Ήμουν στην Αθήνα και εργαζόμουν σε περίπτερο. Ασθένησα από ισχυρότατο δαιμόνιο, διότι ευρισκόμουν πολύ μακριά από την εκκλησία. Έμπλεξα με τα μέντιουμ. Μου κάνανε υπνωτισμό για να με θεραπεύσουνε. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνω δέκα φορές χειρότερα. Παράτησα τη δουλειά μου και πήγα σε επαρχιακή πόλη. Η κατάστασή μου ήταν η ίδια και κάθε μέρα χειροτέρευε.
Ξεκίνησα και πήγα στην Παναγία Μαλεβή, μάλλον με πήγανε με το ζόρι, διότι δεν άντεχα να βλέπω εικόνες και σταυρούς. Πήγα να εξομολογηθώ και ο ιερέας μου λέγει, πήγαινε στον π. Πορφύριο, αυτός μπορεί να σε κάνει καλά. Δεν πολυπίστευσα.
Σηκώθηκα και έφυγα. Μετά από λίγες μέρες άρχισα να βλέπω ξύπνιος τα χέρια του γέροντα να με καλούν προς το μέρος του και μια φωνή να μου λέει, έλα σε μένα. Αυτό συνεχιζόταν κάθε μέρα όλο και πιο έντονα. Ξεκίνησα και πήγα μέχρι την Αθήνα, έφθασα καλά. Από την Αθήνα μέχρι το γέροντα με πήγαν με το ζόρι, δεν ήθελα να πάω, γιατί καιγόμουν, δεν άντεχα. Στο δρόμο άνοιγα το παράθυρο του αυτοκινήτου και φώναζα βοήθεια, γι’ αυτό με δέσανε. Μετά από πολλή ταλαιπωρία των συγγενών μου, φθάσαμε στον Γέροντα.
Όταν με βάλανε στο κελλί του τον είδα να λάμπει ολόκληρος, να είναι σαν φωτιά, που με έκαιγε. Δεν άντεχα, ήθελα να φύγω, αλλά μια δύναμη με κρατούσε εκεί. Έπεσα κάτω και σπάραζα σαν ψάρι. Από την φασαρία που έκανα, ρωτάει ο γέροντας τι συμβαίνει. Του λένε, ένα παιδί δεν μπορεί να σε πλησιάσει. Αφού ρώτησε πως με λένε μου λέει:
-Βλέπεις τάδε (είπε το όνομά μου), τι παθαίνει ο άνθρωπος, όταν αφήνει τον δρόμο του Χριστού.
Σηκώθηκε, με διάβασε και μου λέει: Μην φοβάσαι, πειρασμός είναι. Μπορώ εγώ να σου τον διώξω τώρα, αλλά αν αρχίσω να διαβάζω εξορκισμούς δεν θα αφήσεις τίποτα όρθιο, γι’ αυτό να μην σου διαβάζουν οι ιερείς εξορκισμούς, μόνο να προσεύχονται πάνω στην Αγία Τράπεζα και θα γίνεις καλά όταν πλησιάσεις πιο πολύ τον Χριστό.
Έφυγα για πρώτη φορά ήρεμος, μετά από επτά χρόνια. Μου είπε να τον παίρνω τηλέφωνο κάθε μήνα. Εγώ δεν τον πήρα τηλέφωνο, γιατί ντρεπόμουν για μια αμαρτία. Μετά από ένα μήνα με πήρε μόνος του τηλέφωνο.
Ένα βράδυ με πείραξε άσχημα το δαιμόνιο, έτρεμα ολόκληρος. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα τι έπαθα. Μου λέει, κλείσε το τηλέφωνο και γονάτισε στο εικονοστάσι του σπιτιού σου και εγώ θα έλθω εκεί όπου είσαι. Δεν πρόλαβα να γονατίσω και ο γέροντας ήταν εκεί. Ήμουν σε τέτοια άθλια κατάσταση που γαύγιζα σαν σκύλος. Έπεσα κάτω και σπαρτάραγα, το μόνο που καταλάβαινα ήταν ότι πάνω μου στεκόταν ένας καλόγηρος και διάβαζε. Κάθε φορά που άπλωνε το χέρι του και με σταύρωνε φωτιά μου έκαιγε το κορμί, σαν να περνούσε μαχαίρι και με έσχιζε στο σχήμα του σταυρού. Ήθελα να γυρίσω πίσω και να τον ξεσχίσω, αλλά δεν μπορούσα κάποιος με χτυπούσε στο χέρι, κάθε φορά που το άπλωνα. Οι δικοί μου στο άλλο δωμάτιο προσεύχονταν. Άκουγαν να τρίζει το σπίτι και περίεργα χτυπήματα να έρχονται από το δωμάτιο που ήμουνα. Φαίνεται ότι ο γέροντας πάλευε με το δαιμόνιο, γι’ αυτό άκουγαν χτυπήματα.
Σιγά – σιγά με την βοήθεια του γέροντα, έγινα καλά. Έγινα ιεροψάλτης, παντρεύτηκα και απόκτησα και ένα γιο.
