Θαυμαστές εμπειρίες των συζύγων Θ. και Β. από τον Αγ. Πορφύριο: Τα αίτια των νόσων.

Ηχογραφημένη συζήτηση μεταξύ: Σ.(=συνομιλητή),
Θ. (=μιας Κυρίας καθηγητρίας), και Β. (=του συζύγου της ιατρού).

Τα αίτια των νόσων.

Β. Η ταραγμένη ψυχή είναι και η αφορμή για την εκδήλωση κάθε νόσου. Η αιτία υπάρχει, αλλά η στενοχώρια γίνεται αφορμή για να εκδηλωθεί. Κάποτε ρώτησα τον γέροντα που οφείλεται ο καρκίνος. Εκείνος μου απάντησε «στην μεγάλη στενοχώρια. Άτομα εσωστρεφή, στενόχωρα, υπερευαίσθητα, είναι πολύ επιρρεπή στον καρκίνο». Τότε τον ρώτησα πάλι, «γιατί στον κάθε έναν εκδηλώνεται σε διαφορετικό όργανο ο καρκίνος». Μου απάντησε ότι εκδηλώνεται στο όργανο τα κύτταρα του οποίου έχουν υποστεί κάποια φθορά από διάφορες αιτίες. Αυτή βέβαια είναι και η γενική αρχή με την οποία εξηγούνται όλα τα νοσήματα. Κυτταρική βλάβη λόγω εξωτερικών αιτίων π.χ. κάπνισμα, κακή διατροφή, κακή ζωή κ.λ.π. η οποία εκδηλώνεται σε νόσο μετά την συσσωρευμένη ψυχική αναστάτωση που σαν ηφαίστειο αναζητά διέξοδο και την βρίσκει προς τα ευαίσθητα όργανα, εκδηλώνοντας έτσι την νόσο.
Το ίσιωμα της μύτης.
Θ. Άλλο ένα περιστατικό που θυμάμαι είναι σχετικά με την μύτη μου. Εγώ πάντα έβλεπα στον καθρέπτη τη μύτη μου στραβή, αλλά δεν καταλάβαινα που οφείλετο και από ποίο σημείο άρχιζε το στράβωμα αυτό. Το γεγονός δεν με απασχολούσε συνειδητά. Κάποτε που είχα κρυώσει και ήμουν για μεγάλο διάστημα άρρωστη (συνέβαινε συχνά αυτό) πήγα σε έναν ωτορινολαρυγγολόγο και μου είπε ότι έχω σκολίωση στη μύτη και η μόνη θεραπεία είναι η εγχείρηση. Μου είπε ότι είναι πολύ απλή επέμβαση και δεν θα κρατήσει πολύ. Για να με πείσει για το σύντομο της επέμβασης μου αφαίρεσε στα γρήγορα δύο ελιές που είχα στον λαιμό και τραυματίζοντο συχνά όταν κουρευόμουν. Όλα αυτά ήρθα και τα είπα στον γέροντα και εκείνος μου είπε: «Αχ μωρέ σου κόψε τις ελιές, θα γεμίσεις ολόκληρη». Λέω: «Γέροντα τώρα τι μπορώ να κάνω για να μη γεμίσω ολόκληρη;». Εκείνος τις σταύρωσε και ευχήθηκε. Πέντε χρόνια αργότερα κάτω από εντάσεις βγήκαν πάλι μερικές πολύ μικρές 4 ή 5 περιορισμένες στην περιοχή που ήταν κι οι άλλες. Φαίνεται πως η ευχή του τις περιόρισε. Τώρα για την μύτη δεν μου είπε τι να κάνω. Αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή σκέφθηκα «αφού με την ευχή του μου πέρασε η μέση μου, γιατί να μην μπορεί να γίνει το ίδιο και με την μύτη μου». Του λέω λοιπόν, «γέροντα να με πιάσετε εσείς εδώ – και έπιασα με το χέρι μου τη μύτη μου – και θα γίνω καλά». Θυμάμαι όταν τα έλεγα αυτά ήμουν στην είσοδο του καλυβιού.
Σ. Στο καλυβάκι το κάτω, με το ελενίτ;
Θ. Ναι, κι ο γέροντας ήταν ξαπλωμένος. Μου λέει λοιπόν «Δεν χρειάζεται, βάλε εσύ το χέρι σου». Και έβαλα εγώ το χέρι μου κι ο γέροντας ευχήθηκε. Έφυγα. Κάποια στιγμή μετά από ένα περίπου μήνα έπιασα το διάφραγμα και θαύμασα που είχε ισιώσει. Από τότε και μετά δε ξανακρύωσα όπως κρύωνα. Είχα γίνει καλά.
Συμπαράσταση στην εγκυμοσύνη.
Θ. Η παρουσία του και η συμπαράστασή του ήταν μεγάλη στην διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και στον πρώτο τοκετό. Θα σας διηγηθώ με την σειρά κάποια γεγονότα που φανερώνουν την διάκρισή του, την προορατικότητά του και την θαυματουργική δύναμη της προσευχής του.
Όταν παντρευτήκαμε με τον Β. μας συμβούλευσε να κάνουμε αμέσως παιδί. Ο γάμος έγινε 25 Ιανουαρίου του 1986. Περίπου είκοσι ημέρες μετά τα μέσα Μαρτίου μας τηλεφώνησε ο γέροντας στις έξι το πρωί και ανακοίνωσε στον Β. ότι ήμουν έγκυος. Εμείς δεν γνωρίζαμε τίποτα μόνο το υποθέταμε, διότι είχα καθυστέρηση μόνο δύο ημερών.
Β. Το θαυμαστό είναι ότι και στα δύο παιδιά έμεινε έγκυος χωρίς ιατρική βοήθεια.
Θ. Κι αυτό είναι θαυμαστό, διότι όπως είδαμε αργότερα υπήρχε πρόβλημα στη μήτρα.
Β. Ήταν 1 ή 2 Απριλίου πρωί 6 η ώρα. Βροχερή ημέρα. Έπρεπε να πάω σ’ ένα συνέδριο και κείνο το πρωινό ετοίμαζα την ομιλία μου. Κτύπησε το τηλέφωνο, παραξενεύτηκα για την ώρα. Το σήκωσα και άκουσα τη φωνή του να μου λέει «Ε, ξέρεις ότι έχετε και παιδάκι;». Η αλήθεια είναι ότι το ένιωθα, ο γέροντας όμως μου το επιβεβαίωσε. «Ξέρεις από πού το ξέρω;» μου λέει. «Ε, ξέρω γέροντα, του λέω, το Άγιο Πνεύμα». «Ναι, μου λέει, αυτό μου το είπε, το Άγιο Πνεύμα μου το είπε. Άντε να είναι ευλογημένο».
Θ. Αυτή η εγκυμοσύνη στο πρώτο παιδί πήγε πάρα πολύ καλά. Δεν είχα κανένα πρόβλημα παρ’ όλο που ήμουν 34 ετών, ήταν η πρώτη εγκυμοσύνη και είχα αναιμία με αιματοκρίτη 28. Είχα αρχίσει βέβαια θεραπεία με σίδηρο, αλλά δεν είχε ακόμα αποκατασταθεί. Σ’ όλη την περίοδο της εγκυμοσύνης εργαζόμουν κανονικά, υπερέβαλα τον εαυτό μου, χωρίς να νιώθω κόπωση, περπατούσα πολύ. Η εγκυμοσύνη με είχε κάνει άλλον άνθρωπο.
Β. Το καλοκαίρι εκείνο είχαμε νοικιάσει σπίτι εδώ στη Μαλακάσα. Ερχόμασταν τακτικά στον γέροντα και την σταύρωνε στην κοιλιά.
