«Μάννα» κράζει το παιδάκι,
«μάννα» ο νιος και «μάννα» ο γέρος,
«μάννα» ακούς σε κάθε μέρος.
Ά, τί όνομα γλυκό.
Τη χαρά σου και τη λύπη
με τη μάννα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.
Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα
δε θα βρης να σε μαντεύη,
σαν τη μάννα, που λατρεύει,
σαν τη μάννα, που πονεί.
Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάννα τ’ αψηφάει
για το τέκνο, π’ αγαπάει,
για το τέκνο, που φιλεί.
Όπου τρέχεις, πάντα η μάννα
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει
μ’ ανυπόμονη καρδιά.
Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια
την ποτίζης την καημένη,
πάντα η μάννα σ’ απανταίνει
με ολόθερμα φιλιά.
Δυστυχής όποιος τη χάνει!
Ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάννα δεν είναι άλλος
εις τον κόσμο θησαυρός.
Κι όποιος μάννα πλια δεν έχει,
«μάννα» κράζει στ’ όνειρό του,
πάντα «μάννα» στον καημό του
είναι ο μόνος στεναγμός.
Γεώργιος Μαρτινέλλης.
Από το βιβλίο: Αναγνωστικόν της πέμπτης τάξεως του δημοτικού σχολείου. Ν. Κοντοπούλου – Δ. Κοντογιάννη, Γ. Καλαματιανού Θ. Γιαννοπούλου. Αθήναι 1952
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
