Κυριακή ΚΕ’ Επιστολών: Ενότης! – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.

Εφ. 4,1-7

«…Σπουδάζοντες τηρείν τη
ενότητα του Πνεύματος εν τω
συνδέσμω της ειρήνης»
(Εφ. 4,3)

Να έχουμε, αγαπητοί μου, να έχουμε ενότητα, μας συμβουλεύει σήμερα ο Απόστολος. Δηλαδή· όλοι μας να ζούμε μονοιασμένη σαν μια οικογένεια που έχει ένα πατέρα, το Θεό.
Αλλά δυστυχώς πόσο μακριά είνε ο κόσμος απ’ αυτή την ενότητα! Χίλια κομμάτια είνε σήμερα ο κόσμος. Που είνε η αγάπη; Που είνε η ειρήνη; Που είνε η ενότης; Στον αιώνα που ζούμε δύο παγκόσμιοι πόλεμοι έγιναν. Τα έθνη διαιρέθηκαν σε δύο μεγάλες παρατάξεις. Πόλεις καταστράφηκαν. Εκατομμύρια νεκροί και τραυματίες. Εκατομμύρια χήρες και ορφανά. Ποτέ τόσο αίμα και τόσα δάκρυα δεν χύθηκαν. Να είνε τα τελευταία; Κοντεύουν να περάσουν από τότε 30 χρόνια(*). Ιδρύθηκε ένας παγκόσμιος οργανισμός, ο Ο.Η.Ε., με σκοπό τα έθνη να λύνουν τις διαφορές τους όχι πια με πόλεμο, αλλά με μέσα ειρηνικά, με διαλόγους, συζητήσεις και δικαία κρίσι όλων τγων εθνών. Αλλ’ όμως ο διεθνής αυτός οργανισμός διαρκώς σείεται. Μέσα στα 30 χρόνια πόσες φωτιές πολέμων δεν άναψαν σε διάφορά μέρη του κόσμου; Φωτιές που κινδύνευσε να σκορπίσουν τις φλόγες τους σ’ όλο τον κόσμο και να έχουμε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Και τώρα που μιλάμε υπάρχουν κράτη, που έχουν μεταξύ τους μίσος μεγάλο, κρατούν στα όπλα στρατό, κάνουν επιδρομές σε γειτονικά κράτη, σκοτώνουν και σκοτώνονται, και υπάρχει φόβος τα μίση τους να γίνουν αιτία άλλων πολέμων.
Δυστυχώς ο Ο.Η.Ε., που υποσχέθηκε να καταργήση τον πόλεμο και να φέρη ειρήνη στον κόσμο, δεν έχει στερεά θεμέλια. Είνε ένα οικοδόμημα που τρίζει. Έτσι ήταν και η Κοινωνία των Εθνών, που ιδρύθηκε μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Κι αυτή υποσχέθηκε, ότι θα λύνη τις διαφορές ανάμεσα στα διάφορα κράτη και θ’ απονέμη δικαιοσύνη, αλλά δεν το κατώρθωσε. Απέτυχε στην προσπάθειά της. Επεκράτησε το δίκαιο του ισχυροτέρου. Όταν ένα μικρό κράτος της Αφρικής, η Αβησσυνία, δέχτηκε χωρίς καμμιά αιτία την επίθεση της Ιταλίας και οι Ιταλοί με τα αεροπλάνα τους σκότωναν παιδιά και γυναίκες και έρριχναν ακόμη και δηλητήρια, για να τους εξοντώσουν μια ώρα γρηγορώτερα, ο ταλαίπωρος αυτός λαός, που εδέχετο την άδικη αυτή επίθεσι, έστειλε το βασιλιά του στην Κοινωνία των Εθνών, για να επεμβή ο οργανισμός αυτός και να σταματήση το κακό. Πήγε ο βασιλιάς της Αβησσυνίας στην Κοινωνία των Εθνών, κατήγγειλε την άδικη επίθεσι των Ιταλών, ζήτησε την προστασία του διεθνούς αυτού οργανισμού. Κι όταν είδε, πως δεν γίνεται τίποτε, τότε ο βασιλιάς της Αβησσυνίας ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό και γεμάτος δάκρυα είπε περίπου αυτά τα λόγια· Κύριε του ουρανού και της γης! Τα μεγάλα κράτη αφήνουν απροστάτευτο το λαό σου να τον χτυπάη και να τον σταυρώνη ένα πανίσχυρο κράτος. Από πουθενά πια δεν περιμένει βοήθεια. Συ μένεις ο μόνος προστάτης του…
Και ό, τι έπαθε το μικρό αυτό κράτος της Αφρικής από την Κοινωνία των Εθνών, παθαίνουν και σήμερα τα μικρά κράτη από τα Ηνωμένα Έθνη. Τα παράπονά τους δεν εισακούονται. Τα ισχυρά κράτη κάνουν ό, τι θέλουν. Τα μικρά κράτη αδικούνται και υποφέρουν. Ο κόσμος και πάλι είνε χωρισμένος…

