Ἔνας εὐλαβής νέος ἀπό τήν Ἀθήνα, ἀπό πλούσια οἰκογένεια, εἶχε χάσει τήν μητέρα του ἀπό βαριά ἀρρώστια καί ὅλως ξαφνικά πέθανε καί ὁ πατέρας του μετά ἀπό λίγο διάστημα. Ὁ θάνατος τῶν γονιῶν του τόν συγκλόνισε πολύ, καί αὐτό ἔγινε αἰτία νά φιλοσοφήση τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου. Μοιράζει λοιπόν ὅλη του τήν περιουσία στούς φτωχούς, ἀφήνει τό μεγάλο του ἐμπορικό κατάστημα στους ὑπαλλήλους του καί ἔρχεται στό Ἅγιον Ὄρος.
Περνώντας ἀπό τήν Νέα Σκήτη, γνώρισε τόν Παπα-Νεόφυτο πού ἔμενε στήν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὅπου φιλοξενήθηκε καί ἐξομολογήθηκε. Ὁ Παπα-Νεόφυτος τοῦ διηγήθηκε πολλά γιά τούς Ἀσκητάς, καί ἄναψε πολύ ὁ θεῖος του πόθος, ὅταν ἄκουσε γιά τούς Ἀναχωρητάς στήν κορυφή τοῦ Ἄθωνα. Ζήτησε μετά εὐλογία ἀπό τόν Παπα-Νεόφυτο νά τόν δεχθῆ στήν Συνοδία του, νά καρῆ Μοναχός, καί μετά νά τοῦ δώση εὐλογία νά ἀσκητέψη ψηλά στόν Ἄθωνα. Ὁ Παπα-Νεόφυτος, ἔπειδή τόν εἶδε πολύ ταπεινό καί εὐλαβή, τόν δέχθηκε, ἀλλά τόν κράτησε μέ τά λαϊκά καί τόν προετοίμαζε πνευματικά, ἀθόρυβα, πέντε χρόνια, χωρίς νά γνωρίζουν οἱ ἄλλοι τόν ἱερό σκοπό τοῦ νέου, ὁ ὁποῖος ἀπέφευγε ἀκόμη καί τίς συναντήσεις μέ τούς Πατέρες τῆς Σκήτης. Ἀφοῦ λοιπόν ἐκπαιδεύτηκε πνευματικά πέντε χρόνια, τόν ἔκανε Μοναχό ὁ Γέροντας, τόν ὀνόμασε Σεραφείμ καί τοῦ ἔδωσε τήν εὐχή του νά ἀσκητέψη ψηλά στόν Ἄθωνα, χωρίς νά βλέπη ἄνθρωπο.
Μετά ἀπό τρία χρόνια ἦρθε μιά φορά, ὅπως μοῦ διηγήθηκε ὁ Παπα-Διονύσιος, ὁ παραδελφός του, καί τούς διηγόταν τούς πειρασμούς πού συνήντησε στίς ἀρχές, πῶς τόν ἀπειλοῦσαν οἱ δαίμονες συνέχεια. Μιά νύχτα μάλιστα τοῦ πέταξαν μιά παλιά λαμαρίνα, πού εἶχε μπροστά ἀπό τήν σπηλιά του, γιά νά ἐμποδίζη λίγο τόν πολύ ἀέρα καί τήν βροχή. Ὁ Πατήρ Σεραφείμ ὄχι μόνο δέν ταράχτηκε, ἀλλά χαμογελώντας εἶπε στούς δαίμονες:
-Θεός συγχωρέσοι! καλά κάνατε γιατί ἐγώ εἶχα ἀσχημύνει τήν σπηλιά μέ τήν λαμαρίνα πού ἔβαλα.
Εἶχε ἐμφανισθῆ ἄλλη μιά φορά μετά ἀπό πέντε χρόνια ὁ Πατήρ Σεραφείμ, καί ὁ Παπα-Νεόφυτος τοῦ ε ἶχε δώσε ἕνα Ἀρτοφόριο μέ Ἅγιον Ἄρτον, καί ἔφυγε πάλι γιά τήν κορυφή τοῦ Ἄθωνα καί δέν ξαναφάνηκε πιά.
Ὁ πατήρ Σεραφείμ ἔγινε Ἅγγελος «Σεραφείμ»! Πῶς νά μή πετάξη, ἀφοῦ ὅλα τά πέταξε γιά τόν Χριστό! Τήν εὐχή του νά ἔχουμε. Ἀμήν.
Από το βιβλίο: Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, του Οσίου Παισίου του Αγιορείτου. Έκδοσις Ιερόν γυναικείον Ησυχαστήριον Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1998
Η/Υ επιμέλεια Καταιρίνα Κατσούρη.
