ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
«Ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήση εν τη σκοτία,
άλλ’ έξει το φως της ζωής». (Ιω. η’ 12).
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ τα λόγια, με τα οποία ο Κύριος μας καλεί να μιμηθούμε τη ζωή Του και ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμά Του, αν ποθούμε πραγματικά το φως το αληθινό και θέλουμε να λυτρωθούμε από την ψυχική τύφλωσι και το πνευματικό σκοτάδι.
Η πρώτη λοιπόν φροντίδα της ζωής μας ας είναι η επιμελής μελέτη και σπουδή, της ζωής του Κυρίου Ιησού.
Η διδασκαλία του Ιησού είναι ανώτερη απ’ όλες τις άλλες διδασκαλίες και χαρίζει πλούσια αγαθά σ’ αυτούς που την ακολουθούν περιφρονώντας τον κόσμο.
Καμμιά απ’ τις διδασκαλίες των Αγίων δεν μπορεί να συγκριθή με την διδασκαλία του Ιησού. Αυτός λοιπόν που θα μπορέση να εισχωρήση μέσα στο βαθύ της νόημα, θα φωτισθή από το «Φως το αληθινόν» και θα εύρη τον «άρτον της ζωής». (Ιω. στ’ 35).
Πολλοί είναι εκείνοι που ενώ συχνά ακούουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου, ελάχιστα συγκινούνται και επηρεάζονται, απ’ αυτό, γιατί τους λείπει το φωτισμένο πνεύμα.
Ένας και μόνο τρόπος υπάρχει γι’ αυτόν που θέλει να καταλάβη απόλυτα και να χαρή την ομορφιά της διδασκαλίας του Ιησού: Η μίμησις της αγίας ζωής Του.
Τί θα σε ωφελήσουν οι βαθυστόχαστες σκέψεις και συζητήσεις για το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, αν δεν υπάρχη μέσα σου πνεύμα ταπεινοφροσύνης, με το οποίο γίνεσαι ευάρεστος εις Αυτήν;
Εκείνο που κάνει τον άνθρωπο ευάρεστο στον Θεό, άγιο πράγματι και δίκαιο, δεν είναι τα μεγάλα λόγια˙ είναι η ζωή της αρετής.
Ας νοιώθω λοιπόν, βαθειά μεσ’ την καρδιά μου την κατάνυξι κι ας μη μπορώ να δώσω τον επιστημονικό της ορισμό.
Τί θα με ωφελούσε, αν είχα μια ψυχρή και άψυχη γνώσι της Γραφής ή κι αν γνώριζα όλες τις φιλοσοφικές θεωρίες, ενώ θα μου έλειπε η αγάπη και η χάρις του Θεού;
Μακρυά από την αγάπη του Θεού, όλα τα κοσμικά αγαθά είναι μάταια και επιβλαβή.
Χωρίς την αγάπη του Θεού, χωρίς την αφιέρωσι στην υπηρεσία Εκείνου, όλα είναι, «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ. Α’, 2).
Περιφρονώντας λοιπόν τον κόσμο και τα «του κόσμου» ας προσπαθούμε να φθάσουμε και να κερδίσουμε τη βασιλεία του Θεού. Αυτό είναι η πιο μεγάλη σοφία. Όλα τα άλλα είναι μάταια.
Μάταιο είναι να καταδιώκουμε με λαχτάρα τον πλούτο, που τόσο εύκολα μπορεί να εξανεμισθή.
Μάταιο να υποχωρούμε στις σαρκικές επιθυμίες που καταλήγουν στη ντροπή και στη δίκαια τιμωρία.
Μάταιο να θέλουμε να ζήσουμε μια μακροχρόνια ζωή, μακρυά από το άγιο θέλημα του Ζωοδότου.
Μάταιο να μας απασχολή συνεχώς η παρούσα ζωή, και ν’ αδιαφορούμε για τη μέλλουσα.
Μάταιο ν’ αγαπούμε τις σκιές που γρήγορα περνούν κι εξαφανίζονται και ν’ αφήνουμε παράμερα την ατέλειωτη, την αληθινή και μόνιμη χαρά.
Μη ξεχνάς ποτέ τα σοφά αυτά λόγια: «Ου πλησθήσεται οφθαλμός του οράν και ου πληρωθήσεται ους από ακροάσεως» (Εκκλ. α’ 8).
Δεν θα χορτάση ποτέ το μάτι σου να βλέπη, ούτε το αυτί σου ν’ ακούη.
Απομάκρυνε λοιπόν την καρδιά σου απ’ την αγάπη για τα κοσμικά και πρόσκαιρα κι απατηλά «αγαθά». Όλη σου η αγάπη ας είναι δοσμένη στα αόρατα, στα αιώνια και μόνιμα, γιατί αυτοί που υποχωρούν στις αμαρτωλές τους επιθυμίες βλάπτουν τη συνείδησί τους και χάνουν τη χάρι του Θεού.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
