Στην ετήσια έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, απλώς επιβεβαίωσε με αριθμούς αυτό που στατιστικά είναι διάχυτο στην κοινωνία: απώλεια εισοδήματος, ανεργία, «φτωχοποίηση των εργαζομένων». Υπολογίζεται ότι περίπου 180.000 ζουν με τα 534 ευρώ της ειδικής αποζημίωσης, ενώ η ανεργία εκτιμάται ότι θα κυμανθεί στο 21,2% στο τέλος του 2020. Για να μην αναφερθούμε στην υποαπασχόληση, στην κατ’ ευφημισμόν εργασία δηλαδή.
Οσοι ήταν συνδεδεμένοι με τον χώρο του θεάματος (θέατρο, κινηματογράφο, παραγωγές, μουσική, κ.ο.κ.) ή του τουρισμού, αποσυνδέθηκαν βιαίως βλέποντας το αντικείμενό τους, απλώς, να εξαφανίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι καλλιτέχνες; Η επικοινωνία με το κοινό έχει «παγώσει», οι αποστάσεις, οι μάσκες και ο φόβος, είναι ένα έργο από μόνο του, που «παίζεται» μεταξύ πλατείας και σκηνής. Κι αυτό, μόνον εάν είναι καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε κάποια από τις παραστάσεις που δειλά δειλά, υπό όρους, προσπαθούν να λειτουργήσουν. Είναι ξεναγοί; Το τηλέφωνό τους χτυπάει (αν κι αυτό) μόνο για ακυρώσεις.
Τι αναπληρώνει τα κενά; Πώς πορεύονται οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους; Και, κυρίως: με ποια προοπτική;
Οι κοινωνίες γεμίζουν από γκρίζες ζώνες πρώην εργαζομένων που αμύνονται, όσοι και όσο μπορούν, στη φτώχεια και στην περιθωριοποίηση. Οι πηγές χαράς δεσμεύονται από τα αναγκαία μέτρα προστασίας για την αντιμετώπιση της πανδημίας και οι πηγές άγχους πολλαπλασιάζονται.
Διαπιστώσεις, θα πείτε. Αν βοηθούν σε κάτι, είναι για να συντηρούν στη δημοσιότητα αυτό που σιγά σιγά τείνει να απορροφηθεί ως πραγματικότητα, όχι προσωρινότητα. Οσο θεωρούμε δεδομένο το πρόβλημα τόσο μπαίνει σε αναμονή η οργάνωση της λύσης του. Πόσο θα συντηρείται στο όριο της φθοράς ένας πληθυσμός πρώην ενεργών επαγγελματιών, με επιδόματα και ειδικές αποζημιώσεις;
Τα ερωτήματα αυτά αναζητούν πολιτικές λύσεις, από μια κυβέρνηση σε επαφή με τα πραγματικά προβλήματα και από μια αντιπολίτευση που δεν θα κινείται με βάση τα κομματικά της συμφέροντα. Μπορεί οι λύσεις να είναι χρονοβόρες (όπως η αναδιοργάνωση της οικονομίας και η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου), στέλνουν όμως το μήνυμα της προοπτικής στην κοινωνία. Η προοπτική γεννά αισιοδοξία, δημιουργικότητα, ιδέες, μετατοπίσεις· καταργεί τις γκρίζες ζώνες. Κάθε επόμενη μέρα έχει ανάγκη από ξέφωτα· όχι από νέα πόλωση και προτάσεις μομφής.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Η Καθημερινή: 24 Οκτωβρίου 2020
