«Όταν ακούς πολλές ασκήσεις που λέγονται και επιδεικνύονται, κάτι δεν πάει καλά. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει γι’ αυτούς που ακούγονται και στον τόπο μας.
Ο φελός επιπλέει στη θάλασσα, το βαρύ πράγμα κατεβαίνει στον πάτο της θαλάσσης και δεν φαίνεται. Είναι όμως σε ασφάλεια. Έτσι πρέπει να είναι και η ζωή του μοναχού.»
Ο γέροντας έλεγε αυτό ταπεινώνοντας τον εαυτόν του επειδή είχε γίνει γνωστός σε πολύ κόσμο.
Η άσκησίς του αλλά και οι άγιοι κόποι του εγίνοντο πάντα «εν κρυπτώ» και μόνον ο Θεός γνωρίζει καθ’ ολοκληρίαν την κρυφή εργασία του και τον πλούτο της αρετής του.
Να κοπιάζης και να κρύπτης επιμελώς την άσκησί σου.
Να επιδιώκης την ατιμία και θα είσαι ευτυχισμένος με την δόξα του Θεού.
Να αγαπήσουμε την περιφρόνησι, αν θέλουμε την αγάπη του περιφρονημένου μας Χριστού.
Ο αγωνιστής μοναχός πρέπει να μισήση την κοσμική προβολή για να προκόψη.
Όμως όπως οι διψασμένοι ψάχνουν να βρουν νερό να δροσιστούν, έτσι και οι θέλοντες να ωφεληθούν προσέτρεχαν στον Γέροντα.
«Οι θησαυρόν κεκρυμένον εν τόπω είναι ακούσαντες ζητούν τούτον» (Κλίμαξ Λόγ. ΚΣΤ’ περί διακρίσεως).
Ασφαλώς αυτοί που βρίσκουν θησαυρό θα τον εκμεταλλευθούν.
Έτσι όσο και αν ο Γέροντας επεδίωκε την εν κρυπτώ ζωή, ο κόσμος προσέτρεχε δια να τον εκμεταλλευθεί πνευματικά.
Από το βιβλίο: Δράγματα αειζωοτροφίας, Ό,τι ενθυμούμαι από τις επισκέψεις μου στον Γέροντα Παΐσιο. Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου. Ιδιωτική Έκδοση. 01 Ιουλίου 2007.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
