου που αντιμετωπίζει την ίδια συμπεριφορά από καθηγήτριά της, η οποία όταν βλέπει ότι η μαθήτρια της υποστηρίζει τις θέσεις της με επιχειρήματα, καταφεύγει στην ειρωνία, ίσως για να γελοιοποιήσει την μαθήτρια της στους συμμαθητές της. Η μαθήτρια όμως τυχαίνει να έχει προσωπικότητα. Και εδώ το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Μπορεί να θεωρείται εκπαιδευτικός εκείνος ή εκείνη που πρώτον δεν σέβονται την προσωπικότητα του μαθητή η της μαθήτριας τους και δεύτερον δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν μια άλλη άποψή των μαθητών τους; Ένας τέτοιος εκπαιδευτικός δεν είναι άραγε αποτυχημένος και ακατάλληλος γι’αυτή την θέση; Πως αλήθεια θα διαμορφωθεί η υπεύθυνη και ελεύθερη προσωπικότητα του μαθητή όταν, ακόμη και επί ποινή χαμηλού βαθμού, πρέπει να αποδεχθεί την άποψη του εκπαιδευτικού;
Περιποιεί επίσης τιμή για τον εκπαιδευτικό η σιωπή των άλλων μαθητών, όχι γιατί συμφωνούν με τον καθηγητή ή την καθηγήτρια τους, αλλά για να πάρουν βαθμό. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνονται υγιείς και ελεύθερες προσωπικότητες;
Το τρίτο περιστατικό αφορά μαθητή της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως εκεί όπου ο λόγος του δάσκαλου ή της δασκάλας είναι αυθεντία για το μικρό μαθητή. Όταν λοιπόν μία δασκάλα διδάσκει τους μαθητές της ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι όλα θα τα λύσει η επιστήμη και όσα ακόμη δεν έχει λύσει θα τα λύσει στο μέλλον, δεν κάνει άραγε κατάχρηση εξουσίας, και μάλιστα με ψευδή επιχειρήματα σε μια εποχή μάλιστα που ο πατέρας του ανθρώπινου γονιδιώματος Κοllins, πρώην αγνωστικιστής γράφει το βιβλίο του με τίτλο: «Το ανθρώπινο γονιδίωμα ή το σχέδιο του Θεού που έφτιαξε τον άνθρωπο»; Καρπός της επιστημονικής γνώσης της είναι η διδαχή στους νεαρούς μαθητές της ή η επιβολή μιας παρωχημένης κομματικής αντίληψης; Μια τέτοια συμπεριφορά συνιστά άξιο εκπαιδευτικό λειτουργό που η Πολιτεία, και στην προκειμένη περίπτωση οι γονείς της εμπιστεύονται τα παιδιά τους για να τα μορφώσει ή να τα παραμορφώσει; Βέβαια τα μικρά παιδιά θα μεγαλώσουν, θα δουν τον κόσμο και την ζωή, θα δοκιμαστούν και θα καταλάβουν πόσο ανεπαρκή δάσκαλο η δασκάλα είχαν.
Πρέπει να πω ότι γνώρισα στη ζωή μου και άθεους καθηγητές που όμως είχαν σεβασμό στην διαφορετική τοποθέτηση των παιδιών και της οικογενείας τους. Κι’ όταν ένας τέτοιος μαθητής που έχασε τον πατέρα του και ήταν απαρηγόρητος είχε καθηγητή ένα τέτοιο άνθρωπο. ο συγκεκριμένος Καθηγητής είχε το θάρρος, μα περισσότερο από το θάρρος την τιμιότητα να πει στον μαθητή του: «Εμένα ξέρεις τις απόψεις μου, γιατί δεν πηγαίνεις στον πάτερ να μιλήσεις μαζί του»; Και ο μαθητής ήλθε σταλμένος από τον άθεο, κατά την τότε δήλωση του, πλην όμως τίμιο καθηγητή του.
Αυτό που τελικά θέλω να πω είναι ότι τέτοια φαινόμενα είναι φαινόμενα παρακμής προσωπικής και παρακμής της εκπαιδευτικής διαδικασίας και φανερώνουν το «επιστημονικό» επίπεδο ενίων λειτουργών της εκπαιδεύσεως αλλά και τις «παιδαγωγικές» τους γνώσεις ή καλύτερα την παιδαγωγική του.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ρομφέα.gr
