«Πολλοί των καθηγητών, των εχόντων δημοσίας θέσεις και διδασκόντων ιδίως εις τας πόλεις, διαθέτουσι συνήθως τόσας πολλάς εις ιδιωτικήν διδασκαλίαν ώρας, ώστε ολίγος ή ουδόλως απομένει εις αυτούς καιρός, όπως προετοιμάζωνται πρεπόντως και διδάσκωσι μετά της απαιτουμένης εμβριθείας και ηρεμίας». Το παράθεμα είναι από την εφημερίδα «Ακρόπολις» της 7ης Σεπτεμβρίου 1888 και το χρωστάω στον αναγνώστη Γιάννη Π., συνταξιούχο εκπαιδευτικό. Συνεχίζω με την παρέμβαση του Αντώνη Α., επίσης εκπαιδευτικού: «Σε νέα επιστολή που μου έστειλε η υπηρεσία μου –από τοπική ΕΛΜΕ αυτή τη φορά– στην ίδια πρόταση υπήρχαν οι φράσεις “όχι στην αξιολόγηση” και “λευτεριά στην Παλαιστίνη” μαζί με φράσεις που ζητούν αύξηση μισθών, διορισμούς, αγώνες κατά του διεθνούς ιμπεριαλισμού και χίλια δυο άλλα…». Και ο ίδιος συμπληρώνει: «Aρα, τι αξιολογείται τώρα; Η συμμόρφωσή μας προς ένα σχήμα που κανείς δεν δύναται να εφαρμόζει καθημερινά στην πράξη; Η ικανότητά μας να υποδυθούμε κάτι άλλο από αυτό που κάνουμε καθημερινά;».
Αλήθεια, ας πούμε ότι συμφωνούν όλοι σε ένα σύστημα αξιολόγησης εξίσου αδιάβλητο με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Θα μπορέσει να απαλλάξει τους εκπαιδευτικούς από την τυπολατρική αντιμετώπιση του έργου τους; Είτε επειδή δεν έχουν χρόνο, όπως επισημαίνει η «Ακρόπολις» από το 1888, είτε επειδή θα κοπιάσουν για να συμμορφωθούν σε διάφορους κανόνες για να ανταποκριθούν στα κριτήρια των αξιολογητών τους.
Συνεχίζω με τον Spyros Α: «Τρία τα αναγκαία στοιχεία για το διδακτικό έργο: γνωστική επάρκεια, διδακτική κατάρτιση και παιδαγωγική ψυχολογία. Πόσοι στη δημόσια εκπαίδευσή μας τα διαθέτουν; Οι εργατοπατέρες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ το γνωρίζουν και επειδή δεν θέλουν καμία βελτίωση στην εκπαίδευση αντιπαλεύουν συστηματικά την αξιολόγησή της». Και πριν φτάσουμε στην αξιολόγηση. Εξετάζονται άραγε οι εκπαιδευτικοί σ’ αυτές τις τρεις δεξιότητες;
Ας κλείσω με τον Γεώργιο Μ.: «Η αλλαγή, που ήρθε σαν “τον Μανωλιό που έβαλε τα ρούχα του αλλοιώς”, επιβεβαίωσε την τάση που δημιουργήθηκε μετά την μεταπολίτευση, η οποία συγκρατήθηκε κάπως μέχρι το 1981: ελευθερία χωρίς όρια, που ουσιαστικά είναι σκλαβιά». Και τέλος η Μαρίνα Ρ.: «…Αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί από τους μαθητές τους και τους γονείς τους, για αυτό στα τελευταία έτη του σχολείου δεν πατάει κανείς και δουλεύουν μόνο τα φροντιστήρια».
Δεν έχω αντίρρηση. Απλώς η περιβόητη «αξιολόγηση» έχει ως στόχο να ανατρέψει αυτήν την άρρωστη σχέση. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να έχει το κύρος ώστε να αξιολογεί τους μαθητές του. Και η υποτιθέμενη αξιολόγηση στόχο έχει να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή των εκπαιδευτικών.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Η Καθημερινή: 02 Μαϊου 2025
