Ο λόγος του Θεού πρέπει να ακούεται με ταπείνωσι – Κεμπησίου Θωμά.

Κεφάλαιον τρίτον.

Ο Κύριος τηρεί τις υποσχέσεις Του.
Είναι ντροπή στο χριστιανό να μην ακούη τη φωνή Του.
ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, άκουσε τα λόγια μου. Λόγια γλυκά που ξεπερνούν όλη τη σοφία των σοφών και όλη τη γνώσι του κόσμου.
Οι λόγοι μου είναι πνεύμα και ζωή και δεν πρέπει να κρίνωνται σύμφωνα με τους νόμους της σοφίας του κόσμου.
«Τα ρήματα, α εγώ λαλώ ημίν, πνεύμα εστί και ζωή εστίν» (Ιω. στ’ 63). Δεν πρέπει λοιπόν να κρίνωνται σύμφωνα με την ανθρώπινη αντίληψι, ούτε να προσπαθή κανείς να αντλή από αυτά μάταιη αυταρέσκεια, αλλά να τα δέχεται ταπεινά και με φλογερή αγάπη.
Είπα τότε: «Μακάριος ο άνθρωπος ον αν Συ παιδεύσης, Κύριε, και εκ του νόμου σου διδάξης αυτόν˙ του πραΰναι αυτώ αφ’ ημερών πονηρών» (Ψαλμ. 93, 12-13).
Εγώ, λέγει ο Κύριος, εδίδαξα τους Προφήτας απ’ αρχής μέχρι σήμερα και ποτέ δεν θα παύσω να μιλώ προς όλους.
Πολλοί όμως δεν ακούνε τη φωνή μου.
Πολλοί ακούνε μάλλον τη φωνή του κόσμου παρά τη φωνή του Θεού.
Πολλοί οδηγούνται μάλλον από τα πάθη τους, παρά από το θείο θέλημα.
Ο κόσμος υπόσχεται πράγματα ατελή και πρόσκαιρα και οι άνθρωποι τον υπηρετούν με προθυμία μεγάλη.
Εγώ υπόσχομαι τα ύψιστα και αιώνια αγαθά και όμως οι καρδιές των ανθρώπων μένουν ψυχρές.
Ποιός με υπακούει και με υπηρετεί με τόση προθυμία και επιμέλεια, με όση υπηρετούνται οι άρχοντες της γης;
«Αισχύνθητι Σιών, είπεν η θάλασσα» (Ησ’ κγ’ 4). Ντροπή σ’ εσένα ψυχή χριστιανική. Κι αν θέλης να μάθης την αιτία, άκουσέ την.
Χάριν ενός μισθού ευτελεστάτου κοπιάζεις και εργάζεσαι νυχθημερόν.
Χάριν ενός ποσού ασήμαντου αγωνίζεσαι σκληρά και μοχθείς.
Χάριν μιας αναξίας αμοιβής, φθείρεις κυριολεκτικά τον εαυτό σου ημέρα και νύκτα!
Αλλοίμονο όμως! Για τα μόνιμα και αναλλοίωτα αγαθά, για την ανεκτίμητη ανταμοιβή, για την υψίστη τιμή και την αιώνια δόξα, δεν αποφασίζεις να υποστής ούτε τον ελάχιστο κόπο!
Ντροπή σου λοιπόν, οκνηρέ και δύστροπε δούλε!
Με περισσότερο ζήλο εργάζονται οι άνθρωποι του κόσμου για την καταστροφή τους, παρά εσύ για τη σωτηρία σου και την αιώνια ζωή!
Περισσότερα χαίρουν εκείνοι για το ψέμμα, παρά εσύ για την αλήθεια.
Κι όμως, πολλές φορές εκείνοι είδαν τον εαυτό τους να απατάται στις ελπίδες του, ενώ οι δικές μου υποσχέσεις ποτέ δεν εξαπατούν κανένα. Από εκείνους που έχουν στηρίξει σ’ Εμένα τις ελπίδες τους, κανείς δεν επιστρέφει ποτέ κενός.
Ό,τι υποσχέθηκα θα το τηρήσω. Ό,τι προανήγγειλα θα το εκπληρώσω, εάν μείνης κοντά μου πλήρης αγάπης και πίστεως σ’ εμένα, μέχρι τέλους.
Εγώ δίδω το μισθό των δικαίων και προστατεύω όλους τους ευσεβείς.
Γράψε τα λόγια μου στην καρδιά σου, και συχνά να τα ενθυμήσαι, γιατί όταν θα έλθη ο καιρός των πειρασμών θα σου είναι απαραίτητα.
Τότε, στον καιρό της δοκιμασίας, θα κατανοής απόλυτα ό,τι τώρα σου φαίνεται ακατανόητο.
Πώς επισκέπτεται ο Κύριος τους πιστούς Του.
Με δύο τρόπους συνηθίζω να επισκέπτωμαι τους εκλεκτούς μου. Με τους πειρασμούς και με τη χάρι.
Καθημερινώς με δύο τρόπους τους παιδαγωγώ˙ με την τιμωρία για τα αμαρτήματά τους και με τον έπαινο για την πρόοδο στην αρετή.
«Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν˙ ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιω. ιβ’ 48).
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Δια την απόκτησι της ευσεβείας.
Κύριε, Θεέ μου εσύ είσαι για μένα το παν. Και ποιος είμαι εγώ, που τολμώ να ομιλήσω σ’ εσένα;
Είμαι ο πτωχότερος δούλος σου, το ταπεινότερο σκουλήκι της γης.
Είμαι πολύ πτωχότερος και ατελής από όσο μπορώ να φαντασθώ και να εκφράσω.
Συ όμως Κύριε γνωρίζεις ότι δεν είμαι τίποτε, ότι δεν έχω τίποτε και ότι τίποτε δεν μπορώ να κατωρθώσω μόνος μου.
Συ είσαι δίκαιος, αγαθός και άγιος.
Συ γνωρίζεις τα πάντα, δύνασαι τα πάντα και πληροίς τα πάντα, και μόνο τον αμαρτωλό αφήνεις κενό.
Μνήσθητι Κύριε εν τη απείρω ευσπλαγχνία σου και γέμισε την καρδιά μου αο την χάριν σου, διότι δεν θέλεις να μένουν άκαρπα των χειρών σου τα έργα.
Πώς θα μπορούσα να περάσω την αθλία αυτή ζωή, εάν δεν με ενίσχυε η ευσπλαγχνία σου;
Μην αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού. Μη με αφήσης να πειρασθώ πάνω από τας δυνάμεις μου. Μην αποσύρης από εμέ την χάριν σου και γίνη η ψυχή μου ως γη άνυδρος.
«Κύριε δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου».
Δίδαξόν με να ζω ενώπιόν σου ταπεινά και άξια, διότι εσύ είσαι η σοφία μου.
Συ με γνωρίζεις ποίος είμαι. Συ με γνωρίζεις πριν δημιουργηθή ο κόσμος και πριν έλθω εις τον κόσμον αυτόν.

Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Εκδόσεις ΦΩΣ

η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Δημοσιεύθηκε στην Γενικά, Λογοτεχνικά. Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.