Κοιτάζω γύρω μου απορημένος! Δεν αναγνωρίζω πια τον κόσμο στον οποίο ζω. Οι εικόνες που συνωστίζονται μπροστά στα μάτια μου, συνθέτουν ένα χάος, μια πραγματικότητα που αυτοαναιρείται κι επαναλαμβάνεται πιο μίζερη κι απίστευτα πιο εικονική κάθε φορά!
Διαφημίσεις μου μαθαίνουν ότι κάποτε ήμουν ψάρι, πριν κάνω το …πρώτο βήμα, και με διαβεβαιώνουν ότι ένα αρκουδάκι θα μου ζεστάνει την καρδιά! Ανθρωποι που μιλούν ακατάληπτα ελληνικά, λέξεις που δεν μπορώ να τις αναγνωρίσω, κι άλλοτε βυθίζονται σε απόλυτη σιωπή, αφοσιωμένοι στο μικρό κόσμο με τα αόρατα όρια που θέτει γύρω τους ο μικρός κινητός αφέντης τους. Ποικίλες εταιρείες γνωρίζουν πριν από μένα τί επιθυμώ και μου το προσφέρουν πριν το ζητήσω, για να μη νιώσω την έλλειψή του… Οι λεπτομέρειες και οι ευαισθησίες θα περάσουν γρήγορα, θα γραφούν με ψιλά, δυσδιάκριτα γράμματα σε κάποια άκρη του νου.
Πρέπει ν’ αλλάξω την εικόνα μου… Να δείχνω αυτό που προστάζει η νέα τάση, αφού ο φυσικός εαυτός μου είναι ανεπαρκής. Είναι καιρός ν’ ασπαστω μια καινούρια «προχωρημένη» παράδοση, που μου προτείνει μια τηλεοπτική γιαγιά, η οποία αποφάσισε να κάνει τατουάζ..!
Ολα αυτά στροβιλίζονται συνεχώς μπροστά μου. Σαν μεγάλες σταγόνες βροχής χτυπούν με ορμή και μανία στο παράθυρο της ψυχής μου, κάθε μέρα και πιο δυνατά, πιο πιεστικά, ακατάπαυστα. Δεν υπάρχει ανάπαυλα ούτε και τέρμα…
Κι εγώ συνεχίζω να κοιτώ γύρω μου. Δεν μπορώ ν’ αναγνωρίσω πια ούτε τούς ανθρώπους. Οι μορφές τους γίνονται θολές πίσω απ το τζάμι. Μοιάζουν ξένες μέσα σ’ αυτή τη βροχή που σαρώνει τα πάντα. Σφίγγω τα χείλη μου… Αυτός ο κόσμος είναι ο αναπόφευκτος αισθητός χώρος, στον οποίο ζω και κινούμαι… Είναι ο τόπος που εξελίσσεται η μεγάλη διέλευση, μέχρι να φτάσω στο φυσικό χώρο απ οπου προέρχομαι και ανήκω• τον Ουρανό.
Είναι αδύνατον ν’ αρνηθω τη διέλευση. Μεσ’ απ’ αυτόν θα εξασφαλίσω το απαραίτητο εισιτήριο για την Πατρίδα μου. Η ζωτική, άυλη πνοη της ύπαρξής μου είναι ολότελα ξένη από τα φτηνά επαναφορτιζόμενα εξαρτήματα μιας εικονικής πραγματικότητας. Θα ήταν τραγικό να πιστέψω ότι το παρόν είναι αιώνιο. Δεν υπάρχει πια περιθώριο ν’ αναρωτιέμαι τί είναι αλήθεια, ούτε και να καταφεύγω κάθε τόσο στα μάτια των άλλων, για να την αντικρίζω. Η αλήθεια στέκει πάντα ξεκάθαρη, αποκεκαλυμμένη μπροστά μου, μπροστά στο σύμπαν, που μόνο υποκριτικά μπορεί κανείς να προσποιηθεί ότι δεν τη βλέπει.
Οσο οι μέρες περνούν, οι εικόνες θα συνεχίσουν να εναλλάσσονται κι ο κόσμος θα εξακολουθεί να με ξαφνιάζει, πιο πολύ αυτοαναιρούμενος από πριν. Οσο οι μέρες περνούν, η ψυχή μου θα πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στην αγαπημένη μας Πατρίδα, στον Ποιητή και Πλάστη μας. Σε πείσμα της μεταβαλλόμενης σκέψης, που αμνηστεύει άκριτα, ξαφνιάζοντας όσους περίμεναν να γίνω ένα κομμάτι ακόμα για να συμπληρώσουν την ασχήμια του παζλ τους…
Γιατί είναι βασανιστικό να αρνείται κανείς την ουσία της ζωής και να ακυρώνει εκούσια τη μόνη πραγματική δυνατότητα, να ζει τα ουράνια και απερίγραπτα αγαθά, για όσο κρατά μια ζωη και μια αιωνιότητα.
Από το περιοδικό: «η δράση μας», τεύχος Μαρτίου 2005.