Θ. Ναι με σταύρωνε τακτικά. Θυμάμαι μάλιστα κάποια φορά προς το τέλος της εγκυμοσύνης έπιασε την κοιλιά μου με τα δύο του χέρια και προσευχήθηκε. Κατά τον έβδομο μήνα πήγαμε να κάνουμε υπερηχογράφημα να δούμε αν γύρισε το παιδί. Μέσα στην αίθουσα του υπερηχογραφήματος ήταν ο Β. με συναδέλφους του και υπήρχε ευθυμία. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο υπεύθυνος τα είδε όλα εν τάξει. Παρ’ όλο που είναι από τους καλύτερους διαγνώστες δεν πρόσεξε ένα μεγάλο ινομύωμα που υπήρχε στην μήτρα. Αυτό το μάθαμε αργότερα. Κατά την γνώμη μου ήταν χέρι Θεού που δεν το είδε, και έτσι ήμουν καλά ψυχολογικά ώσπου γέννησα. Στο μεταξύ δεν είχε γυρίσει το παιδί. Εγώ νόμιζα ότι μπορούσε να γυρίσει με περπάτημα, άσκηση κ.λ.π. Έκανα λοιπόν μακρυνούς περιπάτους. Τώρα που το σκέφτομαι είναι αξιοθαύμαστο πως δεν έπαθα καμμιά αιμορραγία. Τέλος πάντων κόντευα να γεννήσω πια, πλησίαζε η ημερομηνία που θα γεννούσα και το παιδί δεν είχε γυρίσει. Αποφασίστηκε Καισαρική. Εγώ δεν ήθελα και άρχισα να παίρνω και άλλες γνώμες, να ψάχνω γιατρούς να με αναλάβουν να γεννήσω φυσιολογικά. Ευτυχώς κανείς δεν με αναλάμβανε, χωρίς όμως να έχει διαγνώσει και το πρόβλημα που υπήρχε. Τουλάχιστον δεν μας το είπαν. Έτσι γέννησα με καισαρική την καθορισμένη ημέρα με τον γιατρό που με παρακολουθούσε.
Β. Ήμασταν και πεισματάρηδες στο θέλημά μας. Παρακαλούσαμε το Θεό να μας γυρίσει το παιδί. Κάναμε παρακλήσεις, μετάνοιες, σκοτωνόμασταν στην προσευχή. Γύρνα το παιδί Θεέ μου.
Σ. Πολύ καλά δεν γύρισε το παιδί.
Β. Μετά καταλάβαμε και ταπεινωθήκαμε.
Θ. Την προηγούμενη ημέρα της γέννας ήρθαμε στον γέροντα να πάρουμε την ευχή του. Ο Β. ήθελε να κινηματογραφήσει την επέμβαση. Το είπαμε στον γέροντα κι εκείνος του είπε «Καλά, να είσαι μέσα, αλλά δεν θα πεις την γνώμη σου».
Β. Δεν θα μιλήσεις, μου λέει, κι εγώ δεν τον ρώτησα γιατί, απλά κράτησα καλά την εντολή του.
Θ. Εκ των υστέρων καταλάβαμε πως γνώριζε το πρόβλημα και θέλησε να προλάβει πανικό ή επιπόλαιες αποφάσεις. Με την προσευχή του και την παρουσία του στην επέμβαση ήθελε να κατευθύνει με την χάρη του Θεού τα χέρια των γιατρών. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Ε, έγινε λοιπόν η καισαρική.
Β. Εσύ τότε κοιμόσουν, από την νάρκωση, άσε να τα πω εγώ που έβλεπα. Λοιπόν χειρουργοί ήταν ο Μ.Σ., και ο Δ.Χ. εγώ μέσα κινηματογραφούσα. Κάποια στιγμή τους είδα αναστατωμένους. Έβαλε το χέρι του μέσα στην μήτρα ο ένας και εξεπλάγη. «Πώ, πώ λέει τι είναι αυτό εδώ;» «Για να δω» λέει ο άλλος. Μου λέει «Πώ, πώ, Β. έχει ένα τεράστιο ινομύωμα το παιδί είναι σφηνωμένο με το κεφαλάκι του ανάμεσα στο τοίχωμα της μήτρας και στο ινομύωμα». Εκείνη τη στιγμή, με προσεκτικές κινήσεις και με αρκετή δυσκολία απελευθέρωσε το παιδί, άρχισε και η αιμορραγία. Μου λένε λοιπόν. «Η γυναίκα σου έχει σοβαρό πρόβλημα, πρέπει να βγει η μήτρα. Τι να κάνω να την βγάλω;». Είχε αρχίσει αιμορραγία και έπρεπε να παρθεί μία άμεση απόφαση. Μου ξαναλέει «Τι να κάνω, να την βγάλω;» Εγώ δεν απάντησα.
Σ. Θυμήθηκες την συμβουλή.
Θ. Θυμήθηκα την συμβουλή. Δεν μίλησα, και όταν με ξαναρώτησε του λέω: «Δεν ξέρω, ό,τι σε φωτίσει ο Θεός». Από κει και μετά παρακολουθούσα τις κινήσεις τους. Ο ένας προσπαθούσε με τα χέρια να εκτιμήσει την κατάσταση για πιθανή υστερεκτομή και ο άλλος του τα απωθούσε. Αυτά έβλεπα εγώ. Τελικά δεν βγήκε η μήτρα. Ράψανε και μου είπαν: «Θα την αφήσουμε και θα είμαστε σε επιφυλακή». Γεννήθηκε το παιδί ζωηρό και όμορφο. Όταν τελείωσαν πήγαμε στην Θ. στο δωμάτιό της. Αυτά όλα διαδραματίστηκαν πολύ γρήγορα. Οκτώ το πρωί ξεκίνησε η καισαρική, στις 8.30 είχαν τελειώσει.
Σ. Σε μισή ώρα γίνεται η καισαρική;
Β. Συντομότερα. Δεν μπορούν να δώσουν πολύωρη νάρκωση για να μην περάσει στο παιδί. Πρέπει να ‘ναι γρήγορες οι κινήσεις. Όμως επειδή υπήρχαν αυτά τα προβλήματα παρατάθηκε λίγο από τον κανονικό χρόνο η καισαρική.
Θ. Δεν κατάλαβα την σοβαρότητα της κατάστασης.
Β. Ούτε της είπαμε τίποτα.
Θ. Έβλεπα βέβαια την αιμορραγία, όμως σωματικά ένοιωθα καλά. Το βράδυ πήρα το παιδί, το θήλασα. Το κοιτούσα και χαιρόμουν.
Β. Το ίδιο εκείνο βράδυ άρχισε μια ακατάσχετη αιμορραγία. Το πρόβλημα ήταν πολύ σοβαρό, στο Νοσοκομείο τα χειρουργεία ήταν σε ετοιμότητα για το ενδεχόμενο της υστερεκτομής. Συνολικά μεταγγίστηκαν επτά φιάλες αίμα. Την μεθεπόμενη ημέρα η αιμορραγία σταμάτησε. Ο θηλασμός προχωρούσε κανονικά. Εγώ βρισκόμουν δίπλα της μέρα – νύχτα, λόγω της σοβαρότητας της καταστάσεως.
Θ. Ευτυχώς ο Β. ήταν κοντά μου. Όλοι λέγανε «Παράξενο, τι θέλει ο άντρας σου εδώ, συνήθως κάποια μάνα έρχεται να περιποιηθεί τη λεχώνα». Παρ’ όλα αυτά που συνέβαιναν, εγώ ήμουν καλά ψυχολογικά. Κάποια στιγμή είπα του Β. να παρακαλέσει τον γέροντα να εύχεται. Ήμουν βεβαία ότι θα γίνω καλά. Ούτε μία στιγμή δεν ανησύχησα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει την σοβαρότητα της καταστάσεώς μου. Νόμιζα ότι κάπως έτσι συμβαίνει στην γέννα.
Β. Μέσα σ’ όλην αυτήν την κατάσταση δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι τελικά η γέννα ήταν ένα θαύμα. Το μόνο που καταλάβαμε ήταν ότι το ινομύωμα εμπόδιζε το παιδί να γυρίσει και ότι δεν πρέπει να αιτούμε το θέλημά μας, αλλά να λέμε πάντα «Γενηθήτω το θέλημά Σου». Ε, τελικά σε μία εβδομάδα βγήκε από το Νοσοκομείο. Ήταν 16 Δεκεμβρίου 1986. Έκτοτε και μέχρι τον Μάρτιο δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα.

Πως απαλλάχτηκα από το ινομύωμα.
Θ. Πράγματι. Θήλαζα κανονικά, ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη. Σχεδόν είχαμε ξεχάσει το ινομύωμα.
Σ. Είχες πληροφορηθεί για το ινομύωμα;
Θ. Ναι, από την αρχή ήξερα ότι μου άφησαν μέσα το ινομύωμα, αλλά δεν με απασχολούσε, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα γίνω καλά. Επί τρεις μήνες λοιπόν εθήλαζα το μωρό χωρίς κανένα πρόβλημα, ώσπου κάποια στιγμή πόνεσα πάρα πολύ στη μήτρα. Στον επόμενο θηλασμό το ίδιο. Πληροφόρησα τον γιατρό γι’ αυτό και μου είπε να σταματήσω τον θηλασμό. Κάθε φορά που θήλαζα πονούσα πολύ. Έφερνα τούμπες κάτω.
