Από το 1931 ο μακαριστός ηγούμενος της αγιορείτικης μονής ΣΙΜΩΝΟΣ Πέτρας, ΑΡΧΙΜ. Ιερώνυμος (1871-1957), υπηρετούσε ως πνευματικός σ’ ένα μετόχι της μονής, στην Ανάληψη της Αθήνας. Ήταν αυτό οικονομία Θεού, για να λάμψει και στην πρωτεύουσα η αγιότητα του μακαριστού γέροντα και να οδηγηθούν έτσι πολλές ψυχές στη σωτηρία.
Ως λειτουργό, τον χαρακτήριζε απερίσπαστη αφοσίωση στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Όταν ιερουργούσε, φαινόταν εξαϋλωμένος. Από τους πιστούς που συνέρεαν στις ιερές του μυσταγωγίες, πολλά παιδιά του τον έβλεπαν υπερυψωμένο από το έδαφος και φώναζαν:
– Ο παππούλης πετάει! Κοιτάξτε, ο γέροντας δεν πατάει στη γη!
Μία μοναχή επίσης τον είδε, καθώς έβγαινε για τη μεγάλη είσοδο, να μην κατεβαίνει τα σκαλοπάτια της βορινής πύλης του ιερού, αλλά να βαδίζει στον αέρα.
Άλλη μοναχή αναφέρει ότι πολλές φορές, σε ώρα θείας λειτουργίας, έβλεπαν το γέροντα μπροστά στην άγία τράπεζα μία σπιθαμή υψωμένο από το έδαφος.
Η μικρή Βενετία, που αργότερα έγινε μοναχή, όταν ήταν πέντε περίπου ετών, τον είδε σε μία λειτουργία του, με τα αθώα μάτια της, να βρίσκεται μαζί με τους αγγέλους γύρω από το άγιο θυσιαστήριο. τις ημέρες εκείνες η όψη του γέροντα ήταν αλλοιωμένη, και για μεγάλο διάστημα η μικρή δεν έμπαινε στο ναό, αλλά κοίταζε με δέος από την εξώπορτα.
Κάποια χειμωνιάτικη νύχτα, που η βροχή έπεφτε ραγδαία, ειδοποίησαν το γέροντα να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Έφυγε αμέσως για το σπίτι του ασθενούς κρατώντας τα άχραντα Μυστήρια. Το θαυμαστό είναι ότι στο δρόμο δεν βράχηκε καθόλου!
Από το βιβλίο: Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία. ( Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής)
