Σημερα, όσο ποτέ άλλοτε, επιθυμούμε οι άνθρωποι την πανανθρώπινη ενότητα. Επιχειροῦμε την παγκόσμια συνεννόηση. Σημερα, όσο ποτέ άλλοτε, μαθαίνουμε άλλες γλώσσες, ξένες από τη μητρική δική μας. Δοκιμάσαμε και γλώσσες διεθνείς, ελπίζοντας να βρούμε κοινά σημεία αναφοράς. Δημιουργήσαμε παγκόσμια δίκτυα επικοινωνίας. Βρήκαμε γλώσσες ηλεκτρονικές και επικοινωνούμε εύκολα, γρήγορα, παγκόσμια. Ο στόχος μιας «ομονοούσας μυρμηγκοφωλιάς» παραμένει ένα έστω δισδιάστατο όραμα.
Καλύτερο αυτόν τον κόσμο δεν τον κάναμε.
Χτίσαμε αποτυχημένες πόλεις και στηρίξαμε βάρβαρους πολιτισμούς. Φτάσαμε στη σύγκρουση των πολιτισμών και των βαρβαροτήτων μας. Ιδρύσαμε αναρίθμητους, ουτοπιστικούς παγκόσμιους οργανισμούς. Αδιέξοδα εφησυχασμένοι και νευρωτικά ανήσυχοι, σ’ αυτό το «ομιχλώδες πρωϊνό της ιστορίας». Κι όμως, ακόμη κάτι περιμένουμε. Κι όμως, ακόμη ελπίζουμε.
«Λαλείν ετέραις γλώσσαις».
Πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση οι μαθητές του Χριστού, όλοι οι στενά δικοί Του, «ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. και εγένετο άφνω εκ του ουρανού, ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας… και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός… και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις». Οι πύρινες γλώσσες του Αγίου Πνεύματος ανέδειξαν τούς ταπεινούς μαθητές σε αποστόλους, ικανούς «λαλείν ετέραις γλώσσαις». Η βίαιη πνοη του ανέμου έφερε κοντά τους όλους τους κατοικούντες την Ιερουσαλήμ, ανθρώπους από ολόκληρη την οικουμένη, Ιουδαίους και προσήλυτους, επιδημούντες και ξένους από κάθε έθνος «των υπό τον ουρανόν».
Δεν ξέρουμε σε ποια γλώσσα ανθρώπινη μίλησε εκείνη την ώρα ο μέγας Απόστολος Πετρος. Φράσεις ανθρώπινες είπε κι ανάμεσά τους τις λέξεις• « Ιησούν τον Ναζωραίον… ον ο Θεός ανέστησε… και Κυριον και Χριστόν αυτόν ο Θεός εποίησε, τούτον τον Ιησούν, ον υμείς εσταυρώσατε». Λογοι πρωτάκουστοι, «ετέραις γλώσσαις» και καταλάβαιναν όμοια όλοι. Κατενόησαν και κατενύγησαν.
« Οτε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν εις ενότητα πάντας εκάλεσε». Το Αγιο Πνεύμα, λένε οι Πατέρες, μετέβαλε τη σύναξη των Αποστόλων και όσων πίστεψαν στο λόγο τους σε χώρο της παρουσίας του Χριστού, σε Εκκλησία. « Εν το σώμα του Χριστού… εν το σώμα των πιστών… και το σώμα τούτο ου χρόνος διέστησεν, ου τόπος». Τοτε η ανθρωπότητα αποκτά κέντρο αναφοράς. Τοτε η Εκκλησία του Χριστού εισέρχεται στην ιστορία. Οι Απόστολοι του Χριστού μετά την Πεντηκοστή μιλούσαν άλλη γλώσσα. Γλώσσα αιώνιας αλήθειας, γλώσσα σωτηρίας από την γενεά αυτού του κόσμου. Γλώσσα ομολογίας, αγάπης Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό όλοι έγιναν ένα και «πάντες οι πιστεύοντες ήσαν επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά». Μιλούσαν, καταλάβαιναν «ετέραις γλώσσαις».
* * *
Σημερα, όσο ποτέ, δεν μας λείπουν ούτε οι διασκέψεις, ούτε οι κοινές αποφάσεις και οι κοινοί σχεδιασμοί. Ο Χριστός μας λείπει, το μοναδικό κοινό σημείο αναφοράς μας, το κέντρο των κοινών πόθων και των στόχων μας. Αυτόν να βάλουμε στην κάθε γλώσσα. Να γίνουμε άνθρωποι ικανοί «λαλείν ετέραις γλώσσαις». Να συγγενέψουνε τα καθημερινά με τα αιώνια, να γειτονέψει η γη μας με τον ουρανό. Να γίνουμε όλοι οι κάτοικοι της γης «πολίτες δύο πόλεων», πάροικοι στην επίγεια, αλλά και «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» στην άλλη, την αιώνια.
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Ιουνίου 2006
