1941-2021: 80 Χρόνια από τη μάχη των οχυρών-Ιστορίες που συγκολονίζουν – Γεωργίου Τάτσιου.

Στα μεγάλα πολεμικά γεγονότα ξεχωρίζουν για την γενναιότητα τους αρκετοί γνωστοί και αφανείς ήρωες. Παρακάτω παρατίθενται μερικές ιστορίες που συγκλονίζουν.

ΟΧΥΡΟ ΙΣΤΙΜΠΕΗ

Το Οχυρό Ιστίμπεη απέχει 250 μέτρα από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, βρίσκεται στα 1339 μέτρα υψόμετρο και ήταν το τελευταίο που κατασκευάστηκε από τα 21 Οχυρά της Γραμμής Μεταξά. Αποστολή της οχυρωματικής Γραμμής ήταν η προστασία της Μακεδονίας και της Θράκης από μελλοντικές επιδρομές των Βουλγάρων. Έμελλε να χρησιμοποιηθεί κατά του Γερμανικού στρατού που ήταν ο ισχυρότερος της εποχής.

Στο Οχυρό Ιστίμπεη υπηρετούσαν 10 Αξιωματικοί και 300 οπλίτες. Οι περισσότεροι ήταν έφεδροι 30-40 ετών, καθώς οι νεώτεροι ήδη πολεμούσαν στο μέτωπο της Ηπείρου. Οι υπερασπιστές των Οχυρών ανυπομονούσαν να πολεμήσουν και να δοξαστούν, όπως οι συνάδελφοί τους που απώθησαν τους Ιταλούς στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου, προτάσσοντας ξιφολόγχες και φωνάζοντας «ΑΕΡΑ»! Όσο περίμεναν την επίθεση των Γερμανών φρόντιζαν να διατηρούν ακμαίο το ηθικό τους και καλλιεργούσαν το πνεύμα ομάδας.

«Να πολεμήσει… κι αν είναι θέλημα Θεού ας σκοτωθεί»

Ο Δεκανέας Κυριακού Ηλίας τον Απρίλιο του 1941 υπηρετούσε στο Οχυρό Ιστίμπεη. Ήταν πατέρας ενός παιδιού 2 ετών και η σύζυγός του ήταν έγκυος. Ο πατέρας του κ. Κυριακού Γεώργιος ήταν ο πρόεδρος του Νέου Πετριτσίου. Λίγες μέρες πριν την επίθεση των Γερμανών ο Διοικητής του Τάγματος, ενημέρωσε τον Πρόεδρο του Πετριτσίου για την κρισιμότητα της κατάστασης και του έδωσε την επιλογή, αν ήθελε να μεταθέσει τον υιό του από το Ιστίμπεη στην έδρα του Τάγματος στο Νέο Πετρίτσι, για να μη διατρέξει κίνδυνο. Η απάντηση του τοπικού άρχοντα ήταν αποστομωτική: «ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ ΑΣ ΣΚΟΤΩΘΕΙ!!!»

Στην τελευταία του άδεια ο Δεκανέας Ηλίας Κυριακού έφυγε βιαστικά από το σπίτι. Η μητέρα του παρατήρησε ότι είχε γυαλίσει μόνον το ένα άρβυλο. Κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν καλό σημάδι. Το ένστικτο της μάνας ήταν αλάθητο. Τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου 1941 οι Γερμανοί επιτίθενται στο Οχυρό Ιστίμπεη απροειδοποίητα. Ο Δεκανέας Κυριακού Ηλίας διαμελίζεται από οβίδα όλμου και είναι από τους πρώτους νεκρούς του Οχυρού. Στο μεταξύ οι γονείς του άτυχου Δεκανέα μεταφέρθηκαν, μαζί με τους άλλους χωριανούς, στην Αμμουδιά για ασφάλεια. Το μαντάτο φτάνει στα αυτιά της άμοιρης μάνας, η οποία με τα πόδια ανέβηκε αμέσως στο Οχυρό για να μαζέψει τα κομμάτια του παιδιού της.

Τραγική φιγούρα ο πατέρας του, ο οποίος στην κηδεία δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ, καθώς δήλωνε υπερήφανος που το παιδί του θυσιάστηκε για την Πατρίδα! Στην διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής (1941-44) ο πατέρας του Δεκανέα Ηλία Κυριακού ξυλοκοπήθηκε πολλές φορές από τους Βουλγάρους επειδή αρνήθηκε να γραφτεί «Βούλγαρος». Ο ίδιος είχε πολεμήσει στην Μικρά Ασία και γνώριζε από κακουχίες. Ως πρόεδρος του Νέου Πετριτσίου συχνά πουλούσε αγελάδες του για να πληρώσει χρέη της Κοινότητας. Αργότερα χάρισε δικό του ακίνητο στον Αγροτικό Συνεταιρισμό του χωριού ως προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Για τα επόμενα 35 χρόνια η σύζυγος και τα παιδιά του δεν τον συγχώρεσαν που δεν προφύλαξε το παιδί του από τον θάνατο. Πέθανε σε ηλικία 93 ετών το 1976.

