Ευλάβεια σέ όλα
Καί εδώ να προσέχετε• στον καναπέ ήταν κάτι στρωμένο με σταυρούς• δέν κάνει να καθώμαστε ούτε να πατάμε πάνω στους σταυρούς. Οι Εβραίοι βάζουν κάτω άπό τα παπούτσια σταυρούς. Πολλές φορές όχι μόνον άπ’ έξω αλλά καί μέσα άπό τά τακούνια καί τίς σόλες. Νά πληρώνης καί νά πατάς σταυρούς! Αυτοί άπό παλιά είχαν κάνει κουδουνίστρες πού είχαν άπό την μιά μεριά την Παναγία καί τόν Χριστό, καί άπό την άλλη τόν Καραγκιόζη. Σού λέει: «Τί Καραγκιόζης, τί Χριστός». Καί ο άλλος, ο καημένος, έβλεπε τόν Χριστό καί την Παναγία καί την αγόραζε γιά το παιδί του. Ερριχναν τά μωρά κάτω την κουδουνίστρα, την πατούσαν, την λέρωναν. Καί τώρα, μού είπαν, εκεί κάπου κοντά στην Κίνα οί Ρωμαιοκαθολικοί Ιεραπόστολοι φορούσαν κάτι μενταγιόν πού είχαν άπό μέσα τόν Χριστό καί άπ’ έξω τόν Βούδδα. η βάλτε άπό μέσα μόνον τόν Χριστό η όμολογηστε φανερά τόν Χριστό, αλλιώς δέν έρχεται η Χάρις τού θεού. Έδώ πάλι στην Ελλάδα μερικοί, χωρίς νά σκεφθούν, έβαλαν δυστυχώς την Παναγία σε γραμματόσημο, πού πετιέται καί πατιέται.
– Μπορεί, Γέροντα, ένας άνθρωπος νά έχη σέ μερικά πράγματα ευλάβεια καί σέ αλλά νά μην έχη;
– Όχι, άν έχη πραγματική ευλάβεια, θά έχη σέ όλα ευλάβεια. Μιά φορά φιλοξενεΐτο ένας παπάς στην Μονή Σταυρονικήτα καί στον Εξάψαλμο κατέβαζε το στασίδι καί καθόταν! «Πάτερ, τού λέω, Εξάψαλμο λένε». «Έτσι τον απολαμβάνω καλύτερα!», μου λέει. Σκέψου δηλαδή! Μετά από χρόνια ήρθε και μέ βρήκε. Πάνω στην συζήτηση μου είπε ότι έφτιαχνε χαρτοεικόνες και τις έδινε ευλογία. «Πώς κολλάς τις εικόνες;», τον ρωτάω. «Βάζω, μου λέει, κόλλα στό ξύλο, βάζω και τήν χαρτοεικόνα καί, όταν φτιάξω αρκετές, τίς στοιβιάζω και κάθομαι επάνω, γιά νά κολλήσουν καλά. Παίρνω καί ενα βιβλίο καί διαβάζω λίγη ώρα»! “Οταν το άκουσα, σηκώθηκαν οί τρίχες της κεφαλής μου! «Τί κάνεις; του λέω. Κάθεσαι επάνω στίς εικόνες, γιά νά κολλήσουν;». «Γιατί; δεν κάνει;», μου λέει.
Βλέπεις που φθάνουν σιγά-σιγά! Το κακό είναι πού η ανευλάβεια προχωράει• δεν σταματάει. ο άνθρωπος εξελίσσεται ή στό καλό ή στό κακό. Άπό που ξεκίνησε εκείνος καί που έφθασε! «Έτσι απολαμβάνω καλύτερα τον Εξάψαλμο», είπε τότε καί μετά έφθασε νά πή: «Έτσι καί οί εικόνες θά κολλήσουν καί εγώ θά διαβάσω». Τότε του φάνηκε παράξενο αυτό πού του είπα γιά τον Εξάψαλμο. Καί ήταν άλλοι Πατέρες γέροι καί στέκονταν όρθιοι. Ακουμπούσαν λίγο στό στασίδι καί δεν κουνιόνταν καθόλου. Άλλο νά είναι κουρασμένος κανείς, νά είναι άρρωστος, νά τρέμουν τά πόδια του καί νά κάθεται – δεν θά τον κρέμαση ο Χριστός – καί άλλο νά νομίζη ότι αυτό είναι το καλύτερο καί νά λέη: «Καθιστός απολαμβάνω καλύτερα». Αυτό πώς νά το δικαιολόγησης; η πνευματική ζωή δεν είναι απόλαυση. Αν πονάς, κάθησε• ο Χριστός δεν είναι τύραννος. Καί ο Άββάς Ισαάκ λέει: «Αν δεν μπορής όρθιος, κάθησε». Δεν λέει: «Αν μπορής, κάθησε»!
