Το ενδιαφέρον του στρεφόταν και στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στους νέους και νέες που βρέθηκαν στη φυλακή. Κάποια πνευματικά του παιδιά εργάζονταν στις φυλακές και τους καθοδηγούσε στο πώς να συμπεριφέρονται, αλλά και πώς να γίνουν μέσα στον ευαίσθητο χώρο των φυλακών «κυνηγοί ψυχών». Οι φυλακισμένοι συνεκινούντο από την τόσο διαφορετική συμπεριφορά και άλλαζαν στάση ζωής. Με την έμπνευση και προτροπή του γέροντα, τα πνευματικά του παιδιά ανελάμβαναν πρωτοβουλίες αξιοθαύμαστες. Υπήρχαν περιπτώσεις που με τις δικές τους ενέργειες νέοι άνθρωποι αποφυλακίστηκαν νωρίτερα και δεν έχασαν τη ζωή τους στους τέσσερις τοίχους των φυλακών. Αλλά και μετά την αποφυλάκισή τους ο π. Αθανάσιος μεριμνούσε για την κοινωνική τους επανένταξη. Τους έβρισκε δουλειά, τους έστελνε σε γνωστούς του ανθρώπους να μάθουν κάποια τέχνη, τους βοηθούσε να παντρευτούν. Και βέβαια μεριμνούσε για την πνευματική τους προκοπή, εξομολογώντας, νουθετώντας, στηρίζοντας.
Η κ. Ε. Ι., που πολλά χρόνια εργάστηκε στις φυλακές γυναικών, θυμάται με πολλή ευγνωμοσύνη το πόσο τη στήριζε ο π. Αθανάσιος.
«Διορίστηκα ως αρχιφύλακας στις φυλακές. Οι δυσκολίες πάρα πολλές. Ήθελα να φύγω. Ο γέροντας επέμενε:
-Όχι, παιδί, θα κάνεις υπομονή. Δεν θα φύγεις. Εκεί σε έταξε ο Θεός.
Οι δυσκολίες ήταν έντονες και από πλευράς προϊσταμένων. Ένας μάλιστα ήταν πολύ δύσκολος άνθρωπος. Δήλωνε και άθεος, με ειρωνευόταν, με ταλαιπωρούσε. Ο γέροντας με ενίσχυε.
-Πρόσεξε, έλεγε, γιατί έχεις εγωισμό. Χρειάζεται να ταπεινωθείς. Ό,τι και να σου λένε θα το αντιμετωπίζεις με προσευχή. νίκα το κακό δια του καλού. Κοίταξε να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Ο Θεός σ’ έστειλε εκεί για να δοκιμαστείς και για να προσφέρεις.
Πέρασαν τα χρόνια. Όταν ο άνθρωπος αυτός πέθανε, τον είδα στον ύπνο μου και μου είπε:
-Όποτε μπορείς άναβέ μου κανένα κερί.
Παραξενεύτηκα. Το ανέφερα στον π. Αθανάσιο, και μου είπε:
-Ναι, παιδί, να του ανάβεις κερί. Μπορεί πράγματι να ήταν αληθινό το όνειρο, και επειδή σε είχε πολύ ταλαιπωρήσει, να το έχει ανάγκη.
Με προτροπή του π. Αθανασίου, δημιουργήσαμε στις φυλακές πρόνοια και πολλά πνευματικά του παιδιά έφερναν ρούχα, τρόφιμα κ.ά.π. και τα μοιράζαμε στις φυλακισμένες. Μέχρι και σ’ αυτό τον τομέα ενδιαφερόταν ο π. Αθανάσιος. Έτσι σιγά – σιγά το κλίμα στις φυλακές είχε πολύ αλλάξει. Οι φυλακισμένες είχαν ενθουσιαστεί. Κάποτε που πήγαν για δουλειά στο αγρόκτημα μου είπαν:
-Έπειτα από τόσα που έκανες για μας, εμείς θα κάνουμε το χώμα αλεύρι.
Αν δεν είχαν τον π. Αθανάσιο να με συμβουλεύει και να με στηρίζει, δεν θα άντεχα μια τόσο δύσκολη εργασία».
Από το βιβλίο: Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Εκδόσεις, Ακρίτας. Αθήναι 1998.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
