Το «μείζον» και το «περισσόν» της αγάπης
Η ζωή στο Νοσοκομείο έχει απίστευτες ταλαντώσεις. Σήμερα ζω την τεράστια πάλη που μια ολόκληρη ομάδα γιατρών κάνει για να ζήσει ένα μικρό κοριτσάκι, μόλις διόμισυ χρόνων: η Μαργαρίτα από τη Λέρο. Καρδιολόγοι, εντατικολόγοι, χειρουργοί, νοσηλευτές, τεχνικοί, οι πάντες δίνουν μια υπεράνθρωπη μάχη, για να συνεχίσει να χτυπάει όσο περισσότερο γίνεται μια μικρή καρδούλα με ένδεκα συγγενείς ανατομικές παθήσεις, τη στιγμή που, αν αυτό δεν γίνει, πάνε να σπάσουν οι καρδιές τόσων ανθρώπων.
Μέχρι σήμερα, έξι επεμβάσεις δεν κατάφεραν να της χαρίσουν την υγεία και να της προσφέρουν την προοπτική της ζωής. Δεν κατάφεραν να ανακουφίσουν δυο γονείς που ξεροσταλιάζουν νύχτα και μέρα στα νοσοκομεία, ακούγοντας ξένες γλώσσες που δεν κατανοούν, επιστημονικές ερμηνείες που τους υπερβαίνουν, διαρκείς ιατρικές προτάσεις που δεν χαρίζουν λίγη σιγουριά: όλο πιθανότητες, όλο «θα δούμε», όλο «μπορεί», όλο ασαφές τοπίο. Δεν κατάφεραν να ικανοποιήσουν έναν κόσμο που κυριολεκτικά εκφράζει την ανθρώπινη ψυχή και δυνατότητα στη μεγαλύτερή της ένταση.
O Dr. Aldo Castaneda, ένας λευκός και λεπτός, ψηλός καρδιοχειρουργός από τη Γουατεμάλα, ο «μάγος» όπως τον αποκαλούν, ο καλύτερος καρδιοχειρουργός παίδων στον κόσμο, ένας αξιοπρεπέστατος κύριος, δεν δίνει και πολλές ελπίδες. Χθές, μετά το χειρουργείο της Μαργαρίτας, καθώς κατέβαινα τις σκάλες του Νοσοκομείου, τον είδα μόνο του στο κλιμακοστάσιο, σκεπτικό και περίλυπο, με το χέρι του ακουμπημένο στο κράσπεδο του παραθύρου και το κεφάλι του στηριγμένο στον τοίχο. Αδυνατούσε να αποδεχθεί την αδυναμία του να δώσει ζωή στο μικρό αυτό κοριτσάκι από την Ελλάδα. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένος να χάνει τις μάχες. Σπάνια του φεύγει παιδί. Κάνει θαύματα ο άνθρωπος! Φοβερά αποφασιστικός, ασύλληπτα επινοητικός, θετικός και σταθερός, παράλληλα όμως και ασυνήθιστα ευγενής και λεπτός στους τρόπους, σπάνια δε για χειρουργό τρυφερός και σεμνός.
-Τί έγινε, γιατρέ; Ρωτώ. Η αίσθησή σας τί λέει; Υπάρχει καμιά ελπίδα;
-Ανθρωπίνως τελειώσαμε. Δώσαμε ότι είχαμε. Αλλά αυτό το κοριτσάκι, που τόσο παλεύει να ζήσει, φαίνεται πως δυσκολεύεται και να πεθάνει. Στο χειρουργείο τρεις φορές κόντεψε να μας μείνει στο τραπέζι και τα κατάφερε. Σαν να μην τη θέλει ο Θεός στον ουρανό.
Παρά την περί του αντιθέτου επιθυμία όλων μας, κατάλαβα ότι μάλλον θα υποχωρήσει ο Θεός και θα της ανοίξει τελικά την πόρτα. Αν ο Castaneda δεν μπορεί, τότε και ο Θεός υποχωρεί!
Κατέβηκα τα σκαλιά και πήγα στη Μονάδα. Δεκαοκτώ κρεβατάκια ακτινωτά διατεταγμένα, καθένα με τη νοσοκόμα του, τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό του, τον κρυφό ή φανερό αγώνα του, τις άπειρες και θερμές προσευχές του, τους φανερούς επίγειους αγγέλους του να παλεύουν και τους αφανείς επουράνιους φίλους του να συντροφεύουν. Στο κέντρο η μονάδα ελέγχου. Ένα ολόκληρο επιτελείο, τέλεια εκπαιδευμένο, με επιλεγμένα στελέχη, ίσως τα καλύτερα στον κόσμο, βλέπει καθημερινά, κάθε στιγμή τη ζωή να ανταλλάσσει ιερά φιλήματα με τον θάνατο και τους αγγέλους του Θεού να δυσκολεύονται να σφιχταγκαλιάσουν τα παιδάκια Του. Και όταν το κάνουν, το κάνουν με έναν πολύ λεπτό και αληθινό πόνο, που συνοδεύεται όμως και από πολύ λεπτή και διεισδυτική ελπίδα. Πόνος και αγωνία, χαρά και προσδοκία συνυπάρχουν όλα μαζί στη μεγαλύτερή τους ένταση.
Στο νοσοκομείο καταλαβαίνεις τι αξία έχει η υγεία, τι θα πεί ζωή, πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος από μόνος του, πόσο μεγάλος γίνεται με τον Θεό. Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός και αδύναμος και μέσα στα επιτεύγματα και τη θαυμαστή τεχνολογία και ιδιοφυΐα του. Τα θαύματα του ανθρώπου είναι πολύ μικρά. Ο Θεός διακρίνεται μεγάλος και μέσα από τις … ήττες Του, μέσα από τον θάνατο και τις φαινομενικές αποτυχίες Του. Η ζωή που χαρίζει ο άνθρωπος πάντα καταλήγει στον θάνατο: ο θάνατος που επιτρέπει ο Θεός πάντα οδηγεί σε αιώνια κατάσταση και ζωή.
Η Μαργαρίτα τελικά δεν άντεξε τη βαρύτητα του χρόνου. Βιάστηκε να γλυστρήσει στην απαλότητα της αιωνιότητος. Την ακούμπησε ελάχιστα η παχύτητα αυτής της ζωής, δεν πρόφθασε να γευτεί ούτε χαρές ούτε λύπες: μόλις που την άγγιξε ο πόνος, η ανθρώπινη αγάπη˙ ίσα που τη χάιδεψε ο χρόνος.
Άφησε πίσω της την ταπείνωση της αποτυχίας στους καλύτερους γιατρούς, την αίσθηση της ανεπάρκειας στη θαυματουργό τεχνολογία μας. Άφησε πόνο στους γονείς, βασανιστικά ερωτήματα δίχως απαντήσεις σε όλους όσους τη γνώρισαν. Άφησε παράλληλα και την υποψία ενός Θεού πολύ διαφορετικού από αυτόν που κατασκευάζουν οι θρησκείες της ανθρώπινης ψυχοπαθολογίας και της ξερής λογικής. Άφησε την εσωτερική βεβαιότητα του Θεού που δεν παίρνει ανθρώπους για να τους στερήσει τη ζωή, αλλά που υποδέχεται τους ανθρώπους για να τους χαρίσει την όντως ζωή.
Από το βιβλίο: «Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός».
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Εκδόσεις: Σταμούλης. Αθήνα 2009.
Η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη.