Β. Τηλεφώνησα στον Γέροντα: «Γέροντα, ευχηθείτε. Η Θ. δεν μπορεί». Μου λέει ο γέροντας, σαν να ακούω τη φωνή του: «Να μη σταματήσει τον θηλασμό. Εύχομαι, εύχομαι». Τότε είχε φθάσει στο απροχώρητο η Θ.
Θ. Επί δεκαπέντε ημέρες συνέχιζα να θηλάζω, και να πονάω. Φάρμακα δεν ήθελα να πάρω. Ο γιατρός μου, βλέποντας ότι δεν ακολουθώ τις συμβουλές του, μου είπε να μη του ξανατηλεφωνήσω αν δεν σταματήσω τον θηλασμό.
Σ. Να μην τον ενοχλείς άδικα. Αφού δεν τον ακούς, γιατί να τον ρωτάς;
Θ. Ναι, στο μεταξύ ο γέροντας έλεγε να θηλάζω οπωσδήποτε.
Β. Ναι έλεγε ότι θα της κάνουν καλό οι συσπάσεις της μήτρας… Δεν μας είπε όμως σε τι θα της κάνουν καλό.
Θ. Την δεκάτη πέμπτη μέρα δεν άντεξα άλλο τους πόνους και σταμάτησα το θηλασμό.
Σ. Τι ένιωθες;
Θ. Ένιωθα σαν να γεννάω. Ήταν πόνοι φυσιολογικής γέννας. Πραγματικά. Γεννούσα το ινομύωμα σ’ όλο αυτό το διάστημα χωρίς να το ξέρω. Λίγο – λίγο αυτό κοβόταν από το μίσχο του και στο τέλος όταν είχε προχωρήσει η αποκόλληση και το ινομύωμα δεν αιματούτο καλά, άρχισα να νιώθω μια αηδία. Μάλλον άρχισε να σαπίζει.
Β. Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο και κει ο γιατρός την εξέτασε και είδε να προβάλλει το ινομύωμα από τον τράχηλο. Ο πόνος που ένιωθε όλο αυτό το διάστημα οφείλετο στην διαστολή του τραχήλου. Ήταν πόνοι γέννας. Η απόφαση ήταν να δοκιμάσει να βγει από κάτω το ινομύωμα, διαφορετικά θα έπρεπε να γίνει υστερεκτομή. Πραγματικά λοιπόν ο γιατρός Μ.Σ. με μία καλή προσπάθεια έβγαλε το ινομύωμα. Οι περιπτώσεις τεχθέντων ινομυωμάτων δεν είναι συχνές. Το ινομύωμα ήταν μεγάλο. Τρεις μήνες μετά τον τοκετό, που φυσιολογικά αρχίζει να συρρικνούται, αυτό ήταν ακόμα μεγάλο, διαστάσεων 8 επί 12 εκ. Από τότε σταμάτησε η ιστορία. Θαυματουργικά λοιπόν γλυτώσαμε την μήτρα δύο φορές, την μία με την καισαρική και την άλλη με τη γέννηση του ινομυώματος.
Θ. Με τον θηλασμό.
Σ. Αυτό είναι αντίθετο από την ιατρική συμβουλή.
Β. Ήταν πράγματι αντίθετο, αλλά έχει βάση ιατρική. Ο θηλασμός προκαλεί έκκριση ωκυτοκίνης, μις ορμόνης που προκαλεί συσπάσεις της μήτρας και εξώθηση του ινομυώματος. Ο γέροντας έβλεπε ότι θα τεχθεί το ινομύωμα γιαυτό μας συμβούλευε να συνεχίσει η Θ. τον θηλασμό. Εκ των υστέρων, σκεπτόμενοι τα γεγονότα συμπεραίνουμε ότι τα θαυμαστά που συνέβησαν ήσαν πολλά. Πρώτα – πρώτα σκέπτομαι πως έγινε η σύλληψη. Πως τοποθετήθηκε το έμβρυο μέσα σε τέτοια μήτρα, που εγκατεστάθη ανάμεσα σε τόσα ινομυώματα, γιατί υπήρχαν και άλλα μικρότερα; Το πιθανότερο θα ήταν να αποβληθεί.
Θ. Κι αφού εγκατεστάθη το άλλο θαυμαστό είναι ότι το παιδί πήρε αυτήν ακριβώς τη θέση και δεν γύρισε… γιατί κι αν γυρνούσε, με τα πόδια του θα κλωτσούσε το ινομύωμα που βρισκόταν στην πάνω μεριά, στον πυθμένα της μήτρας, θα το αποκολλούσε, θα αιμορραγούσα και θα πέθαινε και το παιδί και εγώ. Το κεφαλάκι του ήταν σφηνωμένο μεταξύ του ινομυώματος και του τοιχώματος της μήτρας. Πώς δηλαδή μπήκε σαν το ψάρι που σφηνώθηκε στην τρύπα του καραβιού, όπως αναφέρει το θαύμα της Παναγίας, κάτι τέτοιο συνέβη… Πήρε την κατάλληλη θέση ώστε να μην αιμορραγήσω, και να βγάλω εις πέρας όλη την εγκυμοσύνη.
Διορθώνεται το παιδί.
Β. Τώρα από δω και πέρα αρχίζουν άλλα θαυμαστά της θεραπευτικής δύναμης της προσευχής του γέροντα. Η θέση που είχε το έμβρυο στη μήτρα του δημιούργησε μία ευαισθησία δεξιά, ένα ραιβόκρανο. Μετά την γέννησή του βοηθήθηκε πολύ από τον γέροντα… Το ραιβόκρανο ήταν έντονο. Μας απασχόλησε πολύ. Ο γέροντας όμως έπιασε τον στερνοκλειδομαστοειδή μυ και το πρόβλημα απεκατεστάθη.
Σ. Πώς έγινε αυτό;
Β. Το ραιβόκρανο όπως είπαμε ήταν εμφανέστατο. Οι ορθλοπεδικοί που επισκεφθήκαμε μας είπαν να μην ανησυχούμε, αν δεν αποκατασταθεί μέχρι τα πέντε της χρόνια, χειρουργείται και δεν αφήνει σημάδια. Εμείς πηγαίναμε το παιδί στον γέροντα και του ζητούσαμε να εύχεται. Εκείνος κάποια φορά έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον και ζήτησε να το δει. Την έπιασε στην κατάφυση του δεξιού στερνοκλειδομαστοειδούς μυός στην στερνοκλειδική περιοχή και είπε: «Για να δω, για να δω» όπως έλεγε όταν δεν ήθελε να δείξει ότι επεμβαίνει. «Για να δω, για να δω» δήθεν πως είναι. Και την έπιασε και της ψηλάφησε λίγο δυνατά τον μυ και την κατάφυσή του. Λέει: «Αχ σκληρό είναι, σκληρό πιάσε και συ… Το καταλαβαίνεις;». Την σταύρωσε και σύντομα αποκαταστάθηκε. Μετά έξι μήνες την είδε ο ορθοπεδικός και μας είπε ότι το παιδί είναι εν τάξει, δεν έχει κανένα πρόβλημα και ότι δεν θα χρειαστεί χειρουργική αποκατάσταση. Το παιδί τότε ήταν 16-18 μηνών.
Θ. Ναι τώρα δεν έχει μείνει το παραμικρό σημάδι. Μας είπε πως θα διορθώνεται μέχρι τα δεκαοκτώ της χρόνια. Αυτό το παιδί ολόκληρο μας θυμίζει τον γέροντα και τις ευεργεσίες του.

Συμβουλές για την προσευχή.
Β. Πολλές φορές μας έλεγε πως η προσευχή πολύ ωφελεί τα παιδιά. όλα αυτά τα χρόνια από τότε που ήταν στην κοιλιά της μητέρας της κάναμε πολλή προσευχή και κυρίως λέγαμε την ευχή. Όταν κάποια μέρα ήρθαμε στον γέροντα, τον ρωτήσαμε πως βλέπει το μωρό. Μας είπε: «Πολύ καλή, πολύ καλή». «Αγαπάει γέροντα τον Θεό;». Λέει κουνώντας το χέρι του: «Ου πολύ. Η προσευχή σας την έχει επηρεάσει και έχει πραότητα». Θυμάμαι πως όταν κάναμε την ευχή δυνατά, το παιδί ανασηκωνόταν στα χεράκια του ενώ ήταν 3 ή 4 μηνών και ξαπλωμένο μπρούμυτα στην κούνια του ή το port- bebe γελούσε και χαιρόταν. Όταν έκλαιγε και κάναμε την ευχή, ηρεμούσε… Να μας δίνει διάκριση ο Θεός να μην χαλάσουμε πολύ τα παιδιά.