– Γέροντα, γιατί δεν καθόμαστε στον Εξάψαλμο;
– Γιατί συμβολίζει τήν Κρίση. Γι’ αυτό, όταν διαβάζεται ο Εξάψαλμος, καλά είναι ο νους να πηγαίνη στην ώρα της Κρίσεως. ο Εξάψαλμος έξι-έπτά λεπτά κρατά. Στην πρώτη στάση ούτε σταυρό δεν κάνουμε, γιατί ο Χριστός τώρα δεν θά ερθη γιά νά σταυρωθή, αλλά θά ερθη ώς Κριτής.
Τι ευλάβεια είχαν παλιά
– Γιατί, Γέροντα, στην εποχή μας είναι τόσο δυσεύρετη η ευλάβεια;
– Γιατί οί άνθρωποι έπαψαν νά ζουν πνευματικά. Τά ερμηνεύουν ολα μέ την κοσμική λογική καί διώχνουν τήν θεία Χάρη. Παλιά, τί ευλάβεια είχαν οί άνθρωποι! Έκει στην Αιτωλοακαρνανία κάτι γιαγιές πού είχαν πολλή απλότητα καί ευλάβεια, έπεφταν καί προσκυνούσαν τά μουλάρια της Ιεράς Μονής Προυσσου, όταν κατέβαιναν άπό τον Προυσσό γιά διακονία. «Αυτά είναι τά μουλαράκια τής Παναγίας!», έλεγαν, καί δώσ’ του μετάνοιες. Αν γιά τά μουλάρια τού Μοναστηριού τής Παναγίας έδειχναν τόση ευλάβεια, φαντάσου στην Παναγία πόση ευλάβεια είχαν!
– Γέροντα, τήν ευλάβεια πού είχαν οί Φαρασιώτες τους τήν είχε καλλιεργήσει ο Αγιος Αρσένιος;
– Τήν είχαν τήν ευλάβεια, τήν καλλιέργησε καί ο Άγιος. Είναι η παράδοση. ο γερο-Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου, ο ψάλτης τού ‘ Αγίου Αρσενίου, είχε πολλή ευλάβεια. Έκανε καί έκεϊ στην Κόνιτσα ψάλτης. Γέρος, ογδόντα χρονών καί παραπάνω, κατέβαινε κάθε μέρα, πρωί-πρωί, στην κάτω Κόνιτσα, κοντά μισή ώρα μέ τά πόδια, γιά νά πάη νά ψάλη στην Εκκλησία. «Έγώ είμαι σκυλί τού Χριστού», έλεγε. Καί τον χειμώνα μέ το κρύο, μέ τις παγωνιές, οί δρόμοι ήταν πολύ επικίνδυνοι. Έτρεχαν τά νερά άπό τις βρύσες στον κατήφορο καί πάγωναν καί έπρεπε νά βρής πού νά πατήσης, γιά νά μή γλιστρήσης. Καί εκείνος ολα τά αψηφούσε. Τέτοια ευλάβεια!
Μου έλεγαν οι γονείς μου οτι οι Φαρασιώτες στην πατρίδα είχαν μαζέψει χρήματα, για νά φτιάξουν Ναό εκεί στα Φάρασα. Ύστερα όμως ο Άγιος Αρσένιος ήθελε νά τά δώση στους φτωχούς, άφου είχαν Ναό. Πήγε ο ϊδιος ο Άγιος νά τά μοιράση στις φτωχές οικογένειες και οι καημένοι δεν τά έπαιρναν. Άπό τήν Εκκλησία νά πάρουν χρήματα! Άφου δέν τά έπαιρναν, αναγκάσθηκε νά τά στείλη μέ τόν πρόεδρο του χωριού στον δεσπότη, στην Καισαρεία. «Νά πάρης συνοδό γιά τόν δρόμο», του είπε ο “Αγιος. «Ή ευχή σου μου φθάνει», του είπε ο πρόεδρος καί έφυγε μόνος του. Όταν τά πήγε στον δεσπότη, εκείνος τόν ρώτησε: «Καλά, ο Χατζεφεντής τί σάς είπε νά κάνετε τά χρήματα;». «Νά τά δώσουμε στις φτωχές οικογένειες», του απάντησε ο πρόεδρος. «Καί γιατί δέν τόν ακούσατε;». «Δέν τά παίρνουν οί άνθρωποι, του είπε, γιατί είναι χρήματα της Εκκλησίας». Τελικά ο δεσπότης του τά έδωσε πίσω. Οί Φαρασιώτες, όταν θά έφευγαν άπό τά Φάρασα μέ τήν Ανταλλαγή, είπαν στον Άγιο Αρσένιο αυτά τά χρήματα νά τά πάρουν μαζί τους, γιά νά φτιάξουν Εκκλησία εδώ στην
Ελλάδα. Τότε ο Αγιος Αρσένιος τους είπε μέ κλάματα: «Στην Ελλάδα θά βρήτε πολλές Εκκλησίες, αλλά τήν πίστη πού υπάρχει εδώ δέν θά τήν βρήτε».
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
