Πηγαίναμε για τη Φλώρινα. Νυχτώσαμε σε κάποιο τουρκικό χωριό και αφού εξασφαλίσαμε τους αιχμαλώτους που συνοδεύαμε, τρεις – τέσσερεις στρατιώτες, ελεύθεροι υπηρεσίας, χτυπήσαμε σε ένα σπίτι.
Έπειτα από πολλούς κόπους η θύρα άνοιξε και μια γριά Τούρκισσα παρουσιάστηκε. Μόλις μας είδε, άρχισε να φωνάζη, να κλαίη, να μας παρακαλή. Μάταια την βεβαιώναμε πως δεν έχει τίποτε να φοβηθή.
Έξαφνα πάνω από κάποιο παράθυρο, στο βάθος της αυλής, διακρίναμε κάποια άλλη χανούμισσα, νέα, με σκεπασμένο το πρόσωπο. Ζητήσαμε ένα μέρος να μείνωμε˙ και αυτή με φωνή τρεμουλιαστή από το φόβο της κάτι είπε στη γριά και μας οδήγησε μέσα στο σπίτι. Εκεί βρήκαμε τη νέα με σκεπασμένο πάντα το πρόσωπο. Έτρεμαν τόσο πολύ τα χέρια της, που κάποιος από μας της πήρε το φως που κρατούσε, για να μην της πέση. Έκλαιγε και αυτή. Προσπαθήσαμε να την βεβαιώσωμε ότι δεν είχε να φοβηθή το παραμικρό.
Και εκείνη τότε σιωπηλή μας άνοιξε μια θύρα και μας έδειξε να περάσωμε.
Ήταν μιας πρώτης τάξεως τουρκική σάλα. Δεν θέλαμε να λερώσωμε με τα λασπωμένα ρούχα μας τα ωραία διβάνια και ζητήσαμε ένα άλλο πιο μέτριο κατάλυμα. Σιωπηλή η νεαρή Τούρκισσα μας οδήγησε σ’ ένα άλλο δωμάτιο, όπου κοιμηθήκαμε.
Το πρωί μας έφεραν ένα πλουσιότατο πρόγευμα, μα δεν το αγγίξαμε. Φοβόμασταν μήπως μας δηλητηρίαζαν. Φοβάται ο Γιάννης ο θεριό και το θεριό το Γιάννη, που λέει και η παροιμία.
Φύγαμε και μόνον όταν αποχαιρετήσαμε ευχαριστώντας για τη φιλοξενία, η Τούρκισσα γέλασε με ανακούφιση και μας ευχήθηκε κατευόδιο.
«Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος» Ν. Σπανδωνής (Διασκευή)
Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.
Εν Αθήναις 1964
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