Σ. Η ευχή του να την σκεπάζει.
Θεραπεία του παιδιού από ουρολοίμωξη.
Θ. Θυμάμαι άλλο ένα περιστατικό που αφορά την μεγάλη μας κόρη. Έπαθε ουρολοίμωξη, την φέραμε στον γέροντα και μας είπε να την πάμε στον Άγιο Γιάννη το Ρώσσο.
Β. Το παιδί ξαφνικά άρχισε να κλαίει και να μη μπορεί να ουρήσει. Διεγνώσθη ουρολοίμωξη και άρχισε αντιβίωση. Ο παιδίατρος μας ζήτησε και μία ανιούσα κυστεογραφία (είναι μία εξέταση όπου ρίχνουν από την ουρήθρα μέσα στην ουροδόχο κύστη σκιαγραφικό) για να ελέγξει αν υπάρχει παλινδρόμηση των ούρων από την κύστη στους ουρητήρες. Πολύ συχνά οι ουρολοιμώξεις των παιδιών στην ηλικία των ενάμισι έως δύο ετών οφείλονται σε κυστεουρητηρική παλινδρόμηση. Πραγματικά κάναμε αυτήν την εξέταση και βρέθηκε να έχει κυστεο-ουρητηρική παλινδρόμηση δευτέρου βαθμού, εντοπιζόμενη δεξιά. Οι βαθμοί σοβαρότητας της κατάστασης αυτής είναι τρεις. Τα παιδιά που έχουν αυτό το πρόβλημα παθαίνουν συχνές ουρολοιμώξεις που αν αντιμετωπιστούν ατελώς τότε αργότερα θα παρουσιάσουν σοβαρά προβλήματα στα νεφρά. Σύμφωνα λοιπόν με τους παιδιάτρους έπρεπε να παίρνει καθημερινώς αντιβίωση για δύο περίπου χρόνια. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Εμείς αρχίσαμε την αντιβίωση για την αντιμετώπιση της οξείας φάσης της λοίμωξης. Εγώ όμως δεν ήθελα με κανένα τρόπο να πάρει αντιβίωση για τόσα χρόνια, παρ’ όλο που σαν γιατρός γνωρίζω πως αυτή είναι η σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση της περιπτώσεως. Στην περίπτωση που η παλινδρόμηση δεν θα αποκαθίστατο μετά την μακροχρόνια αυτή θεραπεία, θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί χειρουργικά. Αποφασισμένος λοιπόν για «άλλες λύσεις» πήγα στο γέροντα και του λέω: «Γέροντα, έτσι και έτσι μου είπαν οι γιατροί. Δεν θέλω να δηλητηριάσω το παιδί με αντιβίωση. Θα πάω στους μεγάλους γιατρούς τώρα». Πριν δύο με τρεις μέρες είχαμε επισκεφθεί τον Όσιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη, θέλαμε να επισκεφθούμε και τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο. Ο γέροντας μόλις του το είπα χάρηκε πολύ, σήκωσε ανοικτά τα χέρια του ψηλά σε προσευχή, μας σταύρωσε και μου λέει. «Ναι, ναι. Θα πας στον Άγιο Ιωάννη και στον Άγιο Νεκτάριο να προσευχηθείς. Να πας και άκουσε τι θα κάνεις. Μόλις φθάσεις θα πάρεις το πιο μικρό κεράκι, θα το ανάψεις και θα πεις. Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, δια πρεσβειών του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου, ελέησε τον δούλο σου Πορφύριο’. Εγώ βρισκόμουν σε ένταση, δεν τάπιασα αμέσως – όπως λένε -. Εκείνος το κατάλαβε και μου λέει. «Το κατάλαβες;». Και μου το ξαναείπε. «Άντε, έτσι θα κάνεις. Θα κάνεις και μία παράκληση». Μετά από κει φύγαμε κατ’ ευθείαν για τον Άγιο. Κάναμε παράκληση υπέρ υγείας της κόρης μας. Ο ιερέας ήταν ευλαβέστατος και κατανυκτικός. Το εντυπωσιακό ήταν ότι την ώρα της παρακλήσεως η μικρή έκανε μόνη της μετάνοιες εδαφιαίες, αυθόρμητα έκανε μετάνοιες στον Άγιο, ήταν δεκαέξι ή δεκαεπτά μηνών. Από εκείνη την ημέρα σταμάτησα να της δίνω αντιβίωση. Επί ένα χρόνο δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα, ύστερα της παρουσιάστηκε άλλη μία φορά ουρολοίμωξη. Πήγαμε να την σταυρώσει ο γέροντας. Πέρασαν από τον νου μου αμφιβολίες και τον ρώτησα: «Γέροντα δεν έγινε καλά;». Μου απάντησε: «Ε, τώρα, τόσο καιρό δεν πήρε αντιβίωση, δος της λίγη». Πήρε περίπου τρεις ή τέσσερις ημέρες αντιβίωση και ήταν η τελευταία φορά. Κάναμε εξετάσεις και είναι τελείως καλά. Από το 1988 που συνέβαιναν αυτά δεν ξαναενοχλήθηκε από την πάθηση.

Πώς μίλησε το παιδί.
Θ. Πριν κοιμηθεί ο γέροντας έκανε το τελευταίο για μας θαύμα. Η δεύτερη κόρη μας καθυστερούσε πολύ να μιλήσει, φαινόταν σαν να μην θέλει. Μας απασχολούσε και το είπαμε στον γέροντα καλοκαίρι του 1991, λίγο πριν φύγει οριστικά για το Άγιον Όρος.
Β. Την κρατούσα εγώ και του την έδωσα να την ευλογήσει. Του είπα και το πρόβλημα. Μου λέει: «Τι να φταίει, που να οφείλεται;». Εγώ το είχα εντοπίσει και του είπα: «Όταν ήταν μωρό της φέρθηκα απότομα… έκλαιγε ασταμάτητα και δεν άντεξα και της φέρθηκα απότομα». Της έπιασε το κεφαλάκι, την σταύρωσε και μου είπε: «Να μην της ξαναφερθείτε έτσι, να είστε μαλακοί και να την αγαπάτε γιατί θα το ξαναπάθει». Μετά από αυτήν την συνάντηση και σε πολύ λίγο διάστημα το παιδί άρχισε να μιλάει φυσιολογικά. Αυτό έγινε αισθητό και στις αδελφές που περιστοίχιζαν από τότε τον γέροντα και κείνες μας είπαν πως έκανε το τελευταίο θαύμα για μας.
Θεραπεία από urticaria
Θ. Έξι μήνες μετά την κοίμηση του γέροντα έγινε ακόμα ένα θαύμα στην μεγάλη μας κόρη. Ήταν αρχές Ιουνίου 1992. Η Δ. έπαθε μία αλλεργία που λέγεται urticaria, όπως μας πληροφόρησε ένας πολύ καλός παιδίατρος που την είδε και που την παρακολουθεί από μικρή. Ήταν τότε 6 ετών.
Β. Η αλλεργία αυτή είναι πολύ επώδυνη και χαρακτηρίζεται από αρθραλγίες, άλγος στο σώμα που είναι πρισμένο λόγω υποδόριας συλλογής εξιδρωματικού υγρού, ερυθρότητα του δέρματος, εξάντληση. Κάθε φορά που δημιουργούνται νέες φλύκταινες πονά κανείς αφόρητα. Θεραπεία δεν υπάρχει. Κανένα ηρεμιστικό δεν δίνουν. «Δεν υπάρχει θεραπεία, μας είπε ο παιδίατρος, και τα δικά μου παιδιά την περάσανε. Θα πρέπει να περάσουν είκοσι μέρες για να φύγει μόνη της. Θα κάνεις υπομονή και… μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές αυτή η ιστορία».
Θ. Η Δ. έκλαιγε όλη την ημέρα. Πονούσαν οι αρθρώσεις της. Ούτε από το κρεββάτι μπορούσε να κατεβεί, για το κάθε τι έπρεπε να την σηκώνω. Της έβαζα βρεγμένες πετσέτες με χαμομήλι και προσωρινά ανακουφίζετο. Ξαφνικά σκέφθηκα να ζητήσω την βοήθεια του Γέροντα. Παρ’ ότι είχε κοιμηθεί, ήμουν βεβαία ότι θα μας βοηθούσε.
