Ο γέροντας δεν έχανε ευκαιρία να πλησιάσει ανθρώπους και να τους «αγρεύσει». Κοντά στη Νερατζιώτισσα ζούσε μια οικογένεια που ασχολείτο με την κτηνοτροφία. Τα αδέλφια ήταν αρκετά οξύθυμα. Θύμωναν, έβριζαν, αισχρολογούσαν, βλαστημούσαν. Ο π. Αθανάσιος κάποια μέρα αποφάσισε να επέμβει. Φώναξε τον έναν αδελφό και του μίλησε με πολλή καλοσύνη.
-Παιδί, εσείς δόξα τω Θεώ έχετε μια εργασία από την οποία ζείτε. Δεν είναι σωστό να τσακώνεστε έτσι και να βλαστημάτε. Γιατί το κάνετε αυτό, αφού είσαστε καλοί άνθρωποι…
Ο νεαρός ντράπηκε, έσκυψε το κεφάλι και ο γέροντας συνέχισε.
-Έλα, έλα μέσα να σε φιλέψω κάτι.
Ο νεαρός πέρασε και ο γέροντας τον κέρασε γλυκό. Του είπε λίγα λόγια ακόμη. Στο τέλος τον ξεπροβόδισε.
-Πήγαινε, παιδί, στο καλό και να μην το ξανακάνετε, έτσι;
Πράγματι, ο π. Αθανάσιος, όπως ο Χριστός στη Σαμαρείτισσα, «ταις γλυκείαις προσρήσεσι» επέδρασε θετικά στην ψυχή του. Ο νέος έφυγε συγκινημένος.
-Ο π. Αθανάσιε, σου δίνω το λόγο μου, ότι θα προσπαθήσω να μην ξαναγίνει.
Και πράγματι τα αδέλφια ειρήνευσαν από κείνη τη μέρα.
Μια άλλη μέρα ο γέροντας ερχόμενος από κάποια διακονία, άκουσε κάποιον κοντά στη Νερατζιώτισσα να βρίζει άσχημα και να βλαστημάει. Δεν έχασε την ευκαιρία˙ πλησιάζει τον εξοργισμένο αυτό άνθρωπο και του λέει με ήσυχο τόνο:
-Άνθρωπε του Θεού, γιατί βρίζεις έτσι;
Αυτός, αντί να τον σεβαστεί, γύρισε και άρχισε να βρίζει άσχημα τον π. Αθανάσιο. Ο γέροντας δεν αντέδρασε, τον άφησε και προχώρησε. Η μορφή του γέροντα επέδρασε άμεσα και αποφασιστικά. Ο άνθρωπος αυτός ήλθε «εις εαυτόν», μετάνοιωσε, και γύρισε να ζητήσει συγνώμη. Και τότε βλέπει έκπληκτος τον γέροντα να περπατάει ένα μέτρο πάνω απ’ τη γη. Ένιωσε διπλή συντριβή και έτρεξε να προλάβει το γέροντα. Γονάτισε μπροστά του και φώναξε:
-Άγιε πάτερ, ζητάω συγγνώμη… αν και σεις βρίσκεστε στον αέρα…
-Τί λες παιδί…
-Ναι, πάτερ, σας βλέπω ένα μέτρο πάνω από τη γη.
Ο γέροντας γνώριζε τον τρόπο να αποφεύγει τις παγίδες των επαίνων και του απάντησε:
-Παιδί, φαίνεται ταπεινώθηκες τόσο πολύ, γι’ αυτό με βλέπεις τόσο ψηλά.
-Όχι πάτερ, έτσι είναι…
Η συνέχεια ήταν το εξομολογητήριο. Εκείνη τη μέρα ο άνθρωπος αυτός έζησε τη δική του «Δαμασκό», όπως ο απ. Παύλος κι έγινε ένα από τα πιστά πνευματικά παιδιά του π. Αθανασίου.
«Μακρόθυμος ανήρ κατασβέσει κρίσεις»
Ήταν παραμονές Μ. Εβδομάδος, όταν δύο ιερείς συνεφημέριοι ψυχράνθηκαν. Όσο περνούσαν οι μέρες η διάσταση μεγάλωνε και φαινόταν ότι δεν επρόκειτο να γεφυρωθεί. Βαθύ χαντάκι ανοίχτηκε ανάμεσά τους. Το χαντάκι που σκάβει ο διάβολος για να χωρίσει και να απομονώσει τις ψυχές. Οι ενορίτες λυπήθηκαν, ανησύχησαν και αναριωτιούνταν: «Τι θα γίνει τώρα μεγαλοβδομαδιάτικα;» Ο π. Αθανάσιος, ειδικά τις μέρες αυτές, δεν έπαιρνε ανάσα από τη συνεχή εξομολόγηση. Όταν έμαθε το γεγονός αποφάσισε να ενεργήσει. Μεγάλη Τρίτη μεσημέρι, έσπευσε από τη Νερατζιώτισσα στο Μαρούσι. Όσοι τον είδαν απόρησαν και έλεγαν:
-Πώς είναι δυνατόν ο π. Αθανάσιος να αφήσει την εξομολόγηση τέτοια μέρα; Κάτι συμβαίνει!
Ο π. Αθανάσιος κατευθύνθηκε στο σπίτι του ενός ιερέα. Με τον τρόπο που εκείνος ήξερε, μαλάκωσε τις καρδιές, το πρόβλημα λύθηκε, οι καπνοί διαλύθηκαν και ο ουρανός ξαστέρωσε. Οι ιερείς ειρήνευσαν, συμφιλιώθηκαν και σταμάτησε ο σάλος, το κουτσομπολιό, η κατάκριση. Έτσι η Μ. Εβδομάδα συνεχίστηκε ειρηνικά και το Πάσχα γιορτάστηκε μέσα σε κλίμα αγάπης. Και μόνη η παρουσία του π. Αθανασίου ήταν ικανή να μεταστρέψει τους ανθρώπους. Η αρετή του ειρηνοποιού θα τον συνοδεύει σ’ όλη του τη ζωή. Θα εκδηλώνεται ιδιαίτερα στο έργο της εξομολογήσεως, όπου θα ειρηνεύει αναστατωμένες ψυχές και θα συμφιλιώνει τους ανθρώπους με το Θεό και τους συνανθρώπους τους.
Από το βιβλίο: Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Εκδόσεις, Ακρίτας. Αθήναι 1998.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