«Να πας να ζητιανέψεις αν θέλεις ρύζι…»

Ο 35χρονος Δεκανέας Ηλίας Προφυλλίδης με καταγωγή από το Νέο Πετρίτσι ήταν πατέρας 3 μικρών παιδιών και υπηρετούσε στο Ιστίμπεη. Την παραμονή της επίθεσης των Γερμανών έλαβε φύλλο πορείας 2 ημερών για να κατέβει με μουλάρια στο Νέο Πετρίτσι και να φέρει προμήθειες στο Οχυρό. Γνωρίζοντας ότι οι Γερμανοί είχαν σκοπό να επιτεθούν από μέρα σε μέρα φόρτωσε τα μουλάρια και πήρε τον δρόμο της επιστροφής, χωρίς να κάνει χρήση των δύο ημερών που του έδινε το φύλλο πορείας. Πριν ξεκινήσει πέρασε να χαιρετίσει την οικογένειά του στο Νέο Πετρίτσι. Η γυναίκα του βλέποντας ένα τσουβάλι με ρύζι που προοριζόταν για το Οχυρό τον παρακάλεσε να της αφήσει μια χούφτα για να μαγειρέψει για 3 μικρά αγόρια τους. «Να πας να ζητιανέψεις αν θέλεις ρύζι… αυτό εδώ είναι για τους στρατιώτες» απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη ο Δεκανέας. Αφού χαιρέτησε τη σύζυγο και τα παιδιά του πήρε τον δρόμο της επιστροφής για το Οχυρό. Στις 4 τα ξημερώματα έφτασε στο Ιστίμπεη.

Στις 5:15 ήχησαν οι σειρήνες του Οχυρού. Οι Γερμανοί εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση. Τα γερμανικά αεροπλάνα (στούκας) έριχναν όλο και μεγαλύτερες βόμβες, ενώ οι σειρήνες στα φτερά τους ούρλιαζαν σε κάθε κάθετη εφόρμηση με προφανή σκοπό να κάμψουν το ηθικό των αμυνόμενων. Την αεροπορική επιδρομή ακολούθησε επίθεση των επίλεκτων ορεινών «κυνηγών» της 5ης Γερμανικής Μεραρχίας. Ο Δεκανέας Ηλίας Προφυλλίδης τραυματίστηκε θανάσιμα όταν μαζί με την ομάδα του επιχείρησε να προσβάλει του Γερμανούς δυναμιτιστές που προσπαθούσαν να ανατινάξουν το Οχυρό. Τα 3 παιδιά του δεν τον ξαναείδαν!

Η Παράδοση του Οχυρού Ιστίμπεη

Στο Οχυρό Ιστίμπεη γράφτηκαν οι σύγχρονες Θερμοπύλες. Τριακόσιοι στρατιώτες αντιστάθηκαν με αυτοθυσία στην πιο σύγχρονη και ισχυρή πολεμική μηχανή της εποχής. Αναμετρήθηκε η Ελληνική Ψυχή με το Γερμανικό ατσάλι. Οι υπερασπιστές του Ιστίμπεη αγωνίστηκαν για τριανταπέντε ώρες. Αναγκάστηκαν να παραδοθούν αφού οι Γερμανοί διοχέτευσαν δηλητηριώδη αέρια στις στοές του Οχυρού. Τότε ξεκίνησε το μαρτύριο των στρατιωτών που αιχμαλωτίστηκαν. Οι Γερμανοί τους παρέδωσαν στους Βουλγάρους συμμάχους τους, οι οποίοι τους μετέφεραν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπλαγκόεβγκραντ. Εκεί κόντεψαν να πεθάνουν από ασιτία, καθώς οι Βούλγαροι τάιζαν τους ταλαιπωρημένους Έλληνες με ένα κεφάλι σκόρδο την ημέρα ανά άτομο. Όταν διαμαρτυρήθηκε ο Διοικητής του Οχυρού Ιστίμπεη Ταγματάρχης Ξανθός Πικουλάκης για τις συνθήκες κράτησης δέχθηκε ένα ερώτημα από τον Βούλγαρο διοικητή: «Ήταν σίγουρο ότι θα χάσετε τη Μάχη. Γιατί πολεμήσατε»; Η απάντηση του Ταγματάρχη Πικουλάκη ήταν αποστομωτική: «Αυτή είναι η διαφορά μας. Εμείς δεν λογαριάζουμε
τη δύναμη του αντιπάλου, πολεμάμε για τα ιδανικά μας. Εσείς πολεμάτε για το συμφέρον σας»! Λίγες ημέρες μετά οι Βούλγαροι άφησαν ελεύθερους τους αιχμαλώτους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν με τρένο στην Ελλάδα.

