Διαβάστε, θαυμάστε και μη… απορείτε. Γράφει η είδηση·
«Στην Ιαπωνία οι μαθητές αυτοκτονούν, όταν δεν λάβουν τούς βαθμούς που περιμένουν. Στο Ιράν όμως φαίνεται ότι οι μικροί μαθητές έχουν περισσότερο προσγειωμένη άποψη και προτιμούν να ξαναπροσπαθήσουν. Αλλά ένας εξαγριωμένος πατέρας στην Τεχεράνη σκότωσε με τις γροθιές του τον δεκαετή γιο του, επειδή ο μικρός δεν πήρε τον δέοντα βαθμό σε κάποιο μάθημα. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο αδικοχαμένος μικρός Ιρανός είχε εξασφαλίσει το βαθμό 16/20 που αποτελεί καλόν βαθμό στην πατρίδα μας.
»Το τραγικότερο στην ιστορία αυτή της παιδοκτονίας για ένα βαθμό, είναι ότι ο Ισλαμικός νόμος δεν επιτρέπει την καταδίκη του πατέρα για τον φόνο του παιδιού του. Προφανώς διότι το παιδί θεωρείται “ιδιοκτησία” του πατέρα, μέχρι την ενηλικίωσή του. Έτσι τώρα η μητέρα του παιδιού θα ζητήσει διαζύγιο και μπορεί να διεκδικήσει “φόρο του αίματος” από τον φονέα σύζυγό της. Αυτό όμως δεν φέρνει πίσω στην ζωή το παιδί της, Ενώ και η φυλάκισίς του πάλιν δεν θα καλύψη την απώλεια»
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ όλη αυτή την ιστορία; Τη μεγάλη ευαισθησία των Ιαπώνων μαθητών; Τον αδικαιολόγητο εξαγριωμένο θυμό του Ιρανού πατέρα, διότι ο γιός του δεν πήρε τον δέοντα βαθμό σε κάποιο μάθημα, παρότι είχε εξασφαλίσει τον καλό βαθμό 16/20; Τον ακατανόητο Ισλαμικό νόμο, που επιτρέπει στον πατέρα να σκοτώνει ατιμωρητί το παιδί του, εφόσον αυτό δεν έχει ενηλικιωθεί ακόμη και θεωρείται αποκλειστική «ιδιοκτησία» του;
Είναι ν’ απορεί κανείς για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας ύστερα από τόσους αιώνες πολιτισμού, αγώνων για το σεβασμό του ανθρωπίνου προσώπου και τα δικαιώματα του παιδιού. Η απορία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, αν σκεφθεί κανείς ότι οι τέτοιου είδους ανεύθυνες παιδοκτονίες αποτελούν θρησκευτικό νόμο (!), που τον δέχονται αδιαμαρτύρητα ολόκληροι λαοί, χωρίς να αισθάνονται κανένα αίσθημα ενοχής η ντροπής!…
Ν. Β.