Β. Προσευχόμασταν αρκετά και λέγαμε και στο παιδί να ζητά βοήθεια από τον γέροντα. Τον γνώριζε, τον αγαπούσε και εύκολα μπορούσε να το κάνει.
Θ. Λέω λοιπόν στην Δ: «Δ, να πάμε στον γέροντα να γίνεις καλά; Μου απαντά όλο χαρά. «Ναι μαμά να πάμε». Αμέσως όμως το μετάνιωσα γιατί ήταν πολύ ζεστό καλοκαιρινό μεσημέρι, το αυτοκίνητο είχε πλαστικά καθίσματα που έκαιγαν και σκέφθηκα πως δεν θα μπορούσε να ξαπλώσει εκεί το παιδί. Εκείνη περίμενε. Δεν δίστασε ούτε μία στιγμή. Πολλές φορές επανέλαβε «Όχι μαμά, να πάμε». Υποχώρησα και ξεκινήσαμε. Σε όλη την διαδρομή δεν διαμαρτυρήθηκε καθόλου παρ’ όλο που ήταν ξαπλωμένη στα καυτά καθίσματα του ζεστού αυτοκινήτου.
Σ. Έκανε υπομονή.
Θ. Έκανα υπομονή και ήρθαμε. Την ανέβασα στο κελλί του και προσευχηθήκαμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού δια πρεσβειών του πατρός Πορφυρίου Ελέησόν με». Ο γέροντας είχε κοιμηθεί, όπως σας είπα, προ εξαμήνου. Την σταύρωσα με το λαδάκι από το καντήλι του, κι εκείνη με λαχτάρα μου το πήρε από το χέρι και σταυρωνότανε μόνη της. Την άφησα στο κελλί του κι εγώ πήγα στης Γερόντισσας. Σε λίγο το παιδί κατέβηκε σιγά – σιγά στην κουζίνα να πιεί νερό, κι εκεί ξάπλωσε σ’ ένα καναπεδάκι και με περίμενε. Μετά από λίγο φύγαμε και στην διαδρομή αποκοιμήθηκε. Στο μεταξύ από εκείνη την ώρα και όσο ήταν ξύπνια, σταυρωνόταν συνέχεια με το λαδάκι, δεν ήθελε πια επιθέματα με χαμομήλι.
Β. Ούτε φάρμακα ήθελε. Κάποιο ελαφρύ ηρεμιστικό που της είχε δώσει ο παιδίατρος, δεν το ήθελε με τίποτα. Μόνο το λαδάκι. Το είχε δίπλα της και σταυρωνόταν.
Θ. Έβαζε λάδι παντού. Το πρωί που ξύπνησε φαινόταν καλά. Το δέρμα της δεν ήταν πια κόκκινο, αλλά απαλό ροζ. Η διαφορά ήταν εμφανής. Θέλοντας λοιπόν να δω αν το ένιωθε και κείνη της είπα: «Σε βλέπω καλλίτερα», «Ναι μαμά». «Καλά πώς έγινε αυτό, εσύ χθες ήσουν χάλια, πονούσες, ήσουν κόκκινη, τι συνέβη;». Μου λέει λοιπόν πολύ απλά. «Να, πήγαμε στο κελλί του γέροντα, τον παρακαλέσαμε, εσύ πήγες στην Γερόντισσα κι γω κατέβηκα στην κουζίνα, με περιποιήθηκε η Γεωργία, μετά κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα ήμουν καλά». Τα είπε γρήγορα χωρίς να σκεφθεί, αλλά ήταν βεβαία ότι μετά την επίσκεψη έγινε καλά. Ο τρόπος που μίλησε ήταν υπερβολικά πειστικός. Είχε αυτοπεποίθηση.
Β. Δεν σου είπε ότι κάθισε στο καρεκλάκι1 και τον παρεκάλεσε;
Θ. Ναι, μου είπε «Κάθισα στο καρεκλάκι του γέροντας (εκεί που ακουμπούσε τα πόδια του) και τον παρακάλεσα, μετά κατέβηκα κάτω και με περιποιήθηκε η Γεωργία, και φύγαμε κι όταν ξύπνησα ήμουν καλά». Την έχει βοηθήσει ο Θεός πολλές φορές γιατί έχει πίστη μεγάλη το παιδί, και ευχόμαστε να την συνοδεύει η ευχή του γέροντα σε όλη της την ζωή.
Το δεύτερο παιδί γεννιέται.
Β. Τον Ιανουάριο του 1988 αποφασίσαμε πως θέλαμε δεύτερο παιδί. Αμέσως έμεινε έγκυος η Θ. Εξελίχθηκε ομαλά η εγκυμοσύνη της παρ’ όλο που η μήτρα ήταν ταλαιπωρημένη. Το δεύτερο παιδί γεννήθηκε καλά χωρίς κανένα πρόβλημα.
Παιδαγωγικές συμβουλές.
Θ. Όποτε τον επισκεπτόμουν μας έδινε παιδαγωγικές συμβουλές. Μερικές από αυτές που αυτή τη στιγμή μου έρχονται στο νου είναι: «Τα παιδιάς σας ποτέ να μη σας δουν εκνευρισμένους ή να παραφέρεστε. Να είστε πάντα ήρεμοι. Να μη πιέζετε τα παιδιά, ό,τι θέλετε να τους το λέτε μία φορά και να μην επιμένετε». Θυμάμαι ένα περιστατικό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Κάποια φορά, από τις πολλές που ερχόμουν στο γέροντα πριν παντρευτώ, περίμενα έξω από το κελλί του, όταν βγήκε από τον γέροντα μία κυρία πολύ στενοχωρημένη. Τη ρώτησα γιατί και μου είπε πως χωρίς να το γνωρίζει έγινε η ίδια αφορμή να εγκαταλείψει το παιδί της τις σπουδές του (γιατί ήταν άρρωστο ψυχικά), να μην θέλει να κάνει τίποτα, να μην ενδιαφέρεται για τίποτα και να είναι τελείως αποδιοργανωμένο. Την ρώτησα «πώς μπορεί να συμβεί αυτό σε σένα μια χριστιανή γυναίκα;». Μου απάντησε ότι ήταν πάντα στην εκκλησία, αλλά δεν είχε τον κατάλληλο τρόπο. Εγώ, μου λέει, έπαιρνα το παιδί στην εκκλησία και ήθελα οπωσδήποτε να παρακολουθεί, το ήθελα εγωϊστικά. Του έλεγα: εδώ θα καθίσεις. Με το χάρισμα που διέθετε ο γέροντας έβλεπε πως αυτή ήταν η αιτία της κατάστασης του νέου. Βλέπω κι εγώ την πίεση που ασκούμε στα παιδιά μας, παρ’ όλο που τόσα μας έχει πει, και τρομάζω. Το συνειδητοποιούμε και προσπαθούμε να ηρεμήσουμε τα πράγματα. Παρακαλούμε τον Θεό να μετουσιώνει τους τραυματισμούς από ασυνείδητα προκαλούμε στα παιδιά μας.
Σ. Η πίεση προκαλεί αντίδραση.
Προσωπικές αναζητήσεις και μεταστροφή.
