Πόση ευλάβεια πρέπει νά έχουμε στις εικόνες! Ενας μοναχός ετοίμασε μιά εικόνα του Αγίου Νικολάου, γιά νά τήν δώση ευλογία σέ κάποιον. Τήν τύλιξε μέ καλό χαρτί καί τήν έβαλε σέ ένα ντουλάπι, μέχρι νά τήν δώση. Άλλα, χωρίς νά το προσέξη, την έβαλε ανάποδα. Σε λίγο άρχισε νά ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος. Κοίταζε ο μοναχός από ‘δώ-άπό ‘κεΐ, γιά νά δη από που ερχόταν αυτός ο κρότος. Που νά πάη ο νους του ότι ερχόταν άπό το ντουλάπι! ο κρότος συνέχιζε γιά αρκετή ώρα, «τάκ-τάκ-τάκ»• δεν τον άφηνε νά ήσυχάση. Τελικά, όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο κρότος έβγαινε άπό εκεί. Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε άπό τήν εικόνα. «Τί νά εχη η εικόνα; λέει• γιά νά δώ». Μόλις τήν ξετύλιξε, είδε πώς ήταν ανάποδα. Τήν έστησε όρθια καί αμέσως σταμάτησε ο κρότος.
Ό ευλαβής ιδιαίτερα εύλαβειται τις εικόνες. Καί οταν λέμε «εύλαβειται τις εικόνες», εννοούμε οτι εύλαβειται τό εικονιζόμενο πρόσωπο. Οταν εχη κανείς μιά φωτογραφία του πατέρα του, της μάνας του, τού παππού του, τής γιαγιάς του, του αδελφού του, δεν μπορεί νά τήν σχίση η νά τήν πατήση, πόσο μάλλον μιά εικόνα! Οι Ίεχωβάδες δεν έχουν εικόνες. Τήν τιμή πού αποδίδουμε στις εικόνες τήν θεωρούν ειδωλολατρία. Είπα σε έναν Ίεχωβά μιά φορά: «Έσεις δεν έχετε φωτογραφίες στά σπίτια σας;». «Έχουμε», μού λέει. «Έ, καλά, η μάνα, όταν τό παιδί της λείπη μακριά, δεν φιλάει τήν φωτογραφία τού παιδιού της;». «Τήν φιλάει», μού λέει. «Τό χαρτί φιλάει η τό παιδί της;». «Τό παιδί της», μού λέει. «Έ, όπως εκείνη, όταν φιλάη τήν φωτογραφία τού παιδιού της, τού λέω, φιλάει τό παιδί της καί οχι τό χαρτί, έτσι καί έμεις τον Χριστό φιλούμε• δεν φιλούμε τό χαρτί η τό σανίδι».
– Γέροντα, καί αν ενα σανίδι κάποτε είχε επάνω τήν εικόνα τού Χριστού, τής Παναγίας η κάποιου Αγίου καί έσβησαν τά χρώματα άπό τον καιρό, καί πάλι δεν πρέπει νά τό άσπαζώμαστε;
– Ναί, βέβαια! Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια καί θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες, παίρνει τά χρώματα άπό αυτές καί ζωγραφίζονται οί Άγιοι μέσα του. Οί Άγιοι χαίρονται, οταν ξεσηκώνονται από τα χαρτιά η από τά σανίδια και τυπώνωνται στις καρδιές των ανθρώπων. Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάη βοήθεια άπό τόν Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, με τόν ασπασμό πού κάνει με την καρδιά του, ρουφάει μέσα στην καρδιά του οχι μόνον την Χάρη του Χριστού, της Παναγίας ή τών Αγίων, αλλά καί τόν Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τόν Άγιο, καί τοποθετούνται πιά στό Τέμπλο του Ναου του. «Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος». Βλέπεις, καί κάθε Ακολουθία με τόν ασπασμό τών εικόνων αρχίζει και μέ τόν ασπασμό τελειώνει. Έάν το καταλάβαιναν αυτό οί άνθρωποι, πόση χαρά θά αισθάνονταν, πόση δύναμη θά έπαιρναν!
– Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σέ κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τά χείλη τών ασεβών, τών μη προσκυνούντων τήν εικόνα σου τήν σεπτήν»;
– Οταν κανείς δεν εχη ευλάβεια καί ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τά χείλη του; Καί ο ευλαβής, οταν ασπάζεται τις εικόνες, ευλαλα δέν είναι τά χείλη του; Είναι μερικοί πού, οταν προσκυνούν τήν εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα. Άλλοι ακουμπούν μόνον τά χείλη τους στην εικόνα, οταν τήν άσπάζωνται. Νά, έτσι. Ακούσατε τίποτε;
– Όχι.
– Έμ, τότε «άλαλα» είναι τά χείλη. Ένω ο ευλαβής ασπάζεται τήν εικόνα καί ο ασπασμός ακούγεται. Τότε τά χείλη είναι «εΰλαλα». Δέν είναι οτι καταριούνται, οταν λένε «άλαλα», αλλά εκείνα τά χείλη είναι άλαλα καί τά αλλά είναι εύλαλα. Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει νά ξεχειλίζη η καρδιά μας άπό αγάπη προς τόν Θεό και τους Αγίους και νά πέφτουμε νά τις προσκυνούμε και νά τις άσπαζώμαστε μέ πολλή ευλάβεια. Νά βλέπατε ενα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλοθέου, ο γέρο Σάββας, μέ πόση ευλάβεια, μέ πόση καρδιά ασπαζόταν τήν εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης! Σ’ αυτήν τήν εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες τήν ασπάζονταν στο ϊδιο σημείο, έχει σχηματισθή ένα γρομπαλάκι!
Η εικόνα πού αγιογραφείται μέ ευλάβεια, ρουφάει άπό τόν ευλαβή αγιογράφο τήν Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια. ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα πού φτιάχνει• γι’ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση. Μοΰ έλεγε ο Παπα-Τύχων: «Έγώ, παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω «Ό ευσχήμων Ιωσήφ, άπό του ξύλου καφελών…»». Έψαλλε καί έκλαιγε συνέχεια και τά δάκρυα του έπεφταν πάνω στην εικόνα. Μιά τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν-κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα τού Χριστού η της Παναγίας καί παίρνει παρηγοριά.
Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο πού ακούμπησε η εικόνα καί παίρνει Χάρη, καί άλλος μπορεί νά έχη τήν καλύτερη εικόνα, άλλα, επειδή δέν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. η ένας μπορεί νά βοηθηθή άπό έναν απλό σταυρό, καί άλλος νά μή βοηθηθή άπό τόν Τίμιο Σταυρό, όταν δέν έχη ευλάβεια.
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
