Απ’ όλα τα θαυμαστά που υπάρχουν στον βίο και την ανάληψη του Προφήτη Ηλία, εμένα αυτό με συγκινεί, η «πνοή αύρας λεπτής». Έχουμε πολλά για τα οποία του είμαστε ευγνώμονες, κι ίσως στο μέλλον να υπάρξουν κι άλλα, μιας και το τελευταίο κεφάλαιο δεν έχει γραφεί ακόμη. Όμως εγώ έτσι τον σκέπτομαι, μ’ αυτήν την φράση τον έχω ταυτίσει, γι’ αυτήν τον ευγνωμονώ. Που μου είπε πώς είναι ο Θεός. Δεν είναι θύελλα ο Θεός, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Δεν είναι σεισμός, να τρέμει η γη, να γκρεμίζει τα πάντα. Δεν είναι ο Δίας με τους κεραυνούς, δεν είναι ο Ποσειδώνας με την τρίαινα, Άρτεμις με τα βέλη, Αθηνά με το δόρυ. Να που και στην Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι τιμωρητικός ο Θεός, αλλά παιδαγωγικός. Αν ήταν, θα ήταν μόνον έτσι.
Αλλά είναι «πνοή αύρας λεπτής». Τρυφερός, παρηγορητικός, ενθαρρυντικός, προστατευτικός. Μ’ ένα ζεστό καρβέλι κι ένα κανάτι δροσερό νερό. Μ’ έναν άγγελο στο κατόπι. Για ποιόν; Για τον πονεμένο, τον αδικημένο, τον κατατρεγμένο, τον αποθαρρυμένο. Γι’ αυτόν που τον κυνηγούν οι αλαζονικές εξουσίες του κόσμου τούτου, που τον στριμώχνουν μέχρι που να μην βλέπει διέξοδο. Γι’ αυτόν που αγαπάει τον Θεό και του λείπει. Γι’ αυτόν που χάνει την δύναμή του, ακόμη και την πίστη του καμμιά φορά, αλλά ποτέ την αγάπη του.
Έρχεται σαν πνοή αύρας λεπτής, και ψιθυρίζει: Σίμων Ιωνά, αγαπάς με; Εγώ είμαι εδώ για σένα αν μ’ αγαπάς…
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.