Β. Εγώ πήγαινα κάθε Κυριακή στην εκκλησία με την οικογένειά μου. Η πίστη δεν ήταν συνειδητή, όπως το εκτιμώ τώρα. Ο εκκλησιασμός ήταν περισσότερο καθήκον και παράδοση παρά ανάγκη προσευχής. Συμμετοχή στην θεία Ευχαριστία δυο φορές τον χρόνο. Ο πλούτος της Ορθοδόξου πίστεως άγνωστος. Για μένα χριστιανισμός ήταν κάποιες απαγορεύσεις χωρίς λογική. Ο στόχος άγνωστος. Λίγο κατηχητικό χωρίς να μπορεί να μου μεταδώσει κάτι που θα μου κρατούσε το ενδιαφέρον. Είχα αναζητήσεις φιλοσοφικές και ένοιωθα πως δεν μπορούσαν να μου λυθούν εκεί. Με ενδιέφεραν από νέον τα Θεολογικά θέματα. Έτσι περίπου 18 ετών ανοίχτηκα σε γνωριμία άλλων θρησκειών. Μελέτησα το βιβλίο του Clasenapp «οι πέντε μεγάλες θρησκείες». Εντυπωσιάστηκα από τον Βουδισμό και τον Ινδουϊσμό. Τίποτα περισσότερο. Μετά ήλθε η περίοδος της επταετίας. Τότε αντιδραστικά πέρασα στον Κομμουνισμό. Ενστερνίστηκα την θεωρία του και θεωρούσα πως όντως λύνει όλα τα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα. Πέρασαν τα χρόνια, άκουγα, έβλεπα, λύση δεν υπήρχε ούτε εδώ. Πέρασε μία περίοδος κενή με ζωή τελείως κοσμική. Αργότερα ακολούθησα περισσότερο βαθειά τον Ινδουισμό. Είχα διαβάσει πολλά βιβλία γύρω από το κάρμα, την μετενσάρκωση και την εξέλιξη των ψυχών μέσω αυτής. Τάβρισκα λογικά και τα δέχθηκα. Διαβάζοντας κάποια ημέρα την Ουπανισάντ ή την Μπαγκαβάτ Γκιτά, δεν θυμάμαι πια, ούτε νομίζω πως έχει και μεγάλη σημασία αυτή τη στιγμή, μου έκανε εντύπωση που έγραφε πως εκτός των άλλων τρόπων μπορείς να φθάσεις τον Θεό με τη συνεχή επίκληση του ονόματός Του. Αυτή ήταν μία μικρή σημείωση, γιατί αυτοί έδιναν μεγαλύτερη σημασία σε άλλους περισσότερο πολύπλοκους τρόπους. Αυτό το κράτησα, και σκέφθηκα πως αφού εμείς έχουμε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, Ελέησόν με» και την βεβαία επικοινωνία μαζί Του μέσω της αγάπης, τι τα θέλω όλα αυτά τα πολύπλοκα της Γιόγκα; Άρχισε λοιπόν αλλαγή πλεύσης σιγά- σιγά. Στο κέντρο λοιπόν που πήγαινα, ενώ φαινομενικά έκανα αυτοσυγκέντρωση και διαλογισμό, μέσα μου έλεγα την ευχή. Πρέπει να πω πως εκείνο το διάστημα διάβαζα το βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμ. Σωφρονίου του Έσσεξ «Ο γέρων Σιλουανός» – έτσι ελέγετο στην έκδοση εκείνη το βιβλίο, διότι δεν είχε ακόμη αναγνωρισθεί ως άγιος ο γ. Σιλουανός. Ο άγιος λοιπόν Σιλουανός με τις νουθεσίες του με επηρέασε πολύ, και άρχισαν να στρέφομαι πλέον στην Ορθοδοξία. Όλα όσα ασκητικά, ας πούμε, διάβαζα στα βιβλία εκείνα, τα βρήκα στο βιβλίο αυτό. Εκείνο το Πάσχα, ήταν 1983, επισκέφθηκα το Άγιο Όρος, με σκοπό να μιλήσω με έναν Περουβιανό μοναχό τον…
Σ. Τον πατέρα Συμεών;
Β. Ναι, το π. Συμεών. Τότε ήταν στην Μονή Γρηγορίου και ήθελα να τον δω γιατί είχα ακούσει πως είχε πάει στις Ινδίες και είχε κάποτε ανάλογες αναζητήσεις. Να μη τα πολυλογώ, απέρριψε τις Ινδουιστικές απόψεις με επιχειρήματα. Εκεί στο Όρος εξομολογήθηκα συνειδητά για πρώτη φορά.
Επέστρεψα και πλέον είχα μεταστραφεί. Δεν χρειάζονται επανειλημμένες ενσαρκώσεις της ψυχής για να τελειωθεί. Σ’ αυτή τη ζωή γίνονται όλα. Κάθε φορά που εξομολογούμεθα, και μεταλαμβάνουμε των Αχράντων Μυστηρίων, αναγεννώμεθα και προχωρούμε προς την τελείωση. Για μένα λοιπόν μετενσάρκωση είναι η τακτική μετάνοια, η εξομολόγηση και η μετάληψη. Και όσο τακτικότερα γίνονται αυτά τόσο γρηγορότερα και ασφαλέστερα πλησιάζουμε τον Κύριό μας, ενώ οι Ινδουιστές προσμένουν πολλές ενσαρκώσεις για την ολοκλήρωση. Ένα άλλο που κατάλαβα τότε ήταν το ότι στην πίστη μας η θέωσή μας μπορεί να γίνει τώρα, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά, ενώ εκεί μια άλλη δύναμη μας πηγαίνει και όχι η προαίρεσή μας.
Πώς γνώρισα τον γέροντα Πορφύριο.
Για τον γέροντα είχα ακούσει από το 1981. Είχα επιθυμία να τον γνωρίσω χωρίς όμως να το κατορθώσω. Να φαντασθείτε ότι πολύ συχνά κατέβαινα στον Ωρωπό για βόλτα… Από το ’81 μέχρι το ’86 παρακολουθούσα βυζαντινή μουσική. Εκεί γνώρισα την γυναίκα μου Θ. και τη φίλη της Φ. το ’83 σε μία συζήτηση που κάναμε οι τρεις μας, τους έλεγα πως ο Ινδουϊσμός βλέπει το θέμα του γάμου και πως οι σύζυγοι πριν έρθουν σε επαφή πρέπει να προσεύχονται, να βλέπει ο ένας τον άλλο σαν μορφή του Θεού, να υπάρχει αλληλοσεβασμός κ.λ.π. Τότε είπα της φίλης μας Φ. πως υπάρχει ένας γέροντας με χαρίσματα και θα ήθελα να τον γνωρίσω. Προς μεγάλη μου χαρά και έκπληξη μου είπαν ότι τον γνωρίζουν και θα φροντίσουν. Αρκετό καιρό αργότερα η φίλη μας Φ. μου είπε ότι ο γέροντας της είπε να πάω.
Στο γέροντα μπροστά στεκόμουν με φόβο Θεού γιατί δεν τον έβλεπα σαν άνθρωπο, αλλά σαν σκεύος Αγίου Πνεύματος και πάντα ήμουν συνεσταλμένος, και έτοιμος να δεχθώ ό,τι μου έλεγε. Είχα τη διάθεση να κάνω υπακοή.
Εκεί ο γέροντας θυμάμαι με ρώτησε τι είναι ο άνθρωπος κι εγώ απάντησα ότι είναι τρισυπόστατος. Έτσι γράφανε τα βιβλία των ανατολικών θρησκειών. Δεν μου απάντησε. Μετά με ρώτησε αν είμαι παντρεμένος.
Διδάσκει χωρίς πολλά λόγια.
Β. Ο Γέροντας δεν με δίδαμε με πολλά λόγια. Δεν μπορώ λοιπόν να σας αναπτύξω με λεπτομέρειες. Εκείνο που μπορώ να σας πω είναι ότι με άλλαξε η ελάχιστη παρουσία μου κοντά του, γιατί εγώ δεν έμεινα όπως ίσως άλλοι πολλές ώρες δίπλα του. Με βεβαιότητα όμως σας λέγω ότι μου πέρασε το μήνυμά του και μπορώ να νιώθω, αν όχι να αναπτύξω με λόγια πολλά, τι είναι αυτό ου ήθελε ο γέροντας από τους ανθρώπους όσον αφορά την συμπεριφορά, την διαπαιδαγώγηση και κάποια θεολογικά ζητήματα. Όλα αυτά μου τα πέρασε μυστικά και διακριτικά. Μιλούσε και η σιωπή του.
Σ. Αυτό είναι σημαντικό και αποδεικνύει κάτι που έλεγε ο γέροντας πολλές φορές. Ότι δεν είναι τα λόγια που επιδρούν, αλλά κάτι άλλο. Τα ίδια λόγια, έλεγε, μπορεί να σου τα πει ένας και να μην καταλάβεις τίποτε, και να σου τα πει άλλος και να τα καταλάβεις όλα, διότι τα συνοδεύει κάτι, η ψυχή του, ας πούμε, το Πνεύμα Θεού.
Β. Ναι. Λοιπόν θυμάμαι ότι του άρεσε πολύ που πήγαινα στη βυζαντινή μουσική. Δεν μου το είπε, αλλά όποτε με έβλεπε να κρατώ το Αναστασιματάρι χαιρόταν πολύ.
Κάποτε τον ρώτησα για την μέση μου που με πονούσε. Εκείνος μου είπε: «Ναι, είναι ο τέταρτος και πέμπτος οσφυϊκός σπόνδυλος. Έχεις πρόβλημα εκεί, αλλά έχεις και παραπάνω. Έχεις και στον όγδοο, ένατο και δέκατο θωρακικό σπόνδυλο. Τα βλέπω εγώ όλα. Πώς νομίζεις ότι δρα αυτό;». Εγώ κατ’ ευθείαν του είπα ότι γίνεται με την χάρη του αγίου Πνεύματος. Η προπαιδεία μου στα ανατολικά θρησκεύματα με είχε εξοικειώσει με τα υπερφυσικά, θεωρητικά βέβαια και συγκεχυμένα. Εδώ είχα μπροστά μου την εφαρμογή και την απόδειξη. Εκείνη την εποχή δεν είχα πρόβλημα με τους θωρακικούς σπονδύλους που μου ανέφερε. Το πρόβλημα παρουσιάστηκε μετά ένα χρόνο.
