Αλήθεια, εάν ξέραμε το «γιατί» του πόνου θα υποφέραμε λιγότερο; Σαφέστατα κι όχι. Δεν πονάμε επειδή δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν αντέχουμε.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους ή κάποιο πολύ δικό τους άνθρωπο, κι είναι άνθρωποι πιστοί, της εκκλησίας κι όμως πονάνε. Και πονάνε όχι γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό ή στην Ανάσταση του Χριστού, αλλά γιατί τους λείπει ο άνθρωπος τους. Ο ίδιος ο Χριστός έκλαψε για τον φίλο του Λάζαρο ενώ ήξερε ότι θα τον Αναστήσει.
Άλλο η πίστη κι άλλο η απουσία. Η πίστη στον Θεό δεν καταργεί την ανθρωπινότητα μας. Εάν ξεχάσουμε να είμαστε άνθρωποι δεν θα φτάσουμε ποτέ στον Θεό. Η πίστη θα μας κρατήσει στις δύσκολες στιγμές ναι, αλλά μια πίστη που δεν ενοχοποιεί και δεν καταργεί την ανθρώπινη υπόσταση μας αλλά την μεταμορφώνει.
Ας σταματήσουμε να ενοχοποιούμε τους ανθρώπους, τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις άδειες και ορφανές αγκαλιές. Οι άνθρωποι πονάνε και κλαίνε όχι επειδή δεν πιστεύουν αλλά γιατί τους λείπει ο άνθρωπος τους. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Γιατί τόση ενοχοποίηση στα ανθρώπινα συναισθήματα, στον ανθρώπινο πόνο, στο ανθρώπινο «γιατί» που αγιάστηκε από τον Χριστό επάνω στον Γολγοθά «Θεέ μου, Θεέ μου ΓΙΑΤΙ με εγκατέλειψες…».
Δεν πονάει η έλλειψη ερμηνείας αλλά η απουσία του αγαπημένου μας. Δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνει το μυαλό αλλά ότι δεν αντέχει η καρδιά. Αισθανόμαστε κενό, όχι στο μυαλό αλλά στην καρδιά, στην ψυχή, στο κορμί. Η αγκαλιά μας είναι άδεια όχι ο νους μας.
Δώστε όσες καλές, έξυπνες και ωφέλιμες ερμηνείες θέλετε γι αυτό που συνέβη σε μια μάνα που έχασε το παιδί της ή μια γυναίκα που έχασε τον σύντροφο της, γενικότερα σε έναν άνθρωπο που περνάει μια σκληρή δοκιμασία, δεν θα τον αναπαύσετε, διότι ενώ πονάει η καρδιά του εσείς μιλάτε στο μυαλό του. Ενώ είναι άδεια η αγκαλιά του εσείς προσπαθείτε να γεμίσετε το νου του.
Γι’ αυτό όταν πονάει ένας φίλος μας, υποφέρει ο σύντροφος μας, πενθεί ένας δικός μας άνθρωπος, αφήστε τις έξυπνες εκ του ασφαλούς ρητορείες, τι είπε ο τάδε γέροντας ή τι διαβάσατε σε ένα ωραίο βιβλίο, αφήστε τις φλυαρίες που φανερώνουν το δικό σας άγχος κι απιστία, και προσευχηθείτε, αγκαλιάστε, γίνεται παρουσία και όχι νοητική φλυαρία. Θα έρθει και η στιγμή που το πένθος θα διαδεχθεί η ελπίδα, το φως και η πίστη. Όμως μέχρι τότε αγκαλιές και προσευχές.
Η αιώνια ζωή δεν διδάσκεται με ρητορείες αλλά με αγκαλιές, αγάπη και φως. Άλλωστε αυτό θα είναι η Βασιλεία του Θεού, μια μεγάλη αγκαλιά, μια μεγάλη επιστροφή στον κόλπο που μας Γέννησε. Επιστροφή στο Φως, Φως γεμάτο ειρήνη και χαρά.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
π. Λίβυος: 01 Σεπτεμβρίου 2022
