Ο ΑΓΙΟΣ ΡΗΓΙΝΟΣ
Ο γιος της Λιβαδειάς.
Σαν αγαπημένη εγγονή του γέρο – Ελικώνα, που την κρατά τρυφερά στην αγκαλιά του, είναι η Λιβαδειά. Στα σπλάχνα της καλά κρυμμένο, το μαντείο του Τροφωνίου, αιώνες τώρα σκορπά σα θυμίαμα, την ιερότητα στον τόπο. Ακόμη και το αεράκι, όταν συναντιέται με τα φύλλα των δένδρων, νομίζεις πως σιγομουρμουρίζει χρησμούς και προφητείες. Σε αυτή την πόλη ο 3ος αιώνας είχε ήδη μαζέψει στις αποσκευές του, γεγονότα, πρόσωπα, μνήμες και αναχωρεί για της ιστορίας τη χώρα, δίνοντας το σκήπτρο του χρόνου στον διάδοχό του. Στην ανατολή του 4ου αιώνα στη Λιβαδειά γεννιέται από γονείς ευσεβείς ο μικρός Ρηγίνος. Οι γονείς του είχαν κληρονομήσει την ευσέβεια των προγόνων τους, την είχαν βαπτίσει στην αλήθεια του Χριστού και τη δίδασκαν με τον τρόπο της ζωής τους στον γιο τους. Τον Ρηγίνο τον κοίμιζε το κελάρυσμα του νερού της Έρκυνας, που περνώντας χάιδευε το σπιτικό τους και τον έτρεφε η πίστη των γονιών του.
Τον χειμώνα, όταν η Έρκυνα φούσκωνε και σαν κατακτητής διεκδικούσε και άλλο χώρο, ο Ρηγίνος δίπλα στο τζάκι άκουγε από τη μάνα για το ζωντανό νερό που ξεχειλίζει από την καρδιά του ανθρώπου και δροσίζει και ξεδιψά και τους άλλους. Έτρεχε στο παραθύρι, έβλεπε την ορμή, τη δύναμη του νερού και ποθούσε η ψυχή του στην Έρκυνα να μοιάσει. Το καλοκαίρι έτρεχε στις πλαγιές, πλατσούριζε στα νερά του ποταμιού και ερευνούσε τα σκοτεινά σπήλαια προσπαθώντας να βρει μυστήρια και θησαυρούς στα βάθη τους. Όταν γύριζε στο σπίτι, περιέγραφε τις περιηγήσεις και τις ανακαλύψεις στη μητέρα του. Εκείνη δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να διδάξει τον γιο της.
-Γιατί σε φόβισε η σπηλιά, Ρηγίνε μου;
-Γιατί είναι σκοτεινή, μητέρα.
-Έφτασες στον θησαυρό της, που καλά κρύβεται στο βάθος;
-Όχι, δεν έβλεπα να φτάσω.
-Σπηλιά, παιδί μου, είναι η ψυχή μας. Ο θησαυρός είναι η βασιλεία του Θεού μας και βρίσκεται στο βάθος της. Χωρίς φως δεν θα φτάσεις. Να πάρεις φως του Χριστού, για να βαδίσεις και να φωτίσεις τα σκοτάδια της και έτσι θα φτάσεις στον προορισμό. Έτσι θα βρεις τον θησαυρό.
Ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό, ενώ έπαιζε, μπήκε σε έναν ειδωλολατρικό ναό. Η παιδική περιέργεια άρχισε το ερευνητικό της έργο. Ο πατέρας καθισμένος στη σκιά τον παρακολουθούσε να περιτριγυρίζει ένα βωμό και να προσπαθεί να συλλαβίσει την επιγραφή που ήταν χαραγμένη στη βάση του. Όσο και αν προσπαθούσε, νόημα δεν έβγαζε. Έτσι, θέλησε να καλέσει μεγαλύτερες δυνάμεις για βοήθεια.
-Πατέρα, πατέρα, έλα σε παρακαλώ γρήγορα. Η φωνούλα του, λες και άλλαξε ήχο στην χορωδία των τζιτζικιών.
-Τί έγινε, Ρηγίνε; Είπε ο πατέρας πλησιάζοντας αργά.
-Τι είναι αυτή η χοντρή κολώνα; Είπε ο μικρός προσπαθώντας να περιγράψει με τα χεράκια του το πάχος του βωμού.
-Για αυτή την κολώνα, γιέ μου, θα σου πω την Κυριακή στην Εκκλησία. Η ανυπομονησία του παιδιού συνεργάσθηκε με την περιέργειά του.
-Την Κυριακή!!! Μα έχουμε ακόμα πέντε μέρες μέχρι τότε. Έλα πατέρα, πές μου… σε παρακαλώ.
-Την Κυριακή, παιδί μου. Μόνο τότε θα καταλάβεις.
Από κείνη τη στιγμή μετρούσε και τις ώρες ακόμα μέχρι την Κυριακή. Το Σαββατόβραδο δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τριγυρνούσε μέσα στο μυαλουδάκι του ο αινιγματικός λόγος του πατέρα. Τί σχέση μπορεί να έχει εκείνη η πολύ χοντρή κολώνα με την Εκκλησία; Αναρωτιόταν…
Ο Άγιος Ρηγίνος, Επίσκοπος Σκοπέλου – π. Σπυρίδονος Βασιλάκου και Αθανασίου Καραπέτσα.zip
Από το βιβλίο των: π. Σπυρίδονος Βασιλάκου και Αθανασίου Καραπέτσα: «Στα Μονοπάτια της Αγάπης του Θεού». Ένα ταξίδι, για μικρούς και μεγάλους, στη ζωή των Αγίων της Βοιωτίας.
Εκδόσεις Αρχονταρίκι.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