Μέσα σε όλες τις δραστηριότητές μου και τις αναζητήσεις μου πέρασα και από μία πολύ γνωστή μυστική και μυστικιστική οργάνωση. Δεν στάθηκα όμως. Το χέρι του Θεού με τραβούσε όπως συνέβη και με την Γιόγκα. Έ, πέρασα και από κει πέρα, αλλά είδα και απήλθα όπως λένε. Ένιωθα ότι δεν ήταν αυτό που ζητούσα.
Σ. Δεν άξιζε τίποτε… μάλλον σύγχυση έφερνε.
Β. Μπερδεμένα πράγματα. Σκοτάδι. Το καταπληκτικό είναι πως ενώ εγώ το είχα εξομολογηθεί σε κείνον, πριν παντρευτώ μου τηλεφώνησε και μου είπε. «Ήσουνα και εκεί και δεν μου το είπες». Του λέω: «Γέροντα σας το είπα». «Δεν μου το είπες». «Καλά γέροντα, ήμουνα». Μου τηλεφώνησε να μου το πει, ενώ το είχα εξομολογηθεί. Δεν το κατάλαβα αυτό.
Σ. Ίσως να έλειπε η συναίσθησις της σοβαρότητος της υποθέσεως.2
Παντρεύτηκες;
Β. Ο γέροντας λοιπόν, μετά από μερικές επισκέψεις και ενώ εγώ αναζητούσα μυστικές γνώσεις και εμπειρίες, μου λέει: «Παντρεύτηκες;» και επέμενε πολύ στο θέμα αυτό. Μου λέει πάλι: «Αν δεν παντρευτείς τώρα, θα φθάσεις πενηνταπέντε χρονών και θα πάρεις μια όποια νάναι… και δεν θα περάσεις καλά. Ποιες έχεις υπ’ όψιν σου;». Και εγώ άρχισα να το λέω «Αυτήν, εκείνη, την άλλη και την άλλη». Ε, ο νους μου όμως και η καρδιά μου ήταν στην Θ. Όμως με τα πρότυπα που μεγαλώνουμε, λίγο βλέπουμε τον άνθρωπο και περισσότερο τα άλλα, τα γύρω – γύρω. Εκείνα τα γύρω – γύρω ήταν που δεν με άφηναν τελευταία να πάρω την απόφαση. Σ’ αυτό το σημείο επέδρασε σημαντικά ο γέροντας. Και δεν μου είπε «την Θ», αλλά «Τούτη καλή μου φαίνεται… θα σε βοηθήσει». Και με άφησε, δεν μου είπε τίποτ’ άλλο.
Μετά από αυτήν τη συζήτηση, όποτε πήγαινα να τον δω δεν απαντούσε στα ερωτήματά μου, παρά μόνο μου έλεγε. «Παντρεύτηκες;». Σαν να μου έλεγε τούτο είναι το πρώτο που πρέπει να κάνεις κι άστα τα άλλα.
Εξομολογήθηκα τα πάντα και καθαρίστηκα. Μου δίδαξε πώς να κάνω τον σταυρό μου, γιατί τον έκανα σαν να παίζω μπουζούκι. Μ’ έβαλε να κάνω και μετάνοιες. Έπεσα σαν σακκί κάτω και μου είπε: «Θα πας στην Θ. να σε μάθει». Εγώ είχα τότε μεγαλύτερη οικειότητα με την φίλη μας Φ. Λέω: «Θα πάω στην Φ.». «Όχι, στην Θ. θα πας». Εν πάση περιπτώσει με έμαθε κι αυτό και μ’ έβαλε σε μία ζωή χριστιανική. Μου είπε να πηγαίνω σε ομιλίες, στην εκκλησία, να διαβάζω πολλά ορθόδοξα βιβλία.
Είχα πολλές δυσκολίες να αποφασίσω τον γάμο. Ένα διάστημα μάλιστα μερικών μηνών ούτε που το σκεπτόμουν με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Έβλεπα το αδιέξοδο και στην προσευχή μου ζητούσα «Θεέ μου! Εγώ δειλός και αναποφάσιστος είμαι, δείξε μου εσύ ποια είναι η κατάλληλη για μένα, που θα με βοηθήσει ψυχικά, και φέρτη μου έτοιμη. Πραγματικά γύρισα από το Άγιον Όρος τον Οκτώβρη του ’85 και λίγες μέρες μετά έμεινα στο κρεββάτι από τη μέση μου. Άρχισαν τα τηλέφωνα με την Θ. και μέσω του τηλεφώνου της έκανα την πρόταση. Η δυσκολία μου όμως ήταν τόσο μεγάλη που αμέσως της έβαλα την αμφιβολία: «Θα δούμε όμως».
Στον π. Παΐσιο.
Στο Όρος πήγα να προσευχηθώ και να αποφασίσω τι θα κάνω. Θα παντρευτώ και ποια, ή θα γίνω μοναχός. Εδώ θα αναφέρω κάτι από έναν άλλο μεγάλο και διορατικό γέροντα, τον πατέρα Παΐσιο. Πριν τον επισκεφθώ και κατά την διαδρομή προς το κελλί του με ένα φίλο, τότε λαϊκό και τώρα μοναχό, σκεπτόμουν: «σκέψου να μου πει να γίνω υποτακτικός του, ε, τότε θα τα αφήσω όλα και θα μείνω». Φθάσαμε, τον είδαμε και μιλήσαμε. Τον λογισμό μου τον είχα τελείως ξεχάσει και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε όταν λέει του φίλου μου «Εσύ φύγε, αυτόν (δηλ. εμένα) άστον, θα τον κρατήσω εδώ κοντά μου».3 Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη. Η σκέψη μου έγινε αντιληπτή και βέβαια προτων ευθυνών μου. Δεν είπα τίποτα, κατάπια την γλώσσα μου και φύγαμε. Άρα η απάντηση στο ένα ερώτημα μου δόθηκε. Τέρμα η σκέψη για μοναχός. Σύντομα μου δόθηκε και η απάντηση στο άλλο. Είχα προγραμματίσει να μείνω 10 ημέρες στο Όρος. Ο νους μου όμως ήταν συνέχεια κοντά στην Θ. Σε λιγότερο λοιπόν από μία εβδομάδα επέστρεψα και ακολούθησε η πρόταση γάμου όπως σας είπα παραπάνω. Ήταν 25 προς 26 Οκτωβρίου του ’85.
Νικήσαμε;
Κάναμε βέρες και στις 8 Δεκεμβρίου πήγαμε να μας τις περάσει ο γέροντας και να μας ευλογήσει. Την στιγμή εκείνη ένιωσα δυνατός και υπερηφανεύτηκα. Λέω του γέροντα «Γέροντα τον νικήσαμε». Μου λέει «Ποιόν». Λέω «Τον αντικείμενο». Και μου κάνει: «Σσσστ ευλογημένε». Το βράδυ κατάλαβα τι εννοούσε όταν δέχτηκα την επίθεσή του. Άλλο ένα μάθημα. Ο αντικείμενος είναι παρών, υπαρκτός και αλλοίμονο αν υπερηφανευτούμε. Ο γέροντας τόβλεπε.
Για να ξεπεράσω την δυσκολία της ανακοίνωσης του γεγονότος στους γονείς μου, μου είπε να το πω χωρίς περιφράσεις. Προσευχήθηκα λοιπόν, κοινώνησα και τους το είπα. «Αρραβωνιάστηκα και σε ένα μήνα παντρεύομαι».