*************

Κι όχι μόνο στις μεταξύ τους σχέσεις τα μικρά κράτη απέτυχαν ν’ αποκτήσουν ενότητα και να γίνουν μια παγκόσμια ενωμένη οικογένεια εθνών, αλλά και μέσα σε καθένα κράτος σεν υπάρχει η ενότης αυτή που ζητάει ο Θεός. Οι άνθρωποι, που ζουν μέσα στο έδαφος ενός κράτους, μπορεί να μιλούν την ίδια γλώσσα, μπορεί ν έχουν τα ίδια νομίσματα, μπορούν να έχουν τα ίδια νομίσματα, μπορεί να έχουν τα ίδια ήθη και έθιμα, αλλά το σαράκι που λέγεται διχόνοια είνε μέσα στην κοινωνία και την καταστρέφει συνεχώς. Σε μερικά μάλιστα κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής, όπου δεν υπάρχει τόσο ο φόβος της εξουσίας, εκεί βλέπει κανείς τα τρομερά αποτελέσματα. Καθημερινώς ακούγονται απεργίες, επιθέσεις, αρπαγές, φόνοι και εγκλήματα. Οι άνθρωποι αλληλομισούνται, και νομίζεις πως ο κόσμος κάθεται πάνω σ’ ένα ηφαίστειο, που είνε έτοιμο από ώρα σε ώρα να εκραγή και με τη φωτιά που βγάζη από μέσα του να κάψη όλη τη γη.
Αλλά μήπως ενότης υπάρχει σήμερα μέσα στην οικογένεια; Τα πράγματα φωνάζουν, ότι οι οικογένειες που ζουν ειρηνικά και αρμονικά κ’ έχουν οικογενειακή ενότητα είνε ένα φαινόμενο σπάνιο. Μέσα σε 100 οικογένειες είνε ζήτημα να βρης 1 οικογένεια όπως τη θέλει το Ευαγγέλιο. Στα άλλα σπίτια δεν υπάρχει πια ενότης και ειρήνη. Ό, τι θέλει ο καθένας χωρίς να ρωτάη κανένα.
Ενότης, θείο δώρο, που μένεις; Που κατοικείς; Έψαξα να σε βρω στα κράτη και στους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς, μα δεν σε βρήκα. Αλλ’ ούτε μέσα στην κοινωνία και μέσα στις οικογένειες υπάρχεις. Ακαταστασία, αναταραχή, θόρυβος, φιλονεικίες και πόλεμοι είνε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. Γυναίκες εναντίον των ανδρών. Άνδρες εναντίον των γυναικών. Παιδιά εναντίον γονέων. Γονείς εναντίον παιδιών.
Αλλά μήπως, τέλος, η ενότης που ζητούμε υπάρχει μέσα στην Εκκλησία; Θα έπρεπε τουλάχιστον εκεί να υπάρχη. Θα έπρεπεόλοι οι κληρικοί και λαϊκοί που πιστεύουν στο Θεάνθρωπο να είνε ενωμένοι, και καμμιά δύναμι στον κόσμο να μη μπορή να τους διασπάση. Θα έπρεπε όλοι οι χριστιανοί να έχουν πραγματοποιήσει αυτό που ζήτησε ο Χριστός από τον Πατέρα του τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν ύστερα απ’ το Μυστικό Δείπνο παρακάλεσε τον ουράνιο Πατέρα· Πατέρα, δώσε όλοι όσοι πιστεύουν σ’ εμένα να είνε ενωμένοι μεταξύ τους, όπως κ’ εμείς είμαστε ενωμένοι πάνω στον ουρανό… (βλ. Ιωαν. 17,11,21-23).
Στα πρώτα χρόνια η Εκκλησία ήταν ενωμένη. Όπως βλέπουμε στις Πράξεις των αποστόλων, όλοι οι χριστιανοί ήταν σαν μια ψυχή σε πολλά κορμιά. Ό, τι σκεπτόταν ο ένας έκαναν και οι άλλοι. Τέτοια ενότητα ποτέ άλλοτε δεν είχαν οι άνθρωποι. Και οι ειδωλολάτρες, βλέποντας την ενότητα των πρώτων αυτών χριστιανών, πίστευαν στο Χριστό. Η ενότης ήταν ένα θαύμα, που έκανε μεγάλη εντύπωσι στον αρχαίο κόσμο και συντελούσε να πιστεύουν οι άνθρωποι στο Χριστό. Αλλά δυστυχώς η ενότης αυτή δεν βάσταξε πολύ. Ένα μεγάλο μέρος της χριστιανοσύνης διέσπασε την ενότητα, απομακρύνθηκε, και απετέλεσε τον παπισμό. Κι ο παπισμός πάλι δεν έμεινε ενωμένος, αλλά διασπάστηκε, κ’ ένα μεγάλο μέρος απετέλεσε τον προτεσταντισμό. Αλλά και μέσα στη δική μας Εκκλησίας, την Εκκλησία της Ελλάδος, δεν έχουμε ενότητα· μια μερίδα λαού, εξ αφορμής του ημερολογίου, έφυγε και έκανε δική της παράταξι, την παράταξι των παλαιοημερολογιτών. Αλλά και οι παλαιοημερολογήται δεν έμειναν κι αυτοί ενωμένοι· διασπάστηκαν σε διάφορα κομμάτια.

