Ο αδελφός αυτού του μοναχού Βαλεντινιανού, που μνημόνευσα παραπάνω,1 ήταν λαϊκός, αλλά θεοσεβής. Αυτός συνήθιζε κάθε χρόνο να έρχεται από τον τόπο του μέχρι το μοναστήρι νηστικός, για να πάρει την ευχή του δούλου του Θεού και να δει τον αδελφό του. Κάποια λοιπόν μέρα, ενώ έκανε τον δρόμο για το μοναστήρι, ένας άλλος οδοιπόρος τον έφτασε και συνοδοιπορούσαν, ο οποίος κουβαλούσε τροφές για να τρώει στην διαδρομή. Όταν πέρασε η ώρα και ήταν πια αργά, είπε: «Έλα, αδελφέ, ας λάβουμε φαγητό, να μην ατονήσουμε στο δρόμο». Εκείνος του απάντησε: «Να λείπει, αδελφέ, δεν το κάνω αυτό, γιατί έχω τυπικό πάντοτε να πηγαίνω στον ευσεβή πατέρα Βενέδικτο νηστικός». Σαν πήρε αυτή την απάντηση, ο συνοδοιπόρος του προσωρινά έμεινε σιωπηλός.
Όμως όταν αργότερα διένυσαν κάποιο μικρό διάστημα της διαδρομής, ξανά τον παρακίνησε να φάνε. Αυτός, αποφασισμένος να φθάσει νηστικός, δεν θέλησε να συγκατατεθεί. Σιώπησε αυτός που τον προσκαλούσε να φάνε και συμφώνησε να οδεύσει κι αυτός μαζί του νηστικός ακόμα λίγο. Κι όταν πια και η πορεία γινόταν μακριά και η περασμένη ώρα άρχισε να τους κουράζει στο περπάτημά τους, βρήκαν πάνω στη διαδρομή ένα λιβάδι με πηγή και όσα μπορούσαν να φανούν τερπνά για αναψυχή του σώματος. Τότε λέει ο συνοδοιπόρος: «Να νερό, να λιβάδι, να τόπος ευάρεστος, στον οποίο μπορούμε να αναψυχθούμε και λίγο να ησυχάσουμε, για να έχουμε μετά δυνάμεις να τελειώσουμε το δρόμο μας χωρίς ταλαιπωρίες». Καθώς και τα λόγια χάιδεψαν τα αυτιά και ο τόπος τα μάτια, πείσθηκε με αυτή την τρίτη παραίνεση, συγκατατέθηκε και έφαγε.
Βραδιάζοντας έφθασε στο μοναστήρι. Παρουσιάσθηκε στον ευσεβή πατέρα Βενέδικτο και ζήτησε την ευχή του. Αλλά αμέσως ο άγιος άνδρας τον μάλωσε για αυτό που έκανε στο δρόμο, λέγοντας: «Τι είναι, αδελφέ; Ο πονηρός εχθρός, που σου μίλησε δια του συνοδοιπόρου σου, μια φορά δεν μπόρεσε να σε πείσει, δεύτερη φορά δεν μπόρεσε, την Τρίτη σε έπεισε και σε νίκησε σ’ αυτό που ήθελε». Τότε εκείνος αναγνωρίζοντας το σφάλμα του αδύνατου νου του, κυλίστηκε στα πόδια του και άρχισε να κλαίει το πταίσμα του και να κοκκινίζει, ακόμη περισσότερο καθόσον κατάλαβε πως, αν και μακριά, επλημμέλησε μπροστά στα μάτια του πατρός Βενεδίκτου.
ΠΕΤΡΟΣ. Εγώ βλέπω πως μέσα στο στήθος του αγίου ανδρός υπήρχε το πνεύμα του Ελισαίου, ο οποίος υπήρξε παρών στον απόντα μαθητή του.2
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. Για την ώρα, Πέτρε, καλύτερα μη λες τίποτα, μέχρις ότου μάθεις και άλλα ακόμα μεγαλύτερα.
Υποσημειώσεις.
1. Βλ. Πρόλογος 2.
2. Βασιλειών Δ’ 5, 25-26. Είναι η περίπτωση του ψεύδους χάριν φιλαργυρίας το Γιεζί, ο οποίος τιμωρήθηκε με λέπρα.
Από το βιβλίο: Βίοι αγνώστων Ασκητών: Αγίου Γρηγορίου, Πάπα Ρώμης, του επικαλουμένου Διαλόγου. Εισαγωγή-μετάφραση-σημειώσεις υπό Ιωάννου Ιερομ.
Εκδότης, Ιερά Σκήτη Αγίας Αννης – Αγιον Ορος. Ιούνιος 2020.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