Η αγάπη που νιώθαμε να μας δίνει ο γέροντας ήταν αυτή που μας έσωζε, γιατί παραδινόμαστε στην κρίση του και τις σωστικές συμβουλές του. Τη δυσκολία που είχα με τον γάμο με βοήθησε να την ξεπεράσω. Δεν ήταν ανώδυνο, αλλά το πετύχαμε. Του έκανα απόλυτη υπακοή. Η απόφαση έπρεπε να είναι γρήγορη. Καθυστερήσεις του τύπου να ετοιμαστεί πρώτα το σπίτι, τα έπιπλα κ.λ.π., μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι εις βάρος της ηρεμίας των μελλονύμφων. Μπορεί να πληγωθούν οι σχέσεις τους να τραυματιστούν πριν ακόμα τελεστεί ο γάμος. Ακόμη και όταν είχαμε ορίσει τον γάμο δεν μας επέτρεπε τις συχνές εξόδους. Θυμάμαι πως κάποιο βράδυ μου τηλεφώνησε και μου είπε από τους μύθους του Αισώπου την ιστορία του άρρωστου λιονταριού και της αλεπούς. Αξίζει να σας τη διηγηθώ όπως ο γέροντα με την γλυκειά του φωνή μου την διηγήθηκε από το τηλέφωνο. «Ένα γέρικο λιοντάρι που δεν μπορούσε να κυνηγήσει σκέφθηκε να μπει σε μία σπηλιά και να κάνει το άρρωστο. Όταν πλησίαζε κανένα ζώο τόπιανε και τότρωγε. Ήρθε και η πονηρή αλεπού, στάθηκε μπροστά στη σπηλιά, αλλά δεν μπήκε μέσα. Όταν την φώναξε το λιοντάρι να μπει να το επισκεφθεί εκείνη είπε: Θα ερχόμουν λιοντάρι μου, αλλά βλέπω από τα χνάρια πως όσα ζωάκια μπήκαν στη σπηλιά κανένα δεν ξαναβγήκε». Κατάλαβα τον μύθο και χωρίς δεύτερη κουβέντα δεν ξανασυναντήθηκα με την Θ.
Νοερά παρών στο γάμο.
Στο μυστήριο του γάμου που έγινε στις 25 Ιανουαρίου, η παρουσία του ήταν πολύ έντονη. Η συγκίνησή μας ήταν διαρκής. Την περισσότερη ώρα ήμασταν δακρυσμένοι, αλλά οι γονείς μου πίστευαν πως στενοχωρούμαι και δακρύζω. Εγώ όμως ήμουν ευτυχισμένος και ένιωθα την παρουσία του γέροντα που αποδεδειγμένα ήταν παρών. Την ώρα του γάμου, στο μοναστήρι τους έκανε περιγραφή του μυστηρίου. Την επομένη του γάμου μας τον επισκεφθήκαμε στο μοναστήρι και μας είπε: «Σας έβλεπα, σας έβλεπα και σας ένιωσα τόσο πολύ κοντά, που με άλλους δεν είχα νιώσει. Μόνο στο γάμο της Φ. ένιωσα ίδια». Αργότερα δε, μάθαμε πως μιλώντας με τον Ιερέα που συνιερουργούσε στο μυστήριο, έκανε σχόλια για κάποιες παλιές ευχές που προστέθηκαν και διαβάστηκαν την ώρα του μυστηρίου.
Συμβουλές για την έγγαμη ζωή.
Β. Οι συμβουλές που μας έδωσε την επομένη του γάμου μας ήταν οι εξής: Μην την καταπιέζεις, μη προσπαθήσεις να της πάρεις τον αέρα, να την βοηθάς, να κοινωνάτε κάθε δεύτερη Κυριακή. Όταν ο ένας έχει επιθυμία για τον άλλο να μη του το αρνείται ο άλλος, αλλά πρόθυμα να δέχεται, γιατί το σώμα σας ανήκει στον άλλον. Αν είναι να κοινωνήσετε την Κυριακή να έρχεστε σε επαφή μέχρι και την Πέμπτη. Να κάνετε την ευχή και όταν λέτε «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με», να σκέπτεστε τον άλλον. Έτσι θα φθάσετε στο σημείο να νιώθετε ζωντανά την παρουσία του άλλου δίπλα σας, όσο μακριά και αν βρίσκεται αυτός. Όταν ενώνεστε να ολοκληρώνεται η ένωσή σας, να αφιερώνετε στο Θεό την πράξη σας με την ευχή…
Σ. Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που είπατε και ελπίζω να θυμηθείτε και άλλα.
Μετά την κοίμησή του.
Β. Θα ήθελα να πω κάτι που συνέβη κατά την κοίμησή του. Η είδηση της κοίμησής του έπεσε σαν κεραυνός. Χάσαμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Απελπιστήκαμε προς στιγμή, αγκαλιαστήκαμε και κλαίγοντας λέγαμε «Γέροντα! Γέροντα μη μας εγκαταλείπεις. Αν μας ακούς μη μας εγκαταλείπεις Γέροντα». Λοιπόν εκείνη ακριβώς την στιγμή χωρίς καθυστέρηση δευτερολέπτου και ενώ ήμαστε αγκαλιασμένοι, η λύπη και η απελπισία άρχισαν να μας εγκαταλείπουν. Νιώσαμε μια ευφορία, μια γαλήνη στην καρδιά μας και μια ανείπωτη χαρά. Αυτή η κατάσταση κράτησε τρεις μέρες. ήμασταν μειλίχιοι, ηρεμότατοι, χαρούμενοι, με τα παιδιά μας υπομονετικοί. Θυμάμαι εκείνο το τριήμερο και λέω. «Μα εμείς ήμασταν αυτοί;». Η παρουσία του ήταν σαφώς κοντά μας, όπως πιστεύω ότι ήταν και με όσους τον επικαλέστηκαν. Μετά την κοίμησή του όταν ερχόμασταν στο κελλάκι του, ευωδίαζε. Στο μνημόσυνο δε των σαράντα ευωδίαζε μέχρι έξω. Αυτό το αισθάνθηκαν πολλοί.
Για την ανωνυμία.
Β. Αυτά είχαμε να πούμε. Θέλουμε δε να δηλώσουμε ότι κρατήσαμε την ανωνυμία μας για τους εξής λόγους. Πρώτον γιατί αναφέρονται πράγματα για τα παιδιά μας που επειδή τώρα είναι μικρά δεν θα θέλαμε να γνωρίζουν. Δεύτερον διότι δεν θα θέλαμε να πέσουμε στην υπερηφάνεια ότι γνωρίσαμε τον γέροντα. Αυτό μάλλον πρέπει να μας τοποθετήσει ενώπιον των ευθυνών μας. Τρίτον διότι αυτά που αναφέρουμε δεν έχει σημασία σε ποιον συνέβησαν αλλά ότι συνέβησαν. Παρεμφερή δε γεγονότα μπορεί να συνέβησαν και σε άλλους. Σε όσους γνωρίζουν τα γεγονότα και καταλάβουν από την αφήγηση ποιοι είμαστε, λέμε ότι παρ’ ότι η συζήτηση αυτή πήρε την μορφή δημόσιας εξομολόγησης, αυτό δεν μας ενοχλεί. Όλοι γνωρίζουν ότι τα πράτα χριστιανικά χρόνια η εξομολόγηση γινόταν δημόσια. Αν κάτι από όσα είπαμε ενόχλησε, λέμε ότι έχουν χωνευτεί στο πυρ της εξομολόγησης και της μετανοίας και πλέον δεν είναι δικά μας. Από τους λόγους μας ίσως ωφεληθούν και άλλοι, να γνωρίζουν όμως οι αναγνώστες ότι όσες συμβουλές μας έδωσε ο γέροντας αφορούν αποκλειστικά και μόνο εμάς.
Να έχουμε την ευχή του και να μεσιτεύει στον Κύριο για μας.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.
1. Σημ. του εκδότου: Πρόκειται για ένα ξύλινο καφάσι φρούτων που τοποθετήσαμε πρόχειρα μπροστά στο κρεββάτι του γέροντα για να ακουμπάει τα πόδια του, όταν ήταν καθιστός στο κρεββάτι του. Είναι ακόμη εκεί.
2. Σημ. του εκδότου: Το να πεις κάτι στον πνευματικό δεν σημαίνει και ότι το εξομολογήθηκες με την πνευματική έννοια της εξομολογήσεως. Εξομολόγηση είναι η βαθειά και επώδυνη μετάνοια. Όταν, λοιπόν, αναφέρεις κάτι ανώδυνα ή και με υπερηφάνεια, χωρίς βαθειά μετάνοια, χωρίς συναίσθηση ότι είναι αμαρτία απέναντι στο Θεό, δεν το εξομολογείσαι. Δες και το περιστατικό που αναφέρει η Κλίμαξ στο Δ. Λόγο παρ. 14-15.
3. Σημ. του επιμελητού της εκδόσεως: Είναι φανερό ότι ο π. Παΐσιος μίλησε χαριτολογώντας, όπως συνήθιζε.

Από το βιβλίο: Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου. Αθήναι, Σεπτέμβριος 2009.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Θαυμαστά γεγονότα, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.