ΛΟΧΙΑΣ ΙΤΣΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – «Έκανα το καθήκον μου»

Το πρωινό της 6ης Απριλίου 1941 πραγματοποιήθηκε επίθεση των Γερμανών σε όλη την κορυφογραμμή του Μπέλλες. Στο πολυβολείο Π8 που βρίσκεται στην Ομορφοπλαγιά υπηρετούσε ως Διοικητής ο Λοχίας Ίτσιος Δημήτριος με καταγωγή από τα Άνω Πορρόια Σερρών. Από τα ξημερώματα οι Γερμανοί κατέβαιναν τις πλαγιές του Μπέλλες σαν τα μυρμήγκια. Δόθηκε διαταγή για σύμπτυξη των Ελληνικών δυνάμεων στο όρος Δύσωρον (Κρούσια). Ο Λοχίας Ίτσιος μαζί με 3 άνδρες του πολυβολείου Π8 προσφέρθηκαν να συνεχίσουν τον αγώνα, με σκοπό να καθυστερήσουν τους Γερμανούς και να διαφύγουν ασφαλείς οι υπόλοιποι στρατιώτες! Το πολυβόλο ξερνούσε φωτιά και θέριζε τους Γερμανούς που δεν περίμεναν τέτοια αντίσταση. Κάποια στιγμή όμως τελείωσαν τα χιλιάδες φυσίγγια που διέθετε το πολυβολείο. Σύμφωνα με μια εκδοχή όταν έγινε η παράδοση του Πολυβολείου ο Γερμανός διοικητής συνεχάρη τον Λοχία Ίτσιο για την ανδρεία του και μετά τον εκτέλεσε για να εκδικηθεί για το κακό που προκάλεσε στο Γερμανικό στράτευμα:

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ: Συγχαρητήρια Λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.

Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του λέει:

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ: Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου.

Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:

ΙΤΣΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ : Έπραξα το καθήκον μου.

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ: Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον.

Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ.

Σύμφωνα με την μαρτυρία του κ. Κοζάρτζη Ιωάννη: «οι Γερμανοί όλο και πλησίαζαν χωρίς, μερικούς, να τους δούμε γιατί το πολυβολείο μας δεν είχε θυρίδα στα πλάγια ή πίσω. Έτσι πλησίασε κάποιος από πίσω-Έλληνας ήταν, Γερμανός ήταν δεν ξέρω- και μιλώντας Ελληνικά μας είπε «Παιδιά παραδοθείτε, οι Γερμανοί δεν θα σας κάνουν τίποτε. Παραδοθείτε. Κατέβηκαν στον κάμπο και πάνε για τη Σαλονίκη». Ο Ίτσιος δεν ήθελε να το πιστέψει και αρπάζοντας την αραβίδα μου χίμηξε έξω ουρλιάζοντας, γεμάτος από πατριωτισμό και πάθος. Οι Γερμανοί ήταν πάνω και γύρω από το πολυβολείο. Ακούστηκε πυροβολισμός… Ανοίγω περισσότερο την πόρτα και τον βλέπω πεσμένο μπρούμυτα. Το κράνος του έπεσε κάτω. Τον χτύπησαν στο κεφάλι. Βγαίνω έξω με τα χέρια ψηλά και πάω κοντά του. Ήταν γεμάτος αίματα. Τον γύρισα να «βλέπει» ουρανό- είναι κρίμα να βλέπει χώμα ο νεκρός- σκούπισα τα αίματα και τον σκέπασα με την χλαίνη του».

Όπως και να έχει ο Λοχίας Δημήτριος Ίτσιος πολέμησε και σκοτώθηκε ηρωικά. Μια αυλακιά άλικο αίμα έπνιξε τα πρώτα αγριολούλουδα της «Ομορφοπλαγιάς» σημαδεύοντας τα όρια της γενναιότητας, της πατριδολατρίας και της θυσίας!

Ο Γεώργιος Τάτσιος, είναι τ. Πρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, Πρόεδρος Συνδέσμου Φίλων Οχυρού Ιστίμπεη

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 05 Απριλίου 2021

Κατηγορίες: Θαυμαστά γεγονότα, Ιστορικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.