Κάποτε ασθένησε η γυναίκα μου τρεις μήνες. Έτρεχα στο νοσοκομείο, οι γιατροί δεν έβρισκαν τι είχε. Απελπίστηκα. Πήρα τον γέροντα τηλέφωνο. Μου λέει, μη φοβάσαι, η γυναίκα σου έπαθε μόλυνση και θα γίνει καλά. Κλείνω το τηλέφωνο, την πάω πάλι στους γιατρούς, το βρήκαν αμέσως από τι έπασχε, ενώ τρεις μήνες δεν το βρίσκανε. Έγινα καλά.
Κάποτε τον επισκέφθηκα στο κελλί του και μου μιλούσε για αρκετή ώρα. Στο τέλος μου λέει, αυτά που σου είπα μην τα πεις πουθενά γιατί πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Βγήκα από την πόρτα και τα ξέχασα όλα.
Μια φορά πήγα στο κελλί του, δεν ήταν εκεί. Γονάτισα κοντά στο κρεβάτι του και ενώ δεν ήταν εκεί, τον άκουσα να μου λέει: Σ’ αγαπώ βρε τάδε.
Σίγουρα, όπως τον είδα μέσα στα 5 χρόνια που τον γνώρισα, ήταν άγιος.
Γνώριζε πράγματα από την ζωή μου που δεν τα γνώριζε κανείς. Πολλές φορές μου περιέγραψε το χωριό μου και μου ονόμασε τοποθεσίες με τα παλιά τους ονόματα, ενώ δεν το είχε επισκεφθεί ποτέ. Πάντοτε ο γέροντας και όταν πήγαινα στο κελλί του και όταν τον έπαιρνα τηλέφωνο μου έλεγε. Σ’ αγαπώ βρε τάδε. Εγώ όταν ζούσε, ενώ τον αγαπούσα δεν του το είπα ποτέ. Όταν κοιμήθηκε το κατάλαβα. Ευχαριστώ και εγώ και η οικογένειά μου τον γέροντα για την πνευματική και σωματική θεραπεία που μου πρόσφερε.
ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ Κ.Τ.
Πώς αποκτήθηκαν τα εγγονάκια.
Μελβούρνη 29/4/1993
Χριστός Ανέστη Αγία γερόντισσα Πορφυρία, ζητώ την ευχή σας, και ένα είναι ευλογημένο παρακαλώ, προς δόξαν του Κυρίου και προς δόξαν των Αγίων του, να δημοσιεύσετε στο μέλλον και το σπουδαίο θαύμα, που έκανε με την ευχή του ο μακαριστός γέροντας Πορφύριος στην οικογένειά μου.
Για έξι χρόνια η νύφη μου (από υιό), δεν μπορούσε να κρατήσει παιδί. Μετά τη σύλληψη, κρατούσε το παιδί μέχρι 3 μήνες και μετά έκανε αποβολή. Οι γιατροί που την παρακολουθούσαν την απέλπισαν, αλλά και ο σπεσιαλίστας που την είδε στις 17/7/1986, της είπε ότι μπορεί μετά από 10 εγκυμοσύνες να κρατήσει 1 παιδί, αλλά και αυτό δυστυχώς για σένα της είπαν, θα είναι ελαττωματικό, της είπαν μάλιστα και την αιτία, κάτι έχει στο αίμα…
Λοιπόν ο Θεός τον Σεπτέμβριο έστειλε από την πατρίδα ένα θεολόγο και δύο άλλους για να κηρύξουν στους χριστιανούς της Αυστραλίας. Μεταξύ άλλων μας είπε και για τον χαρισματούχο άγιο Γέροντα και τα θαύματα που γίνονται ακόμη και με το τηλέφωνο.
Αυτό ήταν. Παρακάλεσα τον θεολόγο που ήξερε το τηλέφωνο να μου το δώσει. Τηλεφωνήσαμε ζητώντας από τον Άγιο να ευχηθεί για να χαρίσει ένα παιδί και σε μας που το λαχταρούσαμε, σημειώστε ότι και εγώ η πεθερά ένα παιδί έχω.
Ο Άγιος αφού ευχήθηκε στον θεολόγο το Αποστολικό ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, (Ρωμ. 1, 15), ευχήθηκε και στη νύφη μου ο Κύριος να της χαρίσει παιδί. Τηλεφωνήσαμε στις 27 Σεπτεμβρίου, ημέρα Σάββατο 1986. Και να το θαύμα. Στις 3 Ιουλίου το 1987, ακριβώς μετά 9 μήνες γεννήθηκε ο Χριστοφόρος γερός, έξυπνος και ωραίος.
Σήμερα με την ευχή του γέροντα Πορφυρίου έχουμε δύο εγγονάκια χαριτωμένα, που μιλούν ελληνικά και αγγλικά και που έχουν μια κλίση προς τα θεία. Το μόνο που μπορώ να πω τελειώνοντας είναι: Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού. Ευχαριστώ τον Άγιο Γέροντα που κοπίασε στην άσκηση για να ελεήσει και εμάς τους αμαρτωλούς.
