«Μην πατάτε τα απόκερα»
«ΜΑΣ ΕΒΑΖΕ ο Παππούλης και μαζεύαμε τα απόκερα και δεν μας άφηνε να τα σπάμε με τα πόδια. Μας έλεγε: “Να μην το κάνετε αυτό. Άστε τους άλλους να κάνουν την δουλειά τους. Εσείς δεν θα τα πατάτε με τα πόδια, θα τα σπάτε με τα χέρια. Και μαζεύαμε τα απόκερα και φτιάχναμε κεριά, φτιάχναμε λαμπάδες. Βράδια αξέχαστα, βράδια ουράνια. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ζήσω τέτοια πράγματα, ότι η ζωή έχει και άλλες πλευρές.
Όταν πιά κατέπεσε ο Παππούλης και δεν μπορούσε να σηκωθεί, μας ανέθεσε να πάρουμε μιά παραγγελία κεριά. “Θα είμαι κι εγώ εκεί, εκείνη την ώρα, και, με πολλή επιτηδειότητα, θα μαζέψουμε, θα φτιάξουμε και θα δώσουμε τ’ απόκερα και θα παραλάβουμε τα κεριά. Είχε κάνει μια παραγγελία και τέσσερα χρόνια μετά την κοίμησή του υπήρχαν κεριά από τον πατέρα Ευμένιο!
Θυμάμαι ακόμη, αυτό το “μιά δραχμή το κερί και μιά κυρία, που έλεγε: “Μιά δραχμή το κερί; Είναι δυνατόν;. Και είπε ο Παππούλης: “Φροντίζουμε για σας, πριν από σας.» [Γουρούβας Γεώργιος]
Ό κρυφός Άγιος
«ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΝΑ κάποια φορά σε ένα σπίτι, να κάνει αγιασμό. Στον δρόμο τον ρώτησα κάτι και μου απάντησέ εντελώς άσχετα μ’ αυτό, που τον ρώτησα, κι εγώ πειράχτηκα και σκέφθηκα να του κάνω μιά ερώτηση, που θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση.
Του είπα: “Ό γέροντας Πορφύριος λέει ότι είσαι ο κρυφός Άγιος της εποχής μας. Εκείνος μου απάντησε πολύ απλά:“ Έ, με την Χάρι του Θεου και σταμάτησε, δεν μου είπε τίποτε παραπάνω.» [Λυκούδη Φεβρωνία]
Άγιασμένη μορφή
«ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ παιδί του πατρός Πορφυρίου μου είχε πει, ότι ο πατήρ Πορφύριος έλεγε ότι ο γέροντας Ευμένιος είναι από τις πιο αγιασμένες μορφές του πλανήτη και είναι μεγάλη υπόθεση και μόνο να του φιλήσεις το χέρι.» [Ζάννης Δημήτριος]
Απαράμιλλο εκκλησιαστικό φρόνημα
«ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ στην ζωή του μακαριστού πατρός Ευμενίου, θέλω να αναφέρω αυτά, που μου έκαναν εντύπωση, διότι τα ορατά στα μάτια τα δικά μου ήταν ορατά και στα μάτια του ανθρώπου που είδε, έστω και μιά φορά, τον πατέρα Ευμένιο, αφού αυτά επαναλαμβάνονταν αδιακόπως, κάθε μέρα. Εννοώ την παροιμιώδη φιλοξενία, την προθυμία να εξομολογεί, οποιαδήποτε στιγμή, όποιον του το ζητούσε, τις ατέρμονες Ακολουθίες, την μνημόνευση απείρων ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων, την ακατακρισία, την χωρίς όρια αγάπη, την ακάματη εργατικότητα, τον απέραντο σεβασμό του προς τον Ορθόδοξο Κλήρο, το απαράμιλλο εκκλησιαστικό του φρόνημα.» [Μηλίτσης Παναγιώτης]
Πραγματικά χαρίσματα του Θεού
«ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ τον γνώρισα στην αρχή της δεκαετίας του 1990. Είχα ακούσει γι’ αυτόν στο Μήλεσι, από το περιβάλλον του πατρός Πορφυρίου.
Τον επισκεπτόμουν κάθε εβδομάδα, πάντα απόγευμα, γιατί η μοναδική απλότητά του, μαζί με την στοργική του καρδιά, είχαν ζεστάνει την ψυχή μου. Ή πατρικότητά του και η πηγαία καλοσύνη του ήταν πραγματικά χαρίσματα του Θεού, γιατί αισθανόσουν την πληροφορία της γαλήνης και της ηρεμίας στην καρδιά, όταν τον πλησίαζες.
Μερικά θαυμαστά περιστατικά, που παρεχώρησε ο Θεός, και χωρίς εκείνος να το καταλάβει, έπεισαν και τον νου μου, ενώ η καρδιά μου ήταν ήδη σίγουρη από την ώρα ακόμη της γνωριμίας μας, ότι ήταν ένας αφανής, αλλά πραγματικός Άγιος της Εκκλησίας μας.»
Τον κανόνα διαβάζει
«Κάποιο απόγευμα, όταν τελούσε τις Ακολουθίες του Εσπερινού, μαζί με το Απόδειπνο, καθόμουν στο Άγιο Βήμα, δίπλα του, και προσπαθούσα να καταλάβω τα υπό του αναγνώστου λεγόμενα. Ό χρόνος περνούσε και αδυνατούσα, έστω και λίγα, να κατανοήσω, γιατί εκείνος τα διάβαζε πολύ γρήγορα και κακόφωνα.
Λόγω της αδυναμίας μου στα μουσικά και στα ορθόφωνα αναγνώσματα, είχα δυσανασχετήσει πολύ εσωτερικά, κάνοντας διάφορους κακούς λογισμούς για τον αναγνώστη. Δεν τόλμησα, βέβαια, τίποτε να εξωτερικεύσω και περίμενα, με βαριά πλέον καρδιά, να τελειώσει η Ακολουθία, για να δω και να μιλήσω προσωπικά στον Παππούλη.
Ξαφνικά, κι ενώ τίποτε απολύτως δεν είχα εξωτερικεύσει, αισθάνομαι να με ακουμπά, γελώντας ξεκαρδιστικά, και να με πληροφορεί καθησυχαστικά, ότι ο αναγνώστης διαβάζει τον Κανόνα του Αγίου από τον Όρθρο της αυριανής εορτής. Γιά μένα ο αιφνιδιασμός ήταν τόσο αναπάντεχος, όσο και αποκαλυπτικός. Είχε διαβάσει όλη την δυσφορία μου και παρενέβη την κατάλληλη στιγμή, για να με ανορθώσει, αλλά και να με στηρίξει και να με παρηγορήσει θαυμαστά με την παρέμβασή του, για όλα όσα διερχόμουν την περίοδο εκείνη της ζωής μου.» [π. Φιλόθεος Θεοδωρόπουλος]
Από το βιβλίο: Πατήρ Ευμένιος. Ο κρυφός άγιος της εποχής μας. Μοναχού Σίμωνος.
Αθήνα, 2009
