Ο άνθρωπος, αν θέλη να μή βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. να απελπισθή δηλαδή άπό τον εαυτό του με την καλή έννοια Και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό.« την πασαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι». Ακόμη Και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους, γι’ αυτό Και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια τού Θεού, ελπίζουν στον Θεό Και απελπίζονται μόνον άπό το «εγώ» τους, διότι το «εγώ» φέρνει στον άνθρωπο όλη την πνευματική δυστυχία.
Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός μας, γιατί μας τινάζει ξαφνικά αλύπητα στον αέρα Και μας αφήνει δυστυχισμένους στους δρόμους. Όταν ο άνθρωπος έχη αυτοπεποίθηση, δένεται Και δεν μπορεί να κάνη τίποτε ή παλεύει μόνος του. Τότε επόμενο είναι να νικηθή άπό τον εχθρό ή να άποτύχη Και να συντριβή το «εγώ» του. ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δοΰμε Και την θεία Του επέμβαση Και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθηση μας. Όταν κανείς παρακολουθή Και έξετάζη κάθε γεγονός που συμβαίνει στην ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει Και έτσι προοδεύει.
Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στην δύναμη του Θεού Και ύστερα έκανε το θαύμα. «Άν πιστεύης στην δύναμη του Θεού, θα γιατρευθής», έλεγε. Όχι όπως λένε λανθασμένα μερικοί σήμερα: «Ό άνθρωπος έχει δυνάμεις, Και άν πιστεύη στις δυνάμεις του, μπορεί να κάνη τα πάντα. “Νά πιστεύης” δεν λέει Και το Ευαγγέλιο; Συμφωνούμε επομένως». Ναί, ο Χριστός έλεγε «πιστεύεις;», αλλά εννοούσε: «Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις ότι μπορεί ο Θεός;». Ζητούσε την διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Θεό, Και τότε βοηθούσε. Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήση, να με θεραπεύση. Αυτοί όμως τα παίρνουν ανάποδα Και λένε: «Ό άνθρωπος έχει δυνάμεις Και πρέπει να πιστεύη στον εαυτό του». το να πιστεύη κανείς στον εαυτό του έχει ή εγωισμό ή δαιμονισμό.
– Γέροντα, αυτοί οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένα θαύμα, λένε ότι αυτό συνέβη, επειδή πίστευε ο άνθρωπος ότι θα γίνη.
– Πίσω άπό αυτήν την εγωιστική τοποθέτηση κρύβεται η ενέργεια του διαβόλου. Μπλέκουν αυτό που είπε ο Χριστός «πιστεύεις;» με το δικό τους «πιστεύω». Άπό εκεί ξεκινάει και όλος αυτός ο δαιμονισμός που υπάρχει στον κόσμο. Σού λένε μετά «νά μή σέβεσαι ούτε μεγάλο ούτε μικρό, για να απόκτήσης προσωπικότητα». Γι’ αυτό ακούς κάτι συνθήματα: «Πάτησε τους, σύντριψε τους, για να πετύχης». ο σεβασμός θεωρείται κατεστημένο και ο διάβολος θριαμβεύει. Εδώ ένα παιδί, λίγο αν μιλήση με αναίδεια στους γονείς ή στους μεγαλύτερους, το εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και δέχεται επιδράσεις δαιμονικές, πόσο μάλλον να το κάνη «τυπικό» αυτό ο άνθρωπος!
– Γέροντα, όταν κάποιος λέη ότι πιστεύει στον Θεό, αλλά δεν πιστεύη ότι ο Θεός μας προστατεύει;
– Τότε κάνει τον εαυτό του θεό. Πώς πιστεύει στον Θεό;
– Κάνει κάθε πρωί τον σταυρό του κ.λπ.
– Αυτός λέει: «Πιστεύω στον Θεό, αλλά ο Θεός μας έδωσε μυαλό, για να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε». Ή λέει: «Είμαι θεός. η Γραφή δεν λέει “θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες”;». δεν σκέφτεται ότι για να είναι κανείς κατά χάριν θεός, πρέπει να έχη Χάρη Θεού• αλλά με το μυαλό του κάνει τον εαυτό του θεό. Άλλο να εχη Χάρη Θεού και να γίνη κατά χάριν θεός, Και άλλο να κάνη τον εαυτό του θεό. Αυτό είναι το μπέρδεμα: τον εαυτό του τον κάνει θεό Και τελικά καταλήγει να είναι άθεος.
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