Με σεβασμό η γιαγιά Κ.Τ.
ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ Ε.Λ.
Σαν αποχαιρετισμός.
Τελευταία συνάντηση με τον πατέρα, αδελφό, φίλο και προστάτη μας γέροντα Πορφύριο.
-Ευλογείτε γέροντα, παππούλη μου (γονατίζοντας κοντά του στην πιο ζεστή και ευλογημένη γωνιά του κόσμου).
-Τί κάνεις κόρη μου; (Με φωνή γεμάτη αγάπη, μα και αγωνία συνεχίζει)
-Ξέρεις καθημερινά έρχεται εδώ πολύς κόσμος και πολλοί σκέφτονται ότι ο γέροντας δεν μας μιλά, δεν μας αγαπά, δεν έχει πια χρόνο για μας. Να ξέρεις πως εμείς είχαμε και έχουμε αγάπη μεγάλη, έρωτα θεϊκό, που τίποτε δεν τον αλλάζει… Μην κλαις. Ο Θεός να ευλογεί, εσένα, τα παιδιά σου και τον σύζυγο. Τώρα εγώ είμαι άρρωστος, άρρωστος πολύ. Υποφέρω από το στομάχι μου, έχω αναιμία, καρκίνο στο κεφάλι σε άσχημο μέρος, σ’ έναν αδένα που λέγεται υπόφυση. Εγώ τώρα δεν μπορώ να χαίρομαι, δεν μπορώ να λυπάμαι, δεν μπορώ να αισθάνομαι ζέστη, δεν μπορώ να αισθάνομαι κρύο. Δεν πρέπει να μιλάω. Ο Θεός έτσι θέλησε. Πρέπει να μιλάει η σιωπή μας. Απ’ όπου κι αν είμαι, όπου και αν βρίσκομαι, είμαι το ίδιο κοντά σας, το ίδιο προσεύχομαι και σας αγαπώ. Ο καλός Θεός θα επιτρέψει να ενωνόμαστε με την προσευχή. θα καταλαβαίνετε τη στιγμή που ο γέροντας προσεύχεται και είναι κοντά σας με έντονο τρόπο και καθαρή ένδειξη. Και τότε προσευχηθείτε μαζί μου. Πρέπει να ενωθούμε και να γίνουμε ένα, να γίνουμε ένα μαζί Του.
Όπου υπάρχει ένωση, εκεί υπάρχει δύναμη. Εκεί είναι ο Θεός. Ο Θεός μας αγαπά πολύ, μα πάρα πολύ. Όταν Τον αγαπήσουμε κι εμείς, ενωνόμαστε μαζί Του. Αν έχουμε πίστη, πίστη ακλόνητη. Ξέρω πως οι προσπάθειες δεν είναι εύκολες σ’ αυτόν τον κόσμο που βρισκόμαστε. Πρέπει να ξέρετε (ήταν παρόντες και τα δύο αδέλφια μου) ότι ο σκοπός της υπάρξεώς μας είναι να γίνουμε άγιοι και δεν υπάρχει άλλος στόχος εκτός απ’ αυτόν από την στιγμή που γεννιόμαστε. Προσπαθείστε να είστε στο δρόμο του Κυρίου κι Εκείνος θα είναι μαζί σας πάντα. Εγώ θα προσεύχομαι γι’ αυτό.
Προσεύχεσθε για μένα τον ταπεινό και αμαρτωλό όπως ο Θεός με ελεήσει.
Δεν είμαι άξιος για όλα αυτά, μα ο Θεός επιτρέπει να έρχονται από παντού και να με γυρεύουν. Ο Θεός ακούει τις προσευχές μου και ό,τι του ζητώ. (Εμού του αμαρτωλού).
Γι’ αυτό να ξέρεις Ν. πως προσεύχομαι για σένα, μείνε κοντά στον Κύριο, κι όλα θα πάνε καλά. Ο Θεός να ευλογεί τα έργα των χεριών σας και η Θεία Χάρις Του να μας έχει υπό την σκέπην Του.
Αύριο θα φύγω. Θα φύγω για το Άγιον Όρος και είμαι χαρούμενος πολύ. Θα φύγω για ένα μήνα περίπου και μετά ό,τι θέλει ο Θεός. Ξέρεις αγαπώ πολύ τα μέρη αυτά, γιατί μόνασα εκεί από μικρό παιδί.
Τώρα να πάτε στο καλό, στην ευχή του Θεού, με τις ευχές μου για όλους σας. Ο Θεός μαζί σας. Πηγαίνετε τώρα. Προσκύνησε την εικόνα της Παναγίας πριν βγεις.
Το κλάμα και τα αναφυλλητά του τα έχω και θα μείνουν για πάντα στα αυτιά μου.
Ήταν η φοβερή στιγμή του αποχωρισμού και της οριστικής ένωσης μαζί Του.
Σ’ ευχαριστούμε Κύριε.
Σεπτέμβριος 1991. Ε.Λ.
Από το βιβλίο: Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου. Αθήναι, Σεπτέμβριος 2009.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