*****************

Να γιατί, αγαπητοί μου, ο σημερινός Απόστολος, βλέποντας πόσο δύσκολο πράγμα είνε να νιώθουν οι άνθρωποι, συνιστά, οι χριστιανοί να έχουν μεταξύ τους ενότητα. Να γιατί η Εκκλησία μας σε κάθε θεία λειτουργία παρακαλεί το Θεό, να διαλύη κάθε φιλονικεία και διχόνοια μεταξύ των πιστών, κ’ οι χριστιανοί μέσα σ’ ένα κόσμο χωρισμένο να είνε ενωμένοι και να δίνουν το παράδειγμα της ενότητος. Δεν ακούτε τι δέεται η Εκκλησία; «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου,…και της των πάντων ενώσεως». Ας το ξαναπούμε· ο σατανάς διαιρεί τον κόσμο, ο Χριστός τον ενώνει. Κι ας παρακαλέσουμε θερμά τον Κύριο, να δίνη ενότητα και ομόνοια στα σπίτια μας, στα χωριά μας, στις πόλεις μας, στην πατρίδα μας, στα γειτονικά μας κράτη και σ’ όλο τον κόσμο. Διαρκής ας είνε η δέησί μας· «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθώμεν».

____________
(*): Υπενθυμίζεται ότι η ομιλία εγράφη το 1972.

Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.

Παράβαλε και:
Κυριακή ΚΕ. Επιστολών: Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., «Η ζωγραφιά», Λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.

Κατηγορίες: Κυριακοδρόμιο (προσέγγιση στο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Κυριακής και των Μεγάλων Εορτών), Